Πάλι εκλογές! Πως θα ψηφίσουμε αυτή τη φορά;

Αφορμή για το σημερινό, ας το πω εξ' αρχής, είναι αυτό το κείμενο. Πριν φύγεις από εδώ για να διαβάσεις το κείμενο, είναι από αυτά που με συγχίζουν και όχι αυτά που με εκφράζουν. Το λέω αυτό, γιατί μπορεί να μην είναι και τόσο σαφές*, ελπίζοντας ότι θα ξαναγυρίσεις.

Εσύ που δεν έφυγες ή το έχεις διαβάσει ή θα το διαβάσεις μετά, παραθέτω μερικά στοιχεία επιγραμματικά, όπως τα καταλαβαίνω εγώ, άλλωστε αυτά τα ακούς/διαβάζεις παντού. Για μένα είναι η συνισταμένη του τρόπου σκέψης πριν τις εκλογές.

• Disclaimer: Εγώ δε θέλω να εκφράσω προσωπική άποψη ή να επηρεάσω κανέναν, αλλά... (βλ. reading between the lines)
• Κράξιμο στη ΝΔ.
• Κράξιμο στο Σύριζα - με σωστά αλλά και με ανακρίβειες**. Εμμέσως; Κράξιμο στις "ιδεολογίες"  (πρώτο τρίγκερ)
• Ηδονή για την καταστροφή του πασοκ
• Συμπόνια για το ποτάμι (δεύτερο τρίγκερ)
• Δέος για το Γιώργο (εδώ συμφωνούμε απόλυτα...)
• Όλοι οι υπόλοιποι στο ίδιο τσουβάλι, μικρή αναφορά στο πλήθος των ναζί ψηφοφόρων, αλλά ούτε στο φασισμό, ούτε στις αιτίες του, ούτε στους συσχετισμούς με τη γενικότερη κατάσταση
• Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης: "Να πάτε την Κυριακή και να ψηφίσετε ό,τι καταλαβαίνετε, αλλά δεν έχει σημασία. Δεν έχετε σημασία. Η συνισταμένη είναι σαφής, ισχυρή, αλλοπρόσαλλη μα αταλάντευτη." (τρίτο τρίγκερ) μαζί με την ανακρίβεια για το 25% των ψηφοφόρων που είναι άνω των 71.

Πριν φτάσω στα τρίγκερς, δύο κουβέντες για το σύριζα και για τις αρχές λειτουργίας του, όπως τις καταλαβαίνω εγώ:

Ο Σύριζα πιστεύω ότι θα προσπαθήσει να κάνει μια καλύτερη διαχείριση και κάποιες παλαιοπασοκικές μεταρρυθμίσεις, στην πιο αισιόδοξη περίπτωση και μια πάταξη της διαφθοράς και ...ως εκεί. Ούτε αυτά είναι δεδομένα. Δεδομένο είναι ότι δε θα φέρει καμία επαναστατική αλλαγή ή δραστική βελτίωση.

Επίσης, για μένα δεδομένο είναι ότι πολλοί θα τον ψηφίσουν γιατί ΔΕΝ πιστεύουν ότι θα κάνει (κάποια από) αυτά που λέει. Όπως έγινε με το "έξω από το νάτο και την εόκ" πασόκ του 81. Ακολουθώντας το δόγμα του Αντρέα, "ο λαός να ακούει κάτι περισσότερο από αυτό που μπορεί να αντέξει".

Πάμε τώρα σε "αυτά που λέει". Ένα ισχυρό επιχείρημα κριτικής προς το σύριζα, πέραν της τρομοκρατίας "θα φύγουμε από το ευρώ, θα πεινάσουμε, θα ξαναβγουν στη γη οι δεινόσαυροι", είναι η ασυνέπεια μεταξύ των απόψεων που εκφράζονται από τα στελέχη του. Αλλά ένα λάθος που κάνει ενδεχομένως πολύς κόσμος, είναι να νομίζει πως στο σύριζα είναι ανοργάνωτοι τρόμπες. Η γνώμη μου είναι ότι ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν και τι λένε: Λένε τα πάντα και τους καλύπτουν όλους. Και νοικοκυριό, και επανάσταση. Και σκληρή διαπραγμάτευση κι όπου βγει, και σιγουριά για ένα συμβιβαστικό αποτέλεσμα. Και σαμπουάν, και μαλλακτικό. Κάθε μαλακία που λέει ένας από αυτούς, τραβάει και κάποιο (μαλάκα? ή αλλιώς απελπισμένο, εύπιστο?) ψηφοφόρο ωστόσο δε διώχνει κάποιο (μη) μαλάκα ψηφοφόρο αντίστοιχα, όπως θα'πρεπε, γιατί ο κόσμος δεν ψάχνει συνέπεια. Άρα όλοι ευχαριστημένοι! Είτε είναι οργανωμένο σχέδιο είτε όχι, έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της δύναμης του. Μα γιατί, αφού είναι ασυνεπής; Μα γιατί η ασυνέπεια δεν ήταν ποτέ στα κριτήρια των ελλήνων ψηφοφόρων. Αν ήταν, δε θα ξαναψήφιζε το ίδιο κόμμα δεύτερη φορά. Αντίθετα αυτό έκανε επί 40 χρόνια. Μια τραβηγμένη πρόβλεψη μου είναι ότι με την τακτική αυτή ο σύριζα θα πάρει αυτοδυναμία στις εκλογές. Η τρομοκρατία πλέον δεν περνάει και η κριτική ξεθωριάζει από το "μπροστά στους προηγούμενους".

Και τα τρία τρίγκερς, έχουν κοινό παρονομαστή: Κάτω οι ιδεολογίες! Οι ιδεολογίες πέθαναν! Ζούμε στον 21 αιώνα! Βέβαια αν (λέω αν...) οι ιδεολογίες ζούσαν για τους προηγούμενους 20 μ.Χ. και άλλους πόσους π.Χ., δεν καταλαβαίνω γιατί πέθαναν ειδικά τώρα επειδή αλλάξαμε μιλένιουμ. Επίσης, μια στοχευμένη κριτική στο "κομουνιστικό μοντέλο που απέτυχε" (άρα κράξιμο σε συγκεκριμένη ιδεολογία) και στους "ρομαντικούς αριστερούς φοιτητές". Αυτά μπορεί ένα άρθρο να τα γράφει χιουμοριστικά ή όχι, αλλά πολύς κόσμος αυτό πιστεύει. Αγνοεί όμως ότι:
α) Ο κομμουνισμός δεν απέτυχε γιατί απλά δεν εφαρμόστηκε. Υπήρξε μία εφαρμογή του "σταλινικού" (επιφανειακή η προσέγγιση μου) σοσιαλισμού, η οποία κι αυτή συζητιέται πόσο πιο πολύ απέτυχε από τα... 
β) καπιταλιστικά κραχ (ειδικά αυτό του 30 που έφερε και παγκόσμιο πόλεμο)
γ) τη "σοσιαλοδημοκρατία", αν μπορείς να την πεις σύστημα βέβαια, που είδαμε κι αυτή που οδήγησε
δ) Όλα τα υπόλοιπα συστήματα που εφαρμόστηκαν (φεουδαρχία, αριστοκρατία, θεοκρατία, βασιλεία και δεν ξέρω τι άλλο...) κι αυτά μπορείς να τα πεις αποτυχημένα
ε) τον ενθικοσοσιαλισμό, άλλο πετυχημένο "σύστημα". 

Τώρα που το σκέφτομαι, μόνο την αναρχία δεν έχουμε δοκιμάσει, κάτι πήγε να κάνει ο Γιώργος βέβαια, αλλά το άφησε στη μέση...

Άρα:

• Κράζουμε γενικά τις ιδεολογίες, αλλά ουδέποτε τις αρχές λειτουργίας του τρέχοντος συστήματος.
• Προβάλουμε κάτι που δεν έχει ιδεολογία, ή τουλάχιστον λέει ότι δεν έχει.
• Μοιρολατρούμε. Ό,τι και να κάνεις, δεν υπάρχει καμία σωτηρία.

Άρα;
Η κατάσταση είναι αυτή που είναι. Μην προσπαθήσεις να την αλλάξεις. Ζήσε τη μοίρα σου. Μάλιστα, αν έχεις δεύτερες σκέψεις για κάτι διαφορετικό (ό,τι κι αν είναι αυτό) μην έχεις. Καλύτερα να ενστερνιστείς την άποψη "έτσι είναι τα πράγματα, βρες κάποιον που μπορεί απλά να προσαρμοστεί καλύτερα και εμπιστεύσου τον". Έννοιες όπως προσωπική/διαφορετική άποψη, όραμα, αξιοπρέπεια, δεν έχουν θέση εδώ.

Και κάτι τελευταίο, για τις "ιδεολογίες". Οι ιδεολογίες δεν είναι κάτι "παρωχημένο" ούτε κάτι που προέκυψε ξαφνικά κάποια στιγμή στην ανθρώπινη ιστορία και όπως ήρθε θα παρέλθει. Υπήρχε πάντα. Είναι ένα "κωδικοποιημένο" σετ απόψεων, που κουμπώνουν μεταξύ τους στο μυαλό αυτού που την ενστερνίζεται, γιατί θεωρεί ότι οι απόψεις αυτές είναι αλληλένδετες και προκύπτουν από λογικά συμπεράσματα.

Αν η συζήτηση είναι για το αν όλες οι ιδεολογίες είναι "σωστές" ως προς τη δομή τους (ανεξάρτητα από τις απόψεις που προβάλλουν, που κι αυτό ελέγχεται) και δεν πέφτουν σε αντιφάσεις, αν είναι υδροκέφαλες ή χοντροκομμένες ή καλουπωμένες μέχρι τελευταίου καρφιού ή τόσα ακόμα, πολύ ευχαρίστως να την κάνουμε. Αλλά η ιδεολογία δεν είναι αξεσουάρ ή μόδα. Είναι κάτι που υπάρχει. Είναι το σύνολο των αρχών και αξιών που διέπει έναν άνθρωπο με τον οποίο συναναστρέφεσαι ή καλείσαι να εμπιστευτείς/ψηφίσεις. Είτε αυτό λέγεται με μία λέξη/φράση που σημαίνει πολλά (κομμουνιστής, νεοφιλελεύθερος, εθνικιστής) είτε είναι ένα εξατομικευμένο σετ στο μυαλό και την ψυχή του ανθρώπου που το φέρει. Δε γίνεται να είσαι υπέρ της ισότητας όλων των ανθρώπων και ρατσιστής. Δε γίνεται να είσαι γενικά κατά του κράτους, αλλά υπέρ του κράτους δικαίου/πρόνοιας. Κάποιες απόψεις αναγκαστικά οδηγούν σε κάποιες διακλαδώσεις και αποκλείουν κάποιες άλλες.

Αυτά. Άντε και καλά μας ξεμπερδέματα.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

*Είναι αναμφίβολο, ο καλύτερος τρόπος για να κινητοποιηθείς να γράψεις ή να συζητήσεις, είναι να διαβάσεις κάτι με το οποίο διαφωνείς, αλλά το αναγνωρίζεις ως δημοφιλή άποψη. Αν δεις ένα κείμενο να ισχυρίζεται ότι τα μαρούλια μιλάνε, διαφωνείς μεν, αλλά δε θα κάτσεις να διατυπώσεις και καμιά σοβαρή απάντηση. Αντίθετα, αν διαπιστώσεις ότι είναι πολλοί όσοι συμφωνούν με τα μαρούλια που μιλάνε, κάπου εκεί είτε προβληματίζεσαι (λες να μιλάνε?), είτε προσπαθείς να συγκεντρώσεις την "αντίδραση" σου. Δεν ανακάλυψα καμιά πυρίτιδα σε συνολικό επίπεδο (άλλωστε αυτό που γράφω σίγουρα έχει διατυπωθεί κωδικοποιημένα), ανακάλυψα όμως ποιο είναι το "κατώφλι" που ξεχωρίζει μια σκέψη στο κεφάλι μου ή μια συζήτηση με ένα φίλο, από το να κάτσω να τα καταγράψω όλα αυτά σε ένα κείμενο. Συνήθως, τα θέματα με τα οποίο ασχολούμαι, μου φαίνονται να διέπονται από εξωπραγματική για μένα λογική.


**Οι ανακρίβειες έχουν να κάνουν με το εξής -αντιγράφω σχόλιο του φίλου μου του Τάσσου, γιατί τα λέει πιο εύστοχα απ' ό,τι θα τα'γραφα εγώ: "Για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ισχύει η αναφορά του άρθρου ότι "πρεσβεύει τα αγαθά του σοσιαλισμού, τον πλήρη έλεγχο της οικονομίας και της λειτουργίας της δημόσιας ζωής από το κράτος". Πουθενά δεν υπάρχει κάτι τέτοιο στο πρόγραμμα με το οποίο κατεβαίνει στις εκλογές. Το πρόγραμμα είναι καθαρά σοσιαλδημοκρατικό, η λέξη "σοσιαλισμός" δεν υπάρχει ούτε για τα μάτια του (με κομμουνιστικές καταβολές) κόσμου. Επίσης, στα σημεία που το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται στην διαπλοκή κράτους-μμε-τραπεζών κ στον κρατικοδίαιτο καπιταλισμό αλά ελληνικά μπορεί να συναντήσεις κ καθαρά φιλελεύθερους που συμφωνούν. Αυτά περί προγράμματος ΣΥΡΙΖΑ. Για τους παραπάνω λοιπόν λόγους δεν ισχύει κ η υπόθεση της συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ. Το πρόγραμμα του ΚΚΕ έχει καθαρά σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό προσανατολισμό (μιλά δηλαδή καθαρά για "κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής", για να είμαστε κ πιο συγκεκριμένοι ως προς αυτό το "σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό" που μπαίνει ως επίθετο) κ δεν έχει καμία σχέση, ούτε μπορεί να συμπέσει, με ένα πρόγραμμα που αποδέχεται την οικονομία της ελεύθερης αγοράς κ προσπαθεί να ασκήσει κοινωνική πολιτική στο εσωτερικό της" 

ΥΓ. Αξίζει κάπου εδώ να ασχοληθούμε πραγματικά με το τι (έστω, λέει ότι) εκφράζει ο καθένας. Διαβάζοντας έστω τα προγράμματα των υποψηφίων.

Το πιο βαθύ καζάνι της Κόλασης φυλάγεται γι' αυτόν που σε περιόδους κρίσης αποφεύγει να επιλέξει στρατόπεδο

Το ξέρω ότι είχα να γράψω από τον Ιούλιο, και μέσα σε μια βδομάδα είναι η τρίτη ανάρτηση. Αντιλαμβάνομαι τι σημαίνει αυτό. Δεν είναι τυχαίο, ο χρόνος που δεν είχα δεν αποτελεί δικαιολογία, τουλάχιστον όχι αρκετή.

Είναι η εσωτερική πίεση που νιώθει κάποιος, όταν κάποια γεγονότα τον φέρνουν στα άκρα και αναγκάζεται να πάρει θέση. Ζούμε σε μια πενταετία που ένας ιστορικός του μέλλοντος θα μπορούσε να καταγράψει ως τη "μνημονιακή εποχή". Κι αν μείνει στην πενταετία.

Τι ιδιαίτερο έχει αυτή η εποχή; Πολλά. Αλλά θα σταθώ σε ένα από αυτά. Χωρίστηκαν οι πολίτες σε "μνημονιακούς" και "αντιμνημονιακούς". Τι σημαίνει αυτό; Ότι 1-2 γενιές απαθών ελλήνων, πήραν θέση. Πως πήραν θέση; Έτσι. Κάνω πολλές παραπομπές τώρα τελευταία, μάλλον τα είχα μαζεμένα. Αλλά ούτε σε αυτό θα σταθώ πολύ, στο τι θέση πήραν, ή πως την πήραν. Θα σταθώ ότι την πήραν. Μεγάλωσα σε μια εποχή πιο εύκολη, αλλά γεμάτη "ναιμεναλλά". Μια εποχή που δεν υπήρχαν σαφείς θέσεις, δεν υπήρχε διάθεση τοποθέτησης, υπήρχε ένα "κι αυτοί τα ίδια κάναν, τι το ψάχνεις μωρέ, ποιος ασχολείται τώρα, δε βαριέσαι".

Πόσο άλλαξε αυτή η "κοινή γνώμη"; Επί της ουσίας ελάχιστα. Παλιότερα υπήρχαν μόνο τα καφενεία και οι καφέδες, πλέον έχουν διαδοθεί τα πληκτρολόγια. Οι άνθρωποι μπαίνουν δεξιά κι αριστερά και εκθέτουν απόψεις. Σπανίως με ανεκτό τρόπο, συνήθως με τσιτάτα, άναρθρες κραυγές και μισές προτάσεις. Πέραν τούτου, ουδέν. Επί της ουσίας δηλαδή, τίποτα δεν άλλαξε.

Προς τι όλη αυτή η εισαγωγή. Προς το ό,τι δε θα καταφέρω ποτέ να μπω στο βέλτιστο για ένα κείμενο μέγεθος. Αλλά αυτό είναι δικό μου πρόβλημα.

Γιατί δε μπορώ να καταλάβω τι είναι τέλος πάντων αυτή η πόλωση. Καλή ή κακή; Από τη μία, άνθρωποι οι οποίοι δεν έβλεπαν πέρα από τη μύτη τους, διατυπώνουν απόψεις.  Από την άλλη, τι απόψεις είναι αυτές που διατυπώνουν και ποιος καρπώθηκε ένα μεγάλο μέρος αυτής της άβουλης μάζας που στην πλειοψηφία της στήριζε τα κόμματα του τέως δικομματισμού, χωρίς να μπορεί να δώσει βασικές εξηγήσεις για το τι είναι η σοσιαλοδημοκρατία ή ο νεοφιλελευθερισμός, αντίστοιχα; Η επιφανειακή προσέγγιση των πραγμάτων σίγουρα δεν άλλαξε.

Ως αποτέλεσμα όμως όλων αυτών, τι έρχεται; Ότι εφόσον πλέον κάποιος παίρνει θέση, αντί να κρυφτεί πίσω από το "δεν ασχολούμαι με πολιτικά και τέτοια, πάμε για καφέ", μπορείς να καταλάβεις καλύτερα ποιους έχεις γύρω σου. Μπορείς να καταλάβεις αυτούς που δεν έχουν διαμορφώσει στιβαρή άποψη αλλά τη διατυπώνουν με θέρμη, αυτούς που καταπίνουν αμάσητο ό,τι τους σερβίρεται, αυτούς που έχουν κυριευτεί από φόβο (αυτούς τους δικαιολογώ εν μέρει), αυτούς που θέλουν κάτι να αλλάξει αλλά δεν ξέρουν με ποιους να τα βάλουν κι αυτούς που, ενώ δεν τους έπιανε το μάτι σου, ευαισθητοποιούνται με πράγματα που νόμιζες πως τους είναι αδιάφορα, γιατί αυτή την εικόνα σου είχαν δώσει όταν οι εποχές ήταν πιο "χαλαρές".

Αυτές τις μέρες ζούμε το θρίλερ του Ρωμανού. Θα ζήσει; Θα νικήσει; Θα θυσιαστεί; Θα βρεθεί μια συμβιβαστική λύση; Αυτό το τελευταίο συγκεντρώνει τις λιγότερες πιθανότητες. Ακριβώς ως επιτομή όλων των παραπάνω. Ζούμε στην εποχή της πόλωσης. Δεν υπάρχουν συμβιβασμοί. Ο ίδιος είναι αρκετά ξεροκέφαλος/γενναίος για να πεθάνει, η εξουσία νιώθει απόλυτα την ανάγκη για επιβολή, ο κόσμος από κάτω δεν ξέρει τι να πει. Τρομοκράτη τον αποκαλεί (σ.σ. δεν έχει καταδικαστεί για κάτι τέτοιο), επαναστάτη τον θεωρεί (σ.σ. επειδή διατυπώνει αντιστασιακές απόψεις και λήστεψε μια τράπεζα).

Κάποιοι άνθρωποι συγκεντρώνονται γύρω από κάτι συμβολικό. Και άλλοι τόσοι, λιγότεροι ή περισσότεροι, αντιδρούν σε αυτό. Άλλοι λέγοντας "και τι μας νοιάζει" σε κάθε μισή πρόταση που διατυπώνουν (σ.σ. άρα σας νοιάζει), άλλοι "να πάει να πνιγεί, τι μας απασχολεί", άλλοι "φοβόμαστε, τι θα γίνει αν βγει έξω ο τρομοκράτης", κάποιοι με φωνή λογικής και εκτόνωσης "ας βρεθεί μια συμβιβαστική λύση, να βγαίνει με αυστηρή συνοδεία, βραχιολάκι, κάτι", άλλοι βρίζοντας και κοροϊδεύοντας "να ψοφήσει, μας το παίζει επαναστάσης, μετά επικαλείται τους νόμους, κακομαθημένο πλουσιόπαιδο, ήρωες ήταν όλοι αυτοί του 21 (W.T.F.) και όχι οι ψευτοεπαναστάτες της αριστεράς που έχει την κυρίαρχη κουλτούρα (W.T.F.2)" κλπ κλπ που δεν αντέχω να γράψω (κομπλεξικοί κατά τη γνώμη μου, κομπλεξικός κι εγώ που τους κρίνω, γιατί δεν αντέχουν τους ανθρώπους που αγωνίζονται, για τους σωστούς ή λάθος τρόπους, αλλά δεν κάθονται στον καναπέ, ούτε είναι μοιρολάτρες).

Διλήμματα τείθονται διαρκώς αυτό τον καιρό. Ασφάλεια vs διεκδικήσεων, αναταραχή vs κινητοποιήσεων, σταθερότητα vs ελπίδα/καταστροφή, ρίσκο vs συντήρηση. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η εποχή καλεί όλο τον κόσμο να πάρει θέση. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, την παίρνει. Αβίαστα και αβασάνιστα συνήθως, με ψήφους ή με σχόλια στα sm και τα διαδικτυακά άρθρα, με δελτία ειδήσεων ή με κινητοποιήσεις. Αργά ή γρήγορα όμως, προς μια κατεύθυνση θα εκτονωθεί όλο αυτό...



Δεν ξέρω να δώσω απαντήσεις. Το μόνο που ξέρω είναι να αξιολογώ αυτά που διαβάζω. Ποιος θέλει καταλήψεις, απεργίες, διαδηλώσεις;

Θεωρητικά, κανείς. Είναι πράγματα ζημιογόνα. Γι' αυτόν που τα διαπράττει, γι' αυτόν που επηρεάζεται. Η απεργία στερεί από ανθρώπους δουλειά, η κινητοποίηση δυσκολεύει την καθημερινή ζωή. Αυτοί που τα στηρίζουν, πλήττονται εξίσου. Αυτοί που τα κατακρίνουν... το μόνο που κάνουν είναι να γκρινιάζουν. Δεν προβάλλουν ρεαλιστική προοπτική, το μόνο που ζητάνε είναι την ...ησυχία τους. Αλλά δεν έχουν καταλάβει, πλην λίγων προνομιούχων που δε με απασχολούν, γιατί είναι λίγοι (και συνήθως αρκετά ήσυχοι), ότι η ησυχία έχει χαθεί στις μέρες μας. Ο Ρωμανός ή θα δικαιωθεί ή θα πεθάνει, η συντήρηση του ευρώ ή θα διατηρηθεί με λιτότητα ή τα διαλυθεί σε αβεβαιότητα, οι μέσες λύσεις πέθαναν. Και κάθε άβουλος άνθρωπος βρίσκεται στην πιο ζόρικη γι' αυτόν κατάσταση: Να πάρει θέση.

Επί του θέματος που δε με αφήνει να ηρεμήσω αυτές τις μέρες, σε σημείο που κάθε άλλη είδηση μου φαίνεται αδιάφορη, διάβασα μια νομική άποψη επί του θέματος. Μαζί με τα σχόλια από κάτω, η προσωπική μου κρίση παραμένει στα ίδια: Είναι θέμα ερμηνείας. Γι' αυτό και κανείς δε μπορεί να το δει ανεξάρτητα από το ψυχολογικό του υπόβαθρο, το θάρρος του, την προσωπική του άποψη και την ιδεολογία του. Με βάση αυτά κατέληξα στη θέση μου, με βάση αυτά κατέληξε κάποιος άλλος στη δική του. Σημαντικότερο μέρος της οποίας είναι ότι δεν αντέχω τους κακόψυχους ανθρωπάκους. Ειδικά από τη στιγμή που σε συνδυασμό -ή ως αποτέλεσμα- των ΜΜΕ, διαμορφώνουν αυτή την (διαρκώς τη βάζω σε εισαγωγικά) "κοινή γνώμη".


Η εποχή απαιτεί θάρρος και αποφάσεις. Το υπόβαθρο δε μου εμπνέει αισιοδοξία. Αλλά πρέπει να είμαστε γενναίοι και όχι μοιρολάτρες. Μόνο αυτό μπορώ να πω.

Κι όπως δε μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι τη φράση του Δάντη, το πιο βαθύ καζάνι της Κόλασης φυλάγεται γι' αυτόν που σε περιόδους κρίσης αποφεύγει να επιλέξει στρατόπεδο.

Η βία της εξουσίας ξαναχτυπά? (διάλογος και συνέχεια)

Πάνω στο χτεσινό κείμενο, έλαβα από καλό μου φίλο απάντηση, την οποία δεν ήθελε ο ίδιος να γράψει σε σχόλιο, συνεπώς το κάνω εγώ γι' αυτόν - η νέα ανάρτηση προκύπτει επειδή είναι λίγο μεγάλο - μαζί με την απάντηση - για σχόλιο.

"Κι εγώ προβληματίστηκα για το Ρωμανό και έκανα τους ίδιους παραλληλισμούς, δηλαδή κατά πόσο θα με ενοχλούσε να είναι χρυσαυγίτης στη θέση του (αν και αμφιβάλλω αν θα'χε το θάρρος). Για τον οποιοδήποτε χρυσαυγίτη όπως και για τον οποιονδήποτε αναρχικό που κάνει ληστείες, θα έλεγα ότι ο νόμος προβλέπει μεν εκπαιδευτικές άδειες, αλλά δε προβλέπει το πότε θα τις πάρεις, πρέπει να υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις (μιλάω εξ όσων έχω διαβάσει), δηλαδή υπάρχει ένα δικαιολογημένο σκεπτικό στην απόφαση της δικαιοσύνης.

Αυτή η περίπτωση, μπορεί να αντιστοιχηθεί με έναν χρυσαυγίτη, ο οποίος έγινε αυτό που έγινε, επειδή είδε π.χ. μπροστά στα μάτια του να σκοτώνεται κάποιος δικός του από κάποιον μετανάστη όταν ήταν κι αυτός έφηβος. Στο μυαλό ενός εφήβου τέτοια πράγματα θα τον βάλουν σε άλλη πορεία, κι όχι στο μονοπάτι της κοινής λογικής. Αυτές οι περιπτώσεις πρέπει να αντιμετωπιστούν διαφορετικά, θα έπρεπε να υποχωρήσουν, ακόμα κι αν τυπικά καλύπτονται από τον νόμο, για τον απλούστατο λόγο ότι ως κράτος έχουν ευθύνη για το τί πορεία πήρε αυτό το παιδί"

Αναφορικά με το τι ορίζει ο νόμος, όπως ξεκαθάρισα από την αρχή, δεν είμαι νομικός και δε θα εκφραστώ με απόλυτο τρόπο. Ωστόσο όπως είπα εξ' αρχής, η πολιτεία δε γίνεται να τον αφήνει να δίνει εξετάσεις, να τον βραβεύει και μετά να του αρνείται το δικαίωμα στις σπουδές. Για μένα είναι αντιφατικό. Σε κάθε περίπτωση, αντιγράφω από άρθρο που διάβασα (δεν το βρίσκω τώρα, είναι του Βήματος πάντως):

"Σύμφωνα με το σκεπτικό του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών, η περίπτωση του Ρωμανού δεν πληροί τις προϋποθέσεις του άρθρου 58, του νόμου 2776/99, με βάση το οποίο για την έκδοση εκπαιδευτικής άδειας υπόδικου κρατούμενου, απαιτείται η σύμφωνη γνώμη του δικαστικού οργάνου που διέταξε την κράτησή του, εν προκειμένω του κ. Ευτύχη Νικόπουλου, ειδικού εφέτη ανακριτή.

Νομικές πηγές τονίζουν ωστόσο ότι το θέμα περιπλέκεται, καθώς ο Ρωμανός είναι μεν υπόδικος (έχει μπροστά του ακόμη δυο δίκες), με την κατηγορία της συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση – Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, πλην όμως το πρώτο δικαστήριο που έχει ολοκληρωθεί τον έχει ήδη αθωώσει ως προς το συγκεκριμένο σκέλος. «Υπάρχει εκκρεμοδικία», τονίζουν οι ίδιες πηγές. «Δεν μπορεί να δικαστεί για την ίδια κατηγορία, συνεπώς τα επόμενα δικαστήρια δεν μπορεί παρά να είναι αθωωτικά». "

Άλλη προσέγγιση επί του θέματος, υπάρχει και εδώ (εφσυν)

Πάνω στη "νομική" σύγχιση, αυτό το παιδί έρχεται και διεκδικεί κάτι με σθένος. Το βλέπει αυτό ο νόμος; Δεν ξέρω. Εγώ προσωπικά το βλέπω. Αναφορικά με την οπτική που δίνεις ότι "το κράτος έχει εν μέρει ευθύνη, άρα θα'πρεπε να το δει διαφορετικά". Νομικά προφανώς δε στέκει, στη λογική του όμως με βρίσκει σύμφωνο και δεν το είχα σκεφτεί καθόλου έτσι. Βέβαια ο μετανάστης του παραδείγματος σου δεν έχει θεσμικό ρόλο.

Η εικόνα είναι από εδώ, με αφορμή την απαγόρευση της κυκλοφορίας.

Και το δεύτερο κομμάτι του σχολίου:

"Υπάρχουν τα δεδομένα τώρα ότι δεν υποχωρεί το κράτος και δεν σταματάει ο Ρωμανός, φοβάμαι ότι έχει αποφασίσει να γίνει μάρτυρας και μάλιστα δε μου φαίνεται καθόλου τυχαίο, ότι βάσει ημερών από τη μέρα που ξεκίνησε, στις 6 Δεκέμβρη θα διανύει μία πολύ κρίσιμη περίοδο για τη ζωή του.

Κι εδώ έρχεται το κράτος, αν δε θέλουν να έχουν νεκρό τον Ρωμανό, θα τον εξαναγκάσουν κάπως με ορούς, με οτιδήποτε, θα τον κρατήσουν μπορεί όμως και να τον θέλουν νεκρό, μπορεί να βολεύει περισσότερο, η ζημιά να είναι πιο ελεγχόμενη, πιο προσωρινή, γιατί ο νεκρός Ρωμανός του χρόνου θα είναι μια επέτειος, ο ζωντανός μπορεί να γίνει σύμβολο. Φαίνεται και ξύπνιο παιδί, ειδικά άμα μεγαλώσει λίγο και ωριμάσει.

Θα γίνουν μερικές ταραχές φέτος, του χρόνου, θα πέσουν μερικές εκατοντάδες δακρυγόνα θα διαλυθούν, το υπόλοιπο 90% σε μισο-κοιμισμένη κατάσταση ποσοστό της κοινωνίας θα το ξεχάσει στο π & φ (και μεις μαζί τους πιθανότατα). Γι' αυτό τον λόγο, θεωρώ ότι θα πρέπει πριν το τέλος να υποχωρήσει αυτός, γιατί αν τον θέλουν νεκρό, όπως είπαν οι γονείς του και δεν πρέπει να τους κάνει τη χάρη, πρέπει να τον πείσουν οι δικοί του άνθρωποι να ζήσει για να μπορέσει να συνεχίσει να αγωνίζεται. Μπορεί να καταλάβει τότε ότι, ληστεύοντας μόνο μία τράπεζα, δε κάνεις τίποτα."

Ο Ρωμανός σίγουρα θα έλαβε υπ' όψιν του τέτοιες παραμέτρους. Προσωπικά το πρώτο που μου είχε έρθει στο μυαλό ήταν η επέτειος του Πολυτεχνείου. Δε σκεφτόμουν ότι θα φτάσει ως εδώ το θέμα. Να που έφτασε. Δεν ξέρω αν θα περάσει τόσο απαλά. Οι καιροί είναι από μόνοι τους περίεργοι, η "επέτειος" του φίλου του κάθε χρόνο "επίκαιρη", η πολιτική σκηνή της χώρας ασταθής, ένα τέτοιο γεγονός μπορεί να πυροδοτήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις. Το υποννοούσα και στο πρώτο κείμενο, το επισημαίνω και τώρα. Σίγουρα στη "στρατηγική" του, ο Ρωμανός θα το έχει συνυπολογίσει. Πιστεύω πως το κράτος βρίσκεται σε αμηχανία, γι' αυτό και αυτές οι σπασμωδικές κινήσεις του έκτακτου "νομοσχεδίου" για την εξ' αποστάσεως φοίτηση (τουφεκιά στον αέρα από τις λίγες, το είχε προτείνει ο υπουργός από την πρώτη μέρα και ο Ρωμανός το είχε απορρίψει). Αν υποχωρήσει, θα φανεί αδύναμο, και δεν ξέρω η "κοινή γνώμη" σε ποιου το μέρος "στέκεται". Γι' αυτό κάθομαι και γράφω όλα αυτά τα κείμενα. Γιατί πιστεύω πως έχει σημασία τι στάση κρατάει ο καθένας μας, φυσικά η μεγάλη σημασία είναι στη δραστήρια στάση (πριν ξαναπάω στα τσακίδια). Από την άλλη, μία έκρηξη βίας μπορεί να ρίξει την κυβέρνηση, αλλά και να συντηρητικοποιήσει ακόμα περισσότερο τον κόσμο. Κανείς δεν ξέρει. Δεν έχει νόημα και να κάνουμε εκτιμήσεις.

Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει ο Ρωμανός αν επιβιώσει. Προσωπικά δεν τρέφω μεγάλες ελπίδες. Αλλά ότι τώρα θέλει να γίνει η αφορμή για μια συνολική έκρηξη, αυτό το πιστεύω. Και όπως είπα και προχτές, το θάρρος του το εκτιμώ. Κι αυτό που επιθυμώ είναι να υποχωρήσει η κυβέρνηση και να εκτονωθεί η κατάσταση, μαζί με την ελπίδα που θα πάρουν αρκετοί ότι κάτι μπορεί να αλλάξει αν έχεις το θάρρος να αγωνιστείς γι' αυτό.

Πέρα από όλα αυτά, ο πρώτος και κύριος λόγος που μπήκα στον κόπο να γράψω, είναι γιατί όλοι, όλοι, ασχολούνται με αυτό το θέμα. Χτυπάει την ευαισθησία ή την αναισθησία όλων των ανθρώπων. Όλοι έχουν μια γνώμη, κανείς δεν το περνάει στο ντούκου. Ακόμη κι αυτοί που σχολιάζουν κάτω από άρθρα "τι μας νοιάζει εμάς αυτό;", τους νοιάζει. Γι' αυτό μπήκαν και σχολίασαν.

Ψάχνοντας πριν στο "Βήμα" για να βρω το άρθρο από το οποίο παρέθεσα κομμάτι, βρήκα αυτό: Ένας ήρωας γεννιέται. Διαφωνώ με το χαρακτηρισμό του ήρωα. Αλλά το άρθρο λέει ενδιαφέροντα πράγματα και εξεπλάγην με το θάρρος του να γράψει τέτοιο άρθρο στο Βήμα. Φυσικά τα σχόλια από κάτω δε με άφησαν παραπονεμένο. Άλλη μια παρέλαση κακόψυχων ανθρώπων και σχολίων. Για όλους αυτούς δε θα ξαναγράψω τίποτα, απλά ένα ρητό και άλλη μια παραπομπή.

"Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση για έναν ανθρωπάκο από το να δει να λυγίζει αυτός που τολμάει να αγωνίζεται εναντιων αυτών που τον συνθλίβουν"

Πιτσιρίκος (Ελευθερία ή Θάνατος - αξίζει πολύ και το υστερόγραφο του)

"Ο Νίκος Ρωμανός κάνει απεργία πείνας διεκδικώντας το δικαίωμα του να πάρει εκπαιδευτικές άδειες για να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο και να κερδίσει «ανάσες ελευθερίας», και φέρνει με το κορμί του και τη ζωή του μπροστά στα μάτια όλων των Ελλήνων, το εθνικό σύνθημα της Ελλάδας: Ελευθερία ή θάνατος»"

Τέλος, κι ένα δικό μου υστερόγραφο. Τις απόψεις όλων αυτών των παραπομπών  που κάνω δε σημαίνει πως τις υιοθετώ. Δε μπαίνω στον κόπο να διαχωρίσω τη θέση μου από οτιδήποτε διαφωνώ, γιατί θα χαθεί το νόημα των παραπομπών. Σίγουρα δίνουν μια επιπλέον οπτική και αυτό είναι που εκτιμώ και αναδημοσιεύω.

Η "βία" της εξουσίας ξαναχτυπά;

Το κείμενο που ακολουθεί αφορά την υπόθεση με την απεργία πείνας (άνω των 20 ημερών) του Νίκου Ρωμανού, με αίτημα τη χορήγηση των εκπαιδευτικών αδειών που δικαιούται βάσει του νόμου και που αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση. Μαζί με αυτόν -και με το ενδεχόμενο μιας αλυσιδωτής αντίδρασης, βρίσκονται πολλά πράγματα σε πολύ κρίσιμη κατάσταση επίσης. Το θέμα είναι στην επικαιρότητα, ωστόσο μερικά γεγονότα τα ξαναγράφω συνοπτικά:

• Ο Νίκος Ρωμανός είναι ο στενός φίλος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ο οποίος πέθανε στα χέρια του πριν 6 χρόνια παρά 4 μέρες.
• Συνελήφθη το Φεβρουάριο του 2013 σε απόπειρα ένοπλης ληστείας, σε μια κατάσταση που και τότε με είχε κάνει να γράψω και εκεί παραπέμπει ο τίτλος, κυρίως αηδιασμένος και σοκαρισμένος από "μέρος" της "κοινής" γνώμης, παρά από τα γεγονότα αυτά καθ' αυτά.
• Έκανε χρήση του δικαιώματος του και έδωσε πανελλήνιες εξετάσεις και πέρασε στο πανεπιστήμιο. 
• Γι' αυτό μάλιστα "βραβεύτηκε" (τα εισαγωγικά γιατί δεν παρέστη) από τον τότε υπουργό παιδείας (Αρβανιτόπουλο) και τον πρόεδρο της δημοκρατίας (Παπούλια). Επ' αυτού, ειρήσθω εν παρόδω, τοποθετήθηκε πριν λίγες μέρες ο νυν υπουργός παιδείας (στον οποίο σε κάποια φάση έφτασε το μπαλάκι και δήλωσε αναρμόδιος, Λοβέρδος*) ότι εφόσον χορηγήθηκε η άδεια συμμετοχής στις εξετάσεις, πρέπει να χορηγηθεί και η εκπαιδευτική άδεια.
• Οι εκπαιδευτικές άδειες δεν του χορηγούνται και κάνει απεργία πείνας, πλέον βρισκόμενος σε κρίσιμη κατάσταση, αρνήθηκε την υποχρεωτική σίτιση, ως είχε δικαίωμα και συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις (η οποία χαρακτηριζόμενη διεθνώς ως "βασανιστήριο" σε αντίστοιχες καταστάσεις)
• Υπάρχουν πολλές δηλώσεις και εκδηλώσεις συμπαράστασης στον αγώνα του και όλα κρέμονται από μία κλωστή.

Πέραν του παραπάνω "ενημερωτικού" χαρακτήρα, πρέπει να ομολογήσω ότι δεν προσφέρω, δεν προσέφερα και δε θα προσφέρω τίποτα ουσιαστικό στον αγώνα αυτού του παιδιού, ο οποίος ενδεχομένως να με έχει στείλει κι εμένα προκαταβολικά στα τσακίδια με την επιστολή του, την ημέρα που ξεκίνησε την απεργία πείνας. Όποιος θέλει να έχει άποψη στο θέμα, πιστεύω πως οφείλει να τη διαβάσει, ωστόσο στέκομαι ειδικά σε ένα σημείο:

"Οι νόμοι, εκτός από εργαλεία ελέγχου και καταστολής, αποτελούν ταυτόχρονα και μια διατήρηση ισορροπιών ή αλλιώς αυτό που επιγραμματικά ονομάζουμε κοινωνικά συμβόλαια, αντανακλούν κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς και διαμορφώνουν τμηματικά ορισμένες θέσεις διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου. Γι’ αυτό και η επιλογή που κάνω θέλω να είναι όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρη: δεν υπερασπίζομαι τη νομιμότητά τους· αντίθετα, απευθύνω έναν πολιτικό εκβιασμό ώστε να κερδίσω ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού."

Νομικά, δεν ξέρω αν πληροί όλα τα τυπικά κριτήρια. Νομίζω πως ναι, δεν είμαι νομικός κι αν θέλει κάποιος ας με διαφωτίσει, ωστόσο από τη στιγμή που η πολιτεία ...τον βράβευσε;

Το θέμα δε νομίζω πως είναι τυπικό, για όποιον έχει νιώσει λίγο την κατάσταση. Αυτό το παιδί** καταδικάστηκε για ένοπλη ληστεία. Ούτε για τρομοκρατία, ούτε για τις απόψεις του. Τις οποίες δεν προσποιήθηκε ότι άλλαξε για να "πέσει στα μαλακά", σε αντίθεση με ...άλλους***. Ωστόσο η εξουσία, όπως και όταν τον συνέλαβε (ίσως), έτσι και τώρα εκδικητικά δεν του χορηγεί κάτι που δικαιούται. Κι αυτός δεν κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια, αντεπιτείθεται. Τον θαυμάζω. Διαφωνώ σχεδόν κάθετα μαζί του σε πολλά πράγματα, αλλά δε μπορώ να μην παραδεχτώ ότι το 1/10 της θέλησης και του θάρρους του να είχαν όλοι οι άνθρωποι, τώρα θα ζούσαμε σε ένα καλύτερο κόσμο.

Οι απόψεις και η στάση αυτού του παιδιού κάνουν την κατάσταση ιδιαίτερη, είτε για τους αλληλέγγυους σε αυτόν (ίσως κακώς κατά τη γνώμη μου, γιατί πιστεύω ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ανεξάρτητα από τις απόψεις) είτε για το "κλασσικό" πλέον τμήμα της "κοινής γνώμης" που αντιδρά σε γενικές γραμμές ως εξής:

• Εφόσον δε συμφωνεί με τους νόμους της κοινωνίας, γιατί τους επικαλείται; (το απάντησε ο ίδιος, να συμπληρώσω κι εγώ: ο νόμος εξαρτάται από τις απόψεις των ανθρώπων?)
• Λήστεψε μια τράπεζα και θέλει και άδεια; Γιατί λήστεψε; Γιατί δεν καθόταν στα αυγά του; Είχε λεφτά. Καλά να πάθει. Να μην πάρει άδειες αυτός. (σε αυτούς τι να απαντήσω; Τα'χει πει όλα ο Πρίγκηπας. Εγώ να πω μόνο ότι... δεν το κοιτάει αυτό ο νόμος; Να τον αλλάξουμε και να καταδικάζουμε σε θάνατο τους εγκληματίες να τελειώνουμε...)
• Για ένα κακομαθημένο πλουσιόπαιδο ταράζονται πάλι οι μέρες μας. Να εφαρμοστεί ο νόμος και να συλληφθούν όσοι κάνουν επεισόδια. (αααα...εδώ να εφαρμοστεί ο νόμος δηλαδή?)
• Γιατί ασχολούμαστε μαζί του; Στ' @@ μας!! (ανθρώπινα δικαιώματα? στ' αρχίδια μας κι αυτά...)
• Θέλει να αποδράσει και εκμεταλεύεται το νόμο. (οκ...αυτό έχει βάση. Το κράτος τι κάνει γι' αυτό; Έχει μέσα, ας τα χρησιμοποιήσει ώστε και ο νόμος να εφαρμοστεί, και αυτό να αποφευχθεί. Οι άλλοι κρατούμενοι που παίρνουν άδειες δε θέλουν να αποδράσουν; Μόνο αυτός θέλει; ) 

...και το τελευταίο, που σηκώνει και την πιο μεγάλη απάντηση: 

• Αν ένας από τους προφυλακισμένους χρυσαυγήτες επικαλούνταν το νόμο, θα λεγες τα ίδια;

Προσωπικά; Ναι. Ανθρώπινα δικαιώματα. Αλλά να κάνω κι εγώ μια ερώτηση; Γιατί συσχετίζονται πάντα αυτά μεταξύ τους (άκρα αριστερά, άκρα δεξιά?) Θεωρία των δύο άκρων; Προσπαθείς να με βγάλεις ανακόλουθο; Και γιατί δε με ρωτάς αν θα έλεγα το ίδιο για έναν άλλο τυχαίο βαρυποινήτη (σ.σ. δεν ξέρω αν η ένοπλη ληστεία είναι τόσο ..βαρύ αδίκημα) αλλά ειδικά για τους ακροδεξιούς; Να κάνω συνειρμούς για σένα;

Δε θα καθόμουν φυσικά να γράψω κείμενο. Και δε μπορώ να έχω την ίδια ευαισθησία για έναν μισάνθρωπο, ρατσιστή, υποστηρικτή δολοφόνων, του Χίτλερ, ένα κατακάθι της κοινωνίας, δεν είμαι αντικειμενικός και δεν πιστεύω στην αντικειμενικότητα έτσι κι αλλιώς. Αλλά δε θα έλεγα "χρυσαυγήτης είναι, να μην ισχύσει ο νόμος γι' αυτόν". Όταν αποφυλακίστηκε ο Κασιδιάρης, δεν ήμουν από αυτούς που "εκνευρίστηκαν". Όχι γιατί δεν τον θέλω στη φυλακή, αλλά θέλω αυτό να κριθεί σε ένα (δίκαιο) δικαστήριο. Να καταδικαστεί και να φυλακιστεί. Η προφυλάκιση του κρίθηκε "υπερβολική", καθότι δεν υπήρχε κίνδυνος να διαφύγει από τη χώρα κλπ, αποφυλακίστηκε (κάποιοι πανηγύριζαν...σα να δικαιώθηκε, με αυτό όντως εκνευρίστηκα) και τελικά ξαναφυλακίστηκε (ως όφειλε). Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Αξίζει στο σημείο αυτό να σχολιάσουμε και κάτι. Ο Ρωμανός όταν συνελήφθη δε δήλωσε μεταμελημένος, δε δήλωσε ότι δεν ήξερε τι έκανε, δε ζήτησε να πέσει στα μαλακά, φώναξε την άποψη του (ζήτω η αναρχία). Άλλοι, όταν συνελήφθησαν δεν ήξεραν, δεν είδαν, δεν άκουσαν, δεν είχαν σχέση, αρνήθηκαν ιδεολογίες, αρνήθηκαν τα πάντα. Δε θα κρίνω πόσο αξιόποινη είναι η κάθε πράξη. Αλλά τη διαφορά στο ήθος δε γίνεται να μην τη διακρίνει κανείς...Εδώ αναφερόταν η δεύτερη παραπομπή (***)


Άνθρωποι αδιάφοροι για ό,τι συμβαίνει, που δεν τους νοιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, που δεν τους νοιάζει η συνολική κατάσταση της χώρας (ή δεν κάνουν κάτι γι' αυτό), τα βάζουν με έναν άνθρωπο που ρισκάρει τη ζωή του για να διασφαλίσει ένα δικαίωμα και που μάχεται, με το δικό του τρόπο, κάποιοι διαφωνούμε, για ένα καλύτερο κόσμο για όλους. Μάχεται όμως. Δε θα μπω στον κόπο να απαντήσω, αηδιάζω για άλλη μια φορά. Αντί δικής μου, μπορεί κάποιος να διαβάσει μια απάντηση εδώ
 

Πηγές - Παραπομπές

Ραδιόφωνο - Ελληνοφρένεια
Τηλεόραση - ΕΡΤ 3
Κείμενα:
Ποιανού παιδί είναι αυτός ο άντρας
Ασφυξία για μια ανάσα ελευθερίας (Απεργία πείνας Ν. Ρωμανού)
Απεργία πείνας: Το έσχατο μέσο αγώνα


Υστερόγραφα - Σημειώσεις

* Δεν περιμένω να το έχει παρατηρήσει κανείς, από παλιά συνήθιζα όταν έγραφα να μην αναφέρω ονόματα αξιωματούχων παρά μόνο τους τίτλους. Το έκανα αυτό γιατί πίστευα ότι δε μετράει το όνομα στη θέση, αλλά ότι στο σύστημα που ζούμε οι πράξεις εξαρτώνται από τη θέση των αξιωματούχων και όχι από το όνομα τους. Δεν έχω αλλάξει γνώμη. Ωστόσο η πορεία κάποιων ανθρώπων (και αναφέρομαι ειδικά στο Λοβέρδο) με κάνει να μη μπορώ να αναφερθώ σε αυτούς μόνο δηλώνοντας τη θέση τους. Ειδικά για το συγκεκριμένο έχω γράψει πολλές φορές, προχτές διάβασα για την διαπομπευμένη (από αυτόν) πόρνη που αυτοκτόνησε (Η Κατερίνα δραπέτευσε) και θυμήθηκα πως ένιωθα και τότε, όταν έγραφα γι' αυτό (Πουτάνες??). Ναι, τελικά ίσως δεν είναι "όλοι ίδιοι". Κάποιοι είναι πιο "ίδιοι" και χειρότεροι από τους άλλους.

** Όταν γράφω "παιδί", δε θέλω σε καμία περίπτωση να τονίσω το νεαρό της ηλικίας του σε συνάρτηση με τις απόψεις και τις δράσεις του. Είναι ενήλικας πια, και τότε και τώρα, ίσως και από το 2008 όταν τον "ωρίμασε" πριν την ώρα του η δολοφονία του φίλου του. Το χρησιμοποιώ ως έκφραση ανεξαρτήτως ηλικίας. Σωστές ή λανθασμένες οι απόψεις του, είναι απόψεις ενός ώριμου ανθρώπου και δε δέχομαι ούτε το "πλουσιόπαιδο", ούτε το "ένα παιδί ήταν όταν έκανε τη ληστεία". Δεν ήταν.

***  Βγήκε μεγάλη για "σημείωση" και την μετέφερα παραπάνω.

Γιατί δεν είναι όλα "φασισμός"

Τις τελευταίες μέρες, μετά τα "συνταρακτικά" γεγονότα και από το λίγο που έχω δει τιβί και "κοινωνικά δίκτυα", αρχίζει και μπαίνει έντονα το θέμα "γιατί, και αυτό δεν είναι φασισμός;" και "καταδικάζετε τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται;" 

Ας τα πιάσουμε ένα ένα. Τι είναι ο φασισμός?

Αντιγράφω: "Ο φασισμός είναι ριζοσπαστικἠ αυταρχική εθνικιστική πολιτική ιδεολογία και μαζικό κίνημα που έχει ως στόχο να θέσει το έθνος, το οποίο ορίζει βάσει αποκλειστικών βιολογικών, πολιτισμικών ή/και ιστορικών συνθηκών, υπεράνω κάθε άλλης αξίας και να δημιουργήσει μια κινητοποιημένη εθνική κοινότητα".

Ο ορισμός είναι ακριβώς αυτό που δηλώνει και η χ.α. (και η όποια χ.α.) και δεν είναι τυχαίο: Αυτό τους εκφράζει, τέτοια ιδεολογία έχουν. Αφήνω το βήμα παραπέρα, το ναζισμό, την ιδεολογία που πλέον αποδείχτηκε ότι είχε η χ.α. παρότι τη μια έδειχνε έτσι και την άλλη έλεγε αλλιώς, αφήνω επίσης και το θέμα των παρελθοντικών εχθρών (εχθρός της Ελλάδας παραδείγματος χάρη ήταν ο Χίτλερ, αυτός κατέλαβε τη χώρα, και όχι πχ ο Στάλιν)*.




Συνεχίζουμε με την "ευρύτερη έννοια", προσδιορίζοντας ως "φασισμό" γενικά κάθε άδικη, αντιδημοκρατική και βίαιη πράξη, ιδεολογία, συναίσθημα, συνήθεια στο χώρο της πολιτικής, της κοινωνίας, της οικογένειας, και των σχέσεων. 

Εδώ έχουμε την πλήρη σύγχιση στον ορισμό, καθώς ως "φασισμός" ορίζεται σχεδόν κάθε "κακή" πράξη, από τη λογοκρισία, την επιβολή με το ζόρι κάποιων κανόνων ως τη ...δολοφονία. Η κυβέρνηση απαγορεύει την ελευθερία του λόγου; Φασιστική. Ο πατέρας απαγορεύει στην κόρη του να βγει το  να σαββατόβραδο; Φασίστας. Όπως καταλαβαίνει κανείς, είναι σχεδόν αδύνατο να βγάλει κανείς άκρη και γι' αυτό ακριβώς πρέπει να θυμηθούμε για ποιον ακριβώς λόγο υπάρχουν οι ορισμοί: Για να συνεννοούμαστε μεταξύ μας! Για να λέμε την ίδια λέξη και να εννοούμε το ίδιο πράγμα! Κατ' εμέ είναι λανθασμένο (κατ' άλλους είναι και σκόπιμο) να συσχετίζουμε τον ορισμό του φασισμού (βλ. αρχή του κειμένου) με την εφαρμογή κάθε λογής φασιστικών πρακτικών.

Εν πάσει περιπτώσει, επανερχόμενοι στο αρχικό ερώτημα: Είναι όλες οι βίαιες πράξεις φασισμός; Ή -εφόσον ο ορισμός προκαλεί σύγχιση, είναι όλες οι βίαιες πράξεις ίδιες; Για να το θέσουμε ως παράδειγμα: Ποια η διαφορά της βίας που ασκεί η χρυσή αυγή με τη βία που θα ήθελαν να ασκήσουν οι πολίτες σε βάρος των πολιτικών με τις "κρεμάλες στο σύνταγμα" ή που ασκούσαν πετώντας γιαούρτια στους πολιτικούς;

Ας ξεκινήσουμε από την πρώτη τρανταχτή διαφορά: Η βία των μεν ασκήθηκε. Πλήθος μεταναστών ξυλοκοπήθηκε, κάποιοι εκ των οποίων πέθαναν ή έμειναν ανάπηροι. Η βία των δε δεν ασκήθηκε. Δε στήθηκαν κρεμάλες στο σύνταγμα. Και -δεν ξέρω για σας, προσωπικά θα προτιμούσα να μου πετάξουν ένα ψυγείο γιαούρτια παρά να με ξυλοκοπήσουν/μαχαιρώσουν. Για κάποιους που δεν το καταλαβαίνουν: Μιλάμε για ανθρώπινες ζωές, όχι για λερωμένα κοστούμια. Αυτό ίσως λέει πολλά, σίγουρα λέει ένα: Αφενός οι "δε" δεν έχουν τη βία στο τσεπάκι**, αφετέρου δεν έχουν παραβιάσει το νόμο (η επίκληση ενός εγκλήματος δεν έχει καμία σχέση με την άσκηση του).

Και πάμε τώρα στο πιο βασικό. Η βία του φασισμού (του ορίτζιναλ) είναι τυφλή και στρέφεται προς πλατιές μάζες ανθρώπων οι οποίοι δεν είναι απαραίτητα όλοι ένοχοι. Έχει ως βάση τη φυλετική διαφορά, την οικονομική στην ουσία (σ.σ. μόνο φουκαράδες έπεφταν θύματα αυτής της βίας, ουδέποτε κάποιος πλούσιος και ισχυρός). Οι φασίστες της χ.α. δε στράφηκαν συγκεκριμένα εναντίον κάποιων ανθρώπων: Στράφηκαν εναντίον πλήθους ανθρώπων που είχαν διαφορετική καταγωγή. Δεν ξεχώριζαν "καλούς και κακούς". Στα πρότυπα του ιδεολογικού προγόνου τους, του Χίτλερ, που μάζευε στα στρατόπεδα και εξόντωνε Εβραίους, Τσιγγάνους, Ομοφυλόφιλους και είχε μεγάλη "εκτίμηση" στους μαύρους. Συνεπώς η άσκηση της βίας δεν είχε ως κριτήριο τις πράξεις ενός ανθρώπου, αλλά ένα φυσικό χαρακτηριστικό του. Πείτε μου, με ποια ακριβώς "ηθική" είναι σύμφωνη μια τέτοια άποψη;

...κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις "κρεμάλες" στο Σύνταγμα. Για να μην παρεξηγηθώ, διαφωνώ και με την ηθική αυτής της πρακτικής, και με το αποτέλεσμα της. Η διαφορά; Στρέφεται κατά ανθρώπων όχι για κάποιο χαρακτηριστικό τους, όχι για τις ιδέες τους, αλλά για τις πράξεις τους. Ακριβώς όπως λειτουργεί και το δικαστικό μας σύστημα: Δε διώκεται κανείς για την σκέψη του (οργουελική περίπτωση) αλλά για τις δράσεις του.

Ως εκ τούτου, το μόνο κοινό που έχουν οι φασίστες και οι όποιοι "αγανακτισμένοι" είναι ότι θέλουν να πάρουν το νόμο στα χέρια τους***. Κι εκεί σταματάει η κοινή πορεία τους, γιατί ο στόχος τους είναι τελείως διαφορετικός....

...και ερχόμαστε στο ερώτημα φετίχ: "Καταδικάζετε τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται;" με την εξίσωση της βίας του φασίστα και της "βίας" οποιουδήποτε αντιδρά (πχ απεργία, κλείσιμο δρόμου, γιαούρτι κοκ).

Κατ' αρχάς το ερώτημα είναι υποκριτικό και από τη στιγμή που το εκφέρει κάποιος μου δημιουργεί αυτόματα καχυποψία: Υπάρχει κάποιος (σ.σ. εκτός από τον Ιησού Χριστό) που όντως καταδικάζει τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται - δηλαδή είναι κατά της βίας, ανεξαρτήτως των λόγων που την προκαλούν;

Παραδείγματος χάρη: Οι επαναστάτες του 1821 άσκησαν βία; Άσκησαν. Την καταδικάζεις;

• Ναι: Τότε διαφωνείς με την επανάσταση του 1821 (σ.σ. και γενικώς με όλες τις ...επαναστάσεις). 
• Δεν την καταδικάζεις γιατί αυτή η βία είχε κάποιους λόγους που ασκήθηκε; Ωπ!!! Άρα δεν καταδικάζεις τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται, εξετάζεις τους λόγους για τους οποίους ασκείται! 

Φάουλ το ερώτημα εξ' αρχής.

Καταλήγουμε λοιπόν -για να κλείσουμε, στο εξής συμπέρασμα: Η βία από μόνη της είναι για τους ανθρώπους η έσχατη λύση (και κάποιοι μάλιστα δε φτάνουν ποτέ σε αυτήν). Συνεπώς πρέπει να κοιτάξεις το πλαίσιο πριν πεις "Φασισμός!"
Και το κυριότερο όλων, είναι ο στόχος: Τυφλή βία; Βία κατά ιδεολογιών, γενετικών χαρακτηριστικών; Ή βία κατά ανθρώπων που άσκησαν συγκεκριμένες πράξεις; Φασισμός η χρυσή αυγή; Φασισμός το γιαούρτι; Φασισμός η επανάσταση του 1821; Κάτι δεν πάει καλά...

Εν κατακλείδι, για να εκφράσω και την προσωπική μου άποψη: δε μου αρέσει η βία. Δε θέλω γιαούρτια. Θέλω οι άνθρωποι αυτοί να μην ξαναπάρουν ψήφο. Δε θέλω κρεμάλες στο σύνταγμα. Θέλω οι άνθρωποι αυτοί να λογοδοτήσουν ενώπιον της δικαιοσύνης. Δε θέλω αίμα. Θα ήθελα μια καλύτερη κοινωνία.

Το ό,τι δε μου αρέσει κάτι ως πρακτική, όμως, δεν πρέπει να με εμποδίζει από το να ξεχωρίζω τα κίνητρα και το πλαίσιο της κάθε πράξης.


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Υστερόγραφα και υποσημειώσεις:

* Το ερώτημα "πως γίνεται να είσαι εθνικιστής, να θέτεις ως κυρίαρχη αξία την πατρίδα σου και ταυτόχρονα να υμνείς το φυσικό εχθρό της πριν από 70 χρόνια που έκανε θηριωδίες και σκότωσε προγόνους σου" το αφήνω να το απαντήσουν αυτοί που το πιστεύουν. Για μένα είναι η πλήρης αντίφαση και δεν επιδέχεται εξήγησης.

**Και με τις τρομοκρατικές οργανώσεις και τα τυφλά χτυπήματα σε αστυνομικά τμήματα; Τα καταδικάζεις; Συμφωνείς με αυτά;
Κατ' αρχάς, έχουν αποτέλεσμα; Κάνουν την κοινωνία μας καλύτερη; ΟΧΙ. Στρέφονται κατά συγκεκριμένων ανθρώπων; Εκδικούνται μια ιδιότητα που μπορεί να συμπεριλαμβάνει ενόχους, συμπεριλαμβάνει όμως και αθώους (θύματα). Άρα είναι φασισμός; ΟΧΙ. Είναι "λάθος". Κατά τη γνώμη  μου. Είναι "κακό". Το ότι είναι κακό, δε σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και φασιστικό. Και τέλος, είναι κρυφές οργανώσεις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δεν είναι -και δεν επιδιώκουν να είναι, λαοφιλή και ανοιχτά κινήματα.

***Το αν ο πολίτης πρέπει να παίρνει το νόμο στα χέρια του, ακόμη κι ως μέλος ενός κινήματος, είναι μια τεράστια συζήτηση από μόνο του.

Είσαι τόσο κτήνος;

Το μυαλό μου βρίσκεται σε αταξία, όπως είχε γίνει και την προηγούμενη φορά που είχε συντελεστεί μια "δολοφονία" με ηθικό αυτουργό την κοινωνία και την κατάσταση της.

Ο δράστης ήταν μέλος της Χρυσής Αυγής. Η "επίσημη" Χρυσή Αυγή λέει σε ελεύθερη απόδοση των δηλώσεων των μεγαλοστελεχών της ότι "δε φταίμε εμείς για το τι κάνει ο καθένας και που δηλώνει ότι ανήκει". Έχει σημασία; Όταν έχεις μία οργάνωση που προάγει το μίσος και τη βία, αυτά τα φαινόμενα δεν είναι αναμενόμενα; 


Ό,τι και να ισχύει, η δολοφονία έχει ως υπόβαθρο την άνοδο του φασισμού στην Ελλάδα. Αυτό πρέπει να το αποδεχτούμε, ό,τι σκέψεις κι αν κάνουμε πέρα από αυτό.

Δεν είπαμε ότι η δολοφονία έγινε με διαταγή του Μιχαλολιάκου, του Κασιδιάρη ή του Παππά. Δεν ξέρουμε τι λένε στις οργανώσεις και τις συγκεντρώσεις τους, ούτε την πραγματική "επίσημη" γραμμή τους. Στα κανάλια λένε ότι δεν κάνουν τέτοια. Στους δρόμους βλέπουμε άλλα. Άρα ή το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι (τους) ή τα ψαροκόκκαλα κάνουν του κεφαλιού τους. Ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματα του, το αποτέλεσμα μια φορά είναι το ίδιο. Επιθέσεις σε αδυνάμους, μαχαιρώματα μεταναστών, τώρα φόνος ενός αντιφασίστα. Αν είσαι όντως κατά τέτοιων ενεργειών όπως από το πρωί διατυμπανίζουν, "καθαρίζεις" την οργάνωση σου (είναι και ...στρατιωτικής πειθαρχίας, πανάθεμα τη) αλλιώς είσαι υπεύθυνος για οποιοδήποτε έγκλημα κάνει το κάθε μέλος -ειδικά στο όνομα της άρρωστης ιδεολογίας σας. Να μας λείπουν τα κροκοδείλια δάκρυα σας.

Υπεύθυνοι γι' αυτό είμαστε όλοι. Πρώτοι απ' όλους, αυτοί που το υποστηρίζουν, εμπράκτως (από την απλή ψήφο ως τη συμμετοχή σε μια εγκληματική οργάνωση). Μετά, αυτοί που προσπαθούν να το αποτρέψουν και δεν τα καταφέρνουν.

Πάνω απ' όλα όμως, η πλειοψηφία, οι "νοικοκυραίοι". Αυτοί που νομίζουν πως ζουν σε μια παράλληλη κοινωνία, που τα προβλήματα είναι "δίπλα" μας αλλά όχι έστω και εμμέσως δικά μας.

Τι έκανες εσύ, απλέ άνθρωπε, για να μην ανέχεσαι το υπόβαθρο κάποιος να πιάσει το μαχαίρι και να δολοφονήσει έναν συνάνθρωπο σου;

Κάποιοι απλά αδιαφορούν. Δεν προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα (το οικονομικό, κοινωνικό κατά βάση) γιατί μένουν στο προσωπικό.

Άλλοι, που είναι πολλοί, είναι πάρα πολλοί που νοσταλγούν το Χίτλερ, έδωσαν πολιτική δύναμη στην οργάνωση που υποθάλπει στην καλύτερη, υποστηρίζει το πιθανότερο, οδηγεί στη χειρότερη, αυτές τις πράξεις.

Έχει συντελεστεί ένα έγκλημα στην Ελλάδα (και τον υπόλοιπο κόσμο...) τα τελευταία χρόνια. Μια βασική μέθοδος της εγκληματολογίας για να "βρεις τον ένοχο" είναι ο δρόμος του κέρδους. Ποιος έχει τα χρήματα και την εξουσία στην ελλάδα; Οι μετανάστες στο δρόμο ή οι αντιφασίστες σαν το παλικάρι που σκότωσαν χτες;

Μισείς τους μετανάστες. Μισείς τους διαφορετικούς. Μισείς το "σύστημα" που σε έχει φέρει σε αυτό το σημείο, καταλήγεις όμως να μισείς οποιονδήποτε είναι πιο ανίσχυρος από σένα και ποτέ αυτόν που είναι πιο ισχυρός. Η πιο ...αξιοσημείωτη ενέργεια μέλους της Χρυσής Αυγής εναντίον του "συστήματος" ήταν ο Παππάς που κατούρησε στην είσοδο του Μέγκα (πολιτική πράξη, αν μη τι άλλο). Καταλήγεις να μισείς και να σου φταίει η αριστερά για όλα τα στραβά του κόσμου (από τους αντάρτες εναντίον της κατοχή ή τους φοιτητές του πολυτεχνείου, ως τους συνδικαλιστές) που όμως ποτέ δεν κυβέρνησε!

Σκέψου ρε βλάκα. Ποιον δολοφονούν αυτές οι πρακτικές; Αυτόν που σε καταπιέζει; Όχι! Δολοφονούν είτε αυτόν που είναι σε χειρότερη θέση από σένα (μετανάστες) ή αυτούς που στέκονται απέναντι τους και προσπαθούν (με διαφορετικό; με λάθος τρόπο?) για να γίνει κάτι καλύτερο για όλους! Το δολοφόνο αυτών των ανθρώπων, αυτό το χέρι οπλίζεις.

Τώρα ξανασκέψου ρε βλάκα. Εκτός από το ό,τι δεν προωθείς τη λύση μιας κατάστασης αλλά το βαθύτερο πρόβλημα, εξελίσσεις με τη στάση σου τα οικονομικά προβλήματα σε βία και εγκλήματα, σε εμφυλιοπολεμικό κλίμα...  

Αυτό θες;

...αυτός που στέκεται απέναντι σου τι πρέπει να κάνει; Προσπαθεί να σου εξηγήσει κάποια πράγματα, να καταλάβεις ότι τελικά είστε στην ίδια μοίρα και να σταθείτε δίπλα. Αν εσύ δεν πείθεσαι και επιμένεις σε συμπεριφορές που υποθάλπουν δολοφονίες, θα θέλει μετά να σου σπάσει το κεφάλι. Και θα σου το σπάσει. Ίσως σπάσεις κι εσύ το δικό του, παρότι καλά καλά δε θα ξέρεις το γιατί.

...και έφτασε ο εμφύλιος! Μην ξεχνάς. Οποτεδήποτε και οπουδήποτε ανέβαιναν φασιστικές ιδεολογίες, ακολουθούσε ο θάνατος. Αυτό θέλεις; Είσαι άρρωστος. Να ξέρεις όμως ότι αυτός ο θάνατος πιθανότατα συμπεριλαμβάνει και τη δική σου ζωή. Αλλά και των ανθρώπων που δεν τον θέλουν και είναι πολύ πιο αθώοι από σένα.

Σε περιόδους κρίσης, κανείς δεν είναι αθώος. Και όπως έλεγε ο Δάντης, «Το πιο βαθύ καζάνι της Κόλασης φυλάγεται γι’ αυτόν που σε περιόδους κρίσης αποφεύγει να επιλέξει στρατόπεδο»

Και τέλος, αν όλα αυτά σου φαίνονται αδιάφορα, όπως είχα ποστάρει και την άλλη φορά το έπος του Χατζηδάκι, όταν το Τέρας πάψει να σε τρομάζει, μοιάζεις με το Τέρας.

Ό,τι δε μπορείς να διορθώσεις, σκότωσε το

Έκλεισε η ΕΡΤ. Οκ.

Γιατί ήταν σπάταλη. Γιατί διορίστηκαν τα ...δικά μας τα παιδιά. Γιατί ήταν μια μαύρη τρύπα για το δημόσιο (πολύτιμο) χρήμα. Γιατί οι έλληνες αποφάσισαν πως ...δε θέλουν δημόσια τηλεόραση. Γιατί αλλού τα έχουμε περισσότερη ανάγκη τα χρήματα.



Να τα πάρουμε ένα ένα. Θέλουν οι έλληνες δημόσια τηλεόραση; Δημόσια. Όχι κρατική. Θέλουν; Πραγματικά κανείς δεν ξέρει. Και πως να ξέρει, όταν ξαφνικά κλείνει χωρίς καν να περάσει από τη βουλή;

Εδώ δεν ξέρω εγώ ο ίδιος αν θέλω. Υπήρξε εποχή που έδινα τα χρήματα μου κι εγώ στο λογαριασμό της ΔΕΗ υπέρ της ερτ, χωρίς να έχω καν ...τηλεόραση! Τέλος πάντων, επ' αυτού καλύτερα να τοποθετηθούν αυτοί που πραγματικά τους ενδιαφέρει η τηλεόραση. Το έκαναν όμως;

Διορίστηκαν "δικά μας παιδιά"; Διορίστηκαν. Φαντάζομαι. Ποιος τους διόρισε; Στην κυβέρνηση συμμετέχουν οι ...τέως κυβερνήσεις. Άρα τι; Οι ίδιοι...αναγνώρισαν το λάθος τους και διώχνουν τους ...δικούς τους; Δεν έτυχε να ακούσω κάποιον απολογητικό λόγο - όχι πως τον έχω κι ανάγκη. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αν κάποιος είναι η αιτία του προβλήματος, ε όχι, δεν τον εμπιστεύομαι ούτε για τη λύση.

Μα έφτασε το πράγμα στο μη άλλο. Άρα δεν είναι θέμα ορθής πολιτικής, ούτε θέμα βούλησης. Είναι θέμα "λαμογιάρω ως εκεί που με παίρνει". Κι αυτόν εσύ το θες για κυβέρνηση; Οκ...

Γινόταν σπατάλη; Γινόταν. Φαντάζομαι. Ο υπεύθυνος υπουργός, που έλεγε άλλα πριν γίνει υπουργός, έχει ένα έργο: Έχει 3 τηλεοπτικούς σταθμούς, πέντε ραδιοφωνικούς και 2.600 εργαζόμενους. Να τους κάνει να δουλέψουν σωστά. Αυτός ο υπουργός, αυτή η κυβέρνηση, ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ 2.600 ΤΟΥΣ ΧΡΗΣΙΜΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΤΤΟΥΣ. Δε μπορεί να ξεχωρίσει το στάχυ από την ήρα και αυτός είναι ο άνθρωπος που θα δώσει τη ...λύση; Αυτός θα κρίνει κατ' επέκταση τι πρέπει να κάνει όλος ο δημόσιος τομέας, τι πρέπει να κάνει το κράτος; Με τη λογική "ό,τι δε μπορώ να ελέγξω, το καταργώ"? Άκου τύπε, είσαι κυβέρνηση. Αν δε μπορείς να ελέγξεις, πήγαινε σπίτι σου. Ή στον αγύριστο. Αυτοί θα βρουν τρόπο να πάνε τα χρήματα σε ...καλή μεριά; Τόσο χαζός είσαι;

Έχουν γίνει σπατάλες στη ΔΕΗ; Έχουν. Να κλείσει η ΔΕΗ και να ανοίξει το Σεπτέμβρη με άλλο καθεστώς. Έχουν γίνει σπατάλες στα δημόσια έργα; Να μην έχουμε δρόμους.

Η κυβέρνηση κάνει τη δουλειά της. Εσύ, πολίτη, λες "γίνεται κακοδιαχείριση, να κλείσει" αντί να απαιτήσεις να γίνει ορθή διαχείριση; Με την ίδια λογική, περιμένεις το οποιοδήποτε έργο από την κυβέρνηση που το μόνο που κάνει είναι να ...περικόπτει αντί να δημιουργεί, γιατί αν κατασκευάσει θα ...φαγωθούν λεφτά; Είναι ανίκανος να δημιουργήσει ή να διατηρήσει χωρίς σπατάλη, δηλώνει ανίκανος να διαχειριστεί οποιοδήποτε ποσό χρήματος αλλά εσύ τον εμπιστεύεσαι να ...κόψει και να ράψει; ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΕΙΣ.

Δε με νοιάζει που κόψαν την ΕΡΤ. Το μπάσκετ μόνο θα μου λείψει. Σχεδόν δε με νοιάζει και που την έκοψαν με αυτό τον πραξικοπηματικό τρόπο, το χώνεψα στην πορεία. Αλλά με νοιάζει που ως εκεί σου κόβει και το μόνο που ξέρεις είναι "κακοδιαχείριση άρα κατάργηση". Είσαι τέτοιου επιπέδου που αξίζει να γυρίσεις στα σπήλαια, γιατί αν χτίσεις σπίτι θα σου πάρει μίζα ο πολεοδόμος και θα σε κλέψει ο μπετατζής. Ως εκεί φτάνει και η αντίληψη και η ηθική σου.

ΥΓ. Ήταν η ΕΡΤ ή δεν ήταν μέσο κρατικής προπαγάνδας; Άρα έκλεισε το κράτος το κύριο μέσο προπαγάνδας του. Κάνε το συλλογισμό ως το τέλος.
Άρα εγώ που είμαι κατά της κρατικής προπαγάνδας, να χαίρομαι. Γιατί αυτά που έμειναν κάνουν ...άλλη προπαγάνδα και όχι κρατική. Βρες το λάθος.