Το πιο βαθύ καζάνι της Κόλασης φυλάγεται γι' αυτόν που σε περιόδους κρίσης αποφεύγει να επιλέξει στρατόπεδο

Το ξέρω ότι είχα να γράψω από τον Ιούλιο, και μέσα σε μια βδομάδα είναι η τρίτη ανάρτηση. Αντιλαμβάνομαι τι σημαίνει αυτό. Δεν είναι τυχαίο, ο χρόνος που δεν είχα δεν αποτελεί δικαιολογία, τουλάχιστον όχι αρκετή.

Είναι η εσωτερική πίεση που νιώθει κάποιος, όταν κάποια γεγονότα τον φέρνουν στα άκρα και αναγκάζεται να πάρει θέση. Ζούμε σε μια πενταετία που ένας ιστορικός του μέλλοντος θα μπορούσε να καταγράψει ως τη "μνημονιακή εποχή". Κι αν μείνει στην πενταετία.

Τι ιδιαίτερο έχει αυτή η εποχή; Πολλά. Αλλά θα σταθώ σε ένα από αυτά. Χωρίστηκαν οι πολίτες σε "μνημονιακούς" και "αντιμνημονιακούς". Τι σημαίνει αυτό; Ότι 1-2 γενιές απαθών ελλήνων, πήραν θέση. Πως πήραν θέση; Έτσι. Κάνω πολλές παραπομπές τώρα τελευταία, μάλλον τα είχα μαζεμένα. Αλλά ούτε σε αυτό θα σταθώ πολύ, στο τι θέση πήραν, ή πως την πήραν. Θα σταθώ ότι την πήραν. Μεγάλωσα σε μια εποχή πιο εύκολη, αλλά γεμάτη "ναιμεναλλά". Μια εποχή που δεν υπήρχαν σαφείς θέσεις, δεν υπήρχε διάθεση τοποθέτησης, υπήρχε ένα "κι αυτοί τα ίδια κάναν, τι το ψάχνεις μωρέ, ποιος ασχολείται τώρα, δε βαριέσαι".

Πόσο άλλαξε αυτή η "κοινή γνώμη"; Επί της ουσίας ελάχιστα. Παλιότερα υπήρχαν μόνο τα καφενεία και οι καφέδες, πλέον έχουν διαδοθεί τα πληκτρολόγια. Οι άνθρωποι μπαίνουν δεξιά κι αριστερά και εκθέτουν απόψεις. Σπανίως με ανεκτό τρόπο, συνήθως με τσιτάτα, άναρθρες κραυγές και μισές προτάσεις. Πέραν τούτου, ουδέν. Επί της ουσίας δηλαδή, τίποτα δεν άλλαξε.

Προς τι όλη αυτή η εισαγωγή. Προς το ό,τι δε θα καταφέρω ποτέ να μπω στο βέλτιστο για ένα κείμενο μέγεθος. Αλλά αυτό είναι δικό μου πρόβλημα.

Γιατί δε μπορώ να καταλάβω τι είναι τέλος πάντων αυτή η πόλωση. Καλή ή κακή; Από τη μία, άνθρωποι οι οποίοι δεν έβλεπαν πέρα από τη μύτη τους, διατυπώνουν απόψεις.  Από την άλλη, τι απόψεις είναι αυτές που διατυπώνουν και ποιος καρπώθηκε ένα μεγάλο μέρος αυτής της άβουλης μάζας που στην πλειοψηφία της στήριζε τα κόμματα του τέως δικομματισμού, χωρίς να μπορεί να δώσει βασικές εξηγήσεις για το τι είναι η σοσιαλοδημοκρατία ή ο νεοφιλελευθερισμός, αντίστοιχα; Η επιφανειακή προσέγγιση των πραγμάτων σίγουρα δεν άλλαξε.

Ως αποτέλεσμα όμως όλων αυτών, τι έρχεται; Ότι εφόσον πλέον κάποιος παίρνει θέση, αντί να κρυφτεί πίσω από το "δεν ασχολούμαι με πολιτικά και τέτοια, πάμε για καφέ", μπορείς να καταλάβεις καλύτερα ποιους έχεις γύρω σου. Μπορείς να καταλάβεις αυτούς που δεν έχουν διαμορφώσει στιβαρή άποψη αλλά τη διατυπώνουν με θέρμη, αυτούς που καταπίνουν αμάσητο ό,τι τους σερβίρεται, αυτούς που έχουν κυριευτεί από φόβο (αυτούς τους δικαιολογώ εν μέρει), αυτούς που θέλουν κάτι να αλλάξει αλλά δεν ξέρουν με ποιους να τα βάλουν κι αυτούς που, ενώ δεν τους έπιανε το μάτι σου, ευαισθητοποιούνται με πράγματα που νόμιζες πως τους είναι αδιάφορα, γιατί αυτή την εικόνα σου είχαν δώσει όταν οι εποχές ήταν πιο "χαλαρές".

Αυτές τις μέρες ζούμε το θρίλερ του Ρωμανού. Θα ζήσει; Θα νικήσει; Θα θυσιαστεί; Θα βρεθεί μια συμβιβαστική λύση; Αυτό το τελευταίο συγκεντρώνει τις λιγότερες πιθανότητες. Ακριβώς ως επιτομή όλων των παραπάνω. Ζούμε στην εποχή της πόλωσης. Δεν υπάρχουν συμβιβασμοί. Ο ίδιος είναι αρκετά ξεροκέφαλος/γενναίος για να πεθάνει, η εξουσία νιώθει απόλυτα την ανάγκη για επιβολή, ο κόσμος από κάτω δεν ξέρει τι να πει. Τρομοκράτη τον αποκαλεί (σ.σ. δεν έχει καταδικαστεί για κάτι τέτοιο), επαναστάτη τον θεωρεί (σ.σ. επειδή διατυπώνει αντιστασιακές απόψεις και λήστεψε μια τράπεζα).

Κάποιοι άνθρωποι συγκεντρώνονται γύρω από κάτι συμβολικό. Και άλλοι τόσοι, λιγότεροι ή περισσότεροι, αντιδρούν σε αυτό. Άλλοι λέγοντας "και τι μας νοιάζει" σε κάθε μισή πρόταση που διατυπώνουν (σ.σ. άρα σας νοιάζει), άλλοι "να πάει να πνιγεί, τι μας απασχολεί", άλλοι "φοβόμαστε, τι θα γίνει αν βγει έξω ο τρομοκράτης", κάποιοι με φωνή λογικής και εκτόνωσης "ας βρεθεί μια συμβιβαστική λύση, να βγαίνει με αυστηρή συνοδεία, βραχιολάκι, κάτι", άλλοι βρίζοντας και κοροϊδεύοντας "να ψοφήσει, μας το παίζει επαναστάσης, μετά επικαλείται τους νόμους, κακομαθημένο πλουσιόπαιδο, ήρωες ήταν όλοι αυτοί του 21 (W.T.F.) και όχι οι ψευτοεπαναστάτες της αριστεράς που έχει την κυρίαρχη κουλτούρα (W.T.F.2)" κλπ κλπ που δεν αντέχω να γράψω (κομπλεξικοί κατά τη γνώμη μου, κομπλεξικός κι εγώ που τους κρίνω, γιατί δεν αντέχουν τους ανθρώπους που αγωνίζονται, για τους σωστούς ή λάθος τρόπους, αλλά δεν κάθονται στον καναπέ, ούτε είναι μοιρολάτρες).

Διλήμματα τείθονται διαρκώς αυτό τον καιρό. Ασφάλεια vs διεκδικήσεων, αναταραχή vs κινητοποιήσεων, σταθερότητα vs ελπίδα/καταστροφή, ρίσκο vs συντήρηση. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η εποχή καλεί όλο τον κόσμο να πάρει θέση. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, την παίρνει. Αβίαστα και αβασάνιστα συνήθως, με ψήφους ή με σχόλια στα sm και τα διαδικτυακά άρθρα, με δελτία ειδήσεων ή με κινητοποιήσεις. Αργά ή γρήγορα όμως, προς μια κατεύθυνση θα εκτονωθεί όλο αυτό...



Δεν ξέρω να δώσω απαντήσεις. Το μόνο που ξέρω είναι να αξιολογώ αυτά που διαβάζω. Ποιος θέλει καταλήψεις, απεργίες, διαδηλώσεις;

Θεωρητικά, κανείς. Είναι πράγματα ζημιογόνα. Γι' αυτόν που τα διαπράττει, γι' αυτόν που επηρεάζεται. Η απεργία στερεί από ανθρώπους δουλειά, η κινητοποίηση δυσκολεύει την καθημερινή ζωή. Αυτοί που τα στηρίζουν, πλήττονται εξίσου. Αυτοί που τα κατακρίνουν... το μόνο που κάνουν είναι να γκρινιάζουν. Δεν προβάλλουν ρεαλιστική προοπτική, το μόνο που ζητάνε είναι την ...ησυχία τους. Αλλά δεν έχουν καταλάβει, πλην λίγων προνομιούχων που δε με απασχολούν, γιατί είναι λίγοι (και συνήθως αρκετά ήσυχοι), ότι η ησυχία έχει χαθεί στις μέρες μας. Ο Ρωμανός ή θα δικαιωθεί ή θα πεθάνει, η συντήρηση του ευρώ ή θα διατηρηθεί με λιτότητα ή τα διαλυθεί σε αβεβαιότητα, οι μέσες λύσεις πέθαναν. Και κάθε άβουλος άνθρωπος βρίσκεται στην πιο ζόρικη γι' αυτόν κατάσταση: Να πάρει θέση.

Επί του θέματος που δε με αφήνει να ηρεμήσω αυτές τις μέρες, σε σημείο που κάθε άλλη είδηση μου φαίνεται αδιάφορη, διάβασα μια νομική άποψη επί του θέματος. Μαζί με τα σχόλια από κάτω, η προσωπική μου κρίση παραμένει στα ίδια: Είναι θέμα ερμηνείας. Γι' αυτό και κανείς δε μπορεί να το δει ανεξάρτητα από το ψυχολογικό του υπόβαθρο, το θάρρος του, την προσωπική του άποψη και την ιδεολογία του. Με βάση αυτά κατέληξα στη θέση μου, με βάση αυτά κατέληξε κάποιος άλλος στη δική του. Σημαντικότερο μέρος της οποίας είναι ότι δεν αντέχω τους κακόψυχους ανθρωπάκους. Ειδικά από τη στιγμή που σε συνδυασμό -ή ως αποτέλεσμα- των ΜΜΕ, διαμορφώνουν αυτή την (διαρκώς τη βάζω σε εισαγωγικά) "κοινή γνώμη".


Η εποχή απαιτεί θάρρος και αποφάσεις. Το υπόβαθρο δε μου εμπνέει αισιοδοξία. Αλλά πρέπει να είμαστε γενναίοι και όχι μοιρολάτρες. Μόνο αυτό μπορώ να πω.

Κι όπως δε μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι τη φράση του Δάντη, το πιο βαθύ καζάνι της Κόλασης φυλάγεται γι' αυτόν που σε περιόδους κρίσης αποφεύγει να επιλέξει στρατόπεδο.