Να πω την αλήθεια δεν ξέρω γιατί. Είναι η πρώτη φορά; Όχι.
Είναι η πρώτη αυτοκτονία αυτό τον καιρό; Σίγουρα όχι. Ούτε καν για τον ίδιο λόγο η πρώτη, οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα έχουν αυξηθεί ραγδαία τα τελευταία δύο χρόνια - να'ναι από τον καιρό; Δε νομίζω.
Είναι η πρώτη φορά που το κράτος δολοφονεί; Όχι. Υπήρχε ο Γρηγορόπουλος το 2008, υπήρχε η Marfin το 2010 (...ανά δύο χρόνια)
Αυτός ο άνθρωπος ήθελε να είναι συμβολικός; Μάλλον. Δεν το έκανε σπίτι του, δεν έπεσε από μία γέφυρα. Άφησε σημείωμα, πήγε στον τόπο του εγκλήματος. Οπότε τι έκανε ουσιαστικά; "Κατέδωσε" τον δολοφόνο του και μετά απλά συνέχισε το έργο του.
Από τι αυτοκτόνησε; Τώρα να κάνω τον ψυχο-ιατροδικαστή; Θα ήταν μαλακία μου. Αλλά αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι και τα οικονομικά προβλήματα είναι το δεύτερο. Το πρώτο ήταν η απελπισία. Ήταν ανίατη η ασθένεια που έπασχε; Ίσως.
Αλλά δε νομίζω πως ήταν θέμα υγείας ή οικονομίας: Ήταν θέμα αξιοπρέπειας. Και δεν αυτοκτόνησε εν βρασμώ ψυχής για να πει κάποιος ότι ήταν κάτι που "συμβαίνει". Πήγε την προηγούμενη, πλήρωσε το νοίκι του, βρήκε όπλο, πήγε στην Πλατεία Συντάγματος.
Εμένα αυτή η εικόνα μου ήρθε στο μυαλό, το πρωί που άκουσα την είδηση στο ραδιόφωνο.
Επίσης, μου ήρθαν και κάποιες εικόνες ακόμα, αντιγράφω και μερικά αποσπάσματα:
"Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά τη δυνατότητα επιβίωσης μου"
"Επειδή έχω μια ηλικία που δε μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικοφ, ο δεύτερος να ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος"
"Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στο Μουσολίνι (πιάτσα πορέτο του Μιλάνου)"
Άντε να δούμε.
ΥΓ. Αυτό που με συγχίζει ακόμα περισσότερο, είναι οι αντιδράσεις (των σχετικών με την εξουσία) πολιτικών. Εγώ πιστεύω ότι ίσως, κατά βάθος, όντως θορυβούνται, μπορεί και να λυπούνται με μια αυτοκτονία. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το εξής: Δε βρίσκω δουλειά, δεν έχω μέλλον, δε συγκινούνται. Με πιάνει απελπισία με κάθε σκέση για το μέλλον, δε συγκινούνται. Είμαι γέρος, άρρωστος, δε μπορώ να δουλέψω πια, μου κόβουν τη σύνταξη, τα φάρμακα, στερούν κάθε ιδέα αξιοπρέπειας από κάποιον που δεν του έχουν απομείνει και πολλά. Πάλι δε συγκινούνται.
Πρέπει το γαμημένο να πεθάνω για να συγκινηθούν;
