Ακούγονται πολλά αυτές τις μέρες...Τι χρειάζεται το άσυλο σε μια δημοκρατική κοινωνία...Αν η το πανεπιστημιακό άσυλο επιτελεί το σκοπό του ή όχι, και κυρίως, αν η ύπαρξη του ή η κατάργηση του έχει νόημα...Παραθέτω μια γνώμη, επηρεασμένη σαφώς και από το κλίμα των ημερών, αλλά και από γεγονότα των τελευταίων ετών.
Προφανώς η συζήτηση είναι πολύ μεγάλη, και δε χωράει σε ένα κείμενο ενός blog. Όπως φυσικά, δε χωράει και σε ένα πάνελ τηλεοπτικής εκπομπής. Ειδικά με το γνωστό - επιφανειακό τρόπο που γίνονται όλα στον τηλεοπτικό χώρο. Ωστόσο κάποια πράγματα είναι σαφή, καθώς και μπορούν να συζητηθούν - σχόλια ευπρόσδεκτα, δεν το συζητάμε. Το κείμενο χωρίζεται σε δύο μέρη, το πρώτο μέρος αφορά κυρίως την καταστολή, ενώ το δεύτερο μέρος επικεντρώνεται στο άσυλο, για να γίνει κάπως πιο ευανάγνωστο.
Πανεπιστημιακό Άσυλο: Κατάργηση;
(Μέρος Πρώτο: Καταστολή)
Το κυριότερο περιστατικό που μπορεί να είναι ενδεικτικό για τη σημερινή κατάσταση, είναι η ιστορία με το φοιτητή του πολυτεχνείου του ΑΠΘ (πολιτικός μηχανικός για την ακρίβεια), ενάντια στον οποίο πήγε να στηθεί πλαστή κατηγορία από τους αστυνομικούς που τον συνέλλαβαν, αλλά σώθηκε χάρη σε κάποιον που βιντεοσκόπησε τη σκηνή. Λίγο πολύ η ιστορία είναι γνωστή, και μπορεί κάποιος εύκολα να την ψάξει στο ίντερνετ (ναι, αποφεύγω να δίνω links...), ενολίγοις όμως έχει ως εξής:
Ένα παιδί που διαμαρτυρήθηκε για τον άγριο ξυλοδαρμό μιας κοπέλας από δυνάμεις της αστυνομίας, βρέθηκε κυνηγημένος από αυτές, ώσπου ακινητοποιήθηκε, ξυλοκοπήθηκε, και με έκπληξη διαπίστωσε ότι οι αστυνομικοί πήγαν να του φορτώσουν τσάντα που δεν είχε, με περιεχόμενο που στοιχειωθετεί κακούργημα (μολότωφ δηλαδή). Όλα αυτά, με λίγη υπομονή και προσοχή, φαίνονται στο βίντεο που κυκλοφόρησε. Το οποίο και εν τέλει τον έσωσε. Οι αστυνομικοί δήλωσαν ότι ...έκαναν λάθος, που βέβαια λίγο τους απασχολούσε ότι θα κατέστρεφε τη ζωή ενός παιδιού (πολλά χρόνια φυλάκισης). Και ο τρόπος με τον οποίο διαδραματίστηκε το περιστατικό, δύσκολα πείθει για την περίπτωση απλού... λάθους.
Πριν πάμε στο άσυλο λοιπόν, ένα βασικό σημείο που αξίζει προσοχής είναι ο ρόλος που επιτελεί η αστυνομία. Που επιτελεί στην πραγματικότητα, όχι ευαγγελίζεται ότι επιτελεί, ούτε αυτός που θα θέλαμε να επιτελεί.
Δυστυχώς πολλά γεγονότα δε γίνονται ευρέως γνωστά, γιατί καλύπτονται από τα μέσα, και συνήθως περνάνε στα ψιλά. Ωστόσο χοντρά παραδείγματα έχουν γίνει γνωστά, κυρίως λόγω ύπαρξης καμερών και βίντεο. Ενδεικτικά αναφέρονται η υπόθεση της ζαρντινιέρας, τα πράσινα σταράκια, πολλές επιθέσεις σε διαδηλώσεις (χημικά, ξυλοδαρμοί), συνδυασμένη δράση με κουκουλοφόρους (πλείστα όσα βίντεο) καθώς επίσης προσαγωγές και συλλήψεις. Πρόσφατο γεγονός και ο τραυματισμός μιας γυναίκας, όταν μηχανή της αστυνομίας έπεσε πάνω της με μεγάλη ταχύτητα. Δε θέλω να εμπλουτίσω την παραπάνω παράγραφο με προσωπικές εμπειρίες, καθώς αυτές ίσως κάποιος τις κοιτάξει δύσπιστα. Υπάρχουν όμως.
Μπορεί το κείμενο να ξεκινάει ανάποδα, όμως ουσιαστικά εκεί εστιάζεται το θέμα: Στην είσοδο (ή όχι) της αστυνομίας στο πανεπιστημιακό άσυλο. Μοιραία, προκύπτει το ερώτημα: ποιας αστυνομίας; Αυτής που συλλαμβάνει οποιονδήποτε χωρίς λόγο; Που στοιχειωθετεί κατηγορίες, χωρίς να νοιάζεται αν καταστρέφει άδικα ανθρώπους; Που ξυλοκοπεί;
Πριν μιλήσουμε για μεμονωμένα περιστατικά, αφενός είναι αφελές λόγω του πλήθους των, αφεταίρου ένας καλός τρόπος να διαπιστώσουμε αν όντως είναι έτσι, είναι να ανατρέξουμε στην ιστορία: Τι απέγιναν αυτοί που αποτέλεσαν τη ζαρτινιέρα; Οι ποινές ήταν αστείες. Αυτοί που συνέλαβαν τον (γνωστό πλέον) Παναγιωτάκη με τα πράσινα σταράκια; Αυτοί που εμφανίζονται πλάι πλάι με κουκουλοφόρους, τους οποίους η (προηγούμενη) κυβέρνηση είχε δαιμονοποιήσει;
Δε μπορούμε να κατηγορούμε ένα ολόκληρο σώμα (μέχρι αποδείξεως του εναντίου) για τις πράξεις κάποιων στελεχών του. Αν και αυτά τα σώματα από κάτι τέτοιο κρίνονται, ας το αφήσουμε αυτό. Μπορούμε όμως, ή δε μπορούμε, να καταλάβουμε πως λειτουργεί το σύστημα, με βάση τα επακόλουθα; Ποιος εν τέλει ο ρόλος της αστυνομίας; Να διατηρεί την τάξη, με ποια έννοια; Της καταπολέμισης της εγκληματικότητας, ή των αντιδράσεων εναντίον της εξουσίας, των κυβερνόντων κοκ;
Νέο στοιχείο για προβληματισμό: Διαρκώς αυστηρότερες ποινές θεσπίζονται για θέματα που έχουν να κάνουν με καταστροφές (υλικές ζημιές δηλαδή), ενώ αντίθετα οικονομικά σκάνδαλα πολλαπλάσιου μεγέθους δεν τιμωρούνται. Ανέκαθεν οι υλικές ζημιές έχουν ένα συγκεκριμένο κόστος, και ανάλογη τιμωρία. Κανείς δεν πάει φυλακή σπάζοντας ένα τζάμι. Ή και πολλά τζάμια. Στη φυσιολογική ζωή, αυτά είναι πλημελλήματα -κατακριτέα, δεν το συζητάμε. Σε συνθήκες διαδηλώσεων όμως, μετατρέπονται σε κακουργήματα και επιφέρουν μακροχρόνιες φυλακίσεις (και προφυλακίσεις, άλλο θέμα αυτό). Γιατί;
Ακολουθεί το δεύτερο μέρος...
Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009
Πανεπιστημιακό Άσυλο: Κατάργηση; Μέρος Δεύτερο
Το κείμενο χωρίζεται σε δύο μέρη, το πρώτο μέρος αφορά κυρίως την καταστολή, ενώ το δεύτερο μέρος επικεντρώνεται στο άσυλο, για να γίνει κάπως πιο ευανάγνωστο.
Πανεπιστημιακό Άσυλο: Κατάργηση;
(Μέρος Δεύτερο: Άσυλο)
Αυτή την αστυνομία λοιπόν (βλ. πρώτο μέρος), υπάρχει η άποψη που επιμένει να της δώσει το δικαίωμα να μπαίνει μέσα στο πανεπιστημιακό άσυλο. Από μόνο του, αυτό αποτελεί ένα θεμελιώδες ζήτημα - με βάση τα παραπάνω, και όχι μόνο. Οι προβληματισμοί διαδέχονται ο ένας τον άλλο: Εγκληματικές πράξεις, ανάλογες αυτών που υποτίθεται θα παταχθούν με την κατάργηση του ασύλου, συμβαίνουν παντού: Επεισόδια, μολότωφ, καταστροφές, γίνονται συχνά εκτός ασύλου. Ωστόσο κανείς δε μπορεί να πει ότι έχουν αντιμετωπιστεί τέτοια φαινόμενα, παρότι κανένα άσυλο δε στέκεται εμπόδιο. Ποια η διαφορά που κάνει η ύπαρξη του ασύλου στην εγκληματικότητα της πόλης, στο χουλιγκανισμό; Εφόσον αυτά δεν αντιμετωπίζονται, γιατί στην προκειμένη είναι μόνο το άσυλο το πρόβλημα και όχι κάτι άλλο, βαθύτερο;
Κατ' αρχάς το θέμα μπαίνει σε λάθος βάση, καθώς όλοι εστιάζουν στην καταστολή των φαινομένων, και όχι στην εξάλειψη των αιτιών. Διότι η σωστή αντιμετώπιση είναι να βρεις γιατί συμβαίνει κάτι, και να προσπαθήσεις να το χτυπήσεις στη ρίζα του. Και όχι να καταπολεμάς τα συμπτώματα, ολοένα και πιο σκληρά. Αυτό όμως αποτελεί θέμα άλλης συζήτησης.
Άλλο επιχείρημα, σαθρό όμως, είναι ότι το άσυλο αποτελεί εστία εγκληματικότητας. Ωστόσο πολλές μελέτες επιβεβαιώνουν ότι η εγκληματικότητα εντός ασύλου είναι ανάλογη με την εγκληματικότητα εκτός ασύλου. Άρα και πάλι οι αιτίες -και οι λύσεις- βρίσκονται σε διαφορετική κατεύθυνση.
Τι είναι το πανεπιστήμιο όμως, και γιατί αυτό χρήζει προστασίας του ασύλου;
Κάπου εδώ αφήνουμε τη θεωρία του ασύλου της ελεύθερης διακίνησης ιδεών, και μπαίνουμε στην πράξη: Η κοινωνία στην οποία ζούμε, για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, ανεξαρτήτως φρονιμάτων, είναι προβληματική. Όμως, αυτοί που αντιδρούν και πρωτοστατούν σε τέτοιου είδους κινητοποιήσεις, είναι κατά κανόνα οι φοιτητές. Για πολλούς λόγους, είναι ο πλεόν πολιτικοποιημένος χώρος, όπου αναπτύσσονται οι περισσότερες δράσεις και διαδικασίες. Όλες σωστές; Κανείς δεν ισχυρίστηκε κάτι τέτοιο. Είναι όμως, αναμφισβήτητα, ο πιο ζωντανός χώρος.
Καλώς ή κακώς, καμία εξουσία δε θέλει να αμφισβητείται. Χρειάζεται συζήτηση αυτό; Ίσως ναι. Όχι όμως στα πλαίσια αυτού του θέματος. Ο πυρήνας της αμφισβήτησης, ανεξαρτήτως δικαίου ή αδίκου, βρίσκεται στα πανεπιστήμια. Ως εκ τούτου, είναι λογικό η εξουσία να θέλει να έχει μεγαλύτερη ισχύ μέσα σε αυτά, κάτι στο οποίο στέκεται εμπόδιο το άσυλο, καθώς η κατασταλτική δύναμη της εξουσίας δε μπορεί να δράσει, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων. Κάποιες εκ των οποίων θα σχολιάσω λίγο αργότερα.
Όμως, η εξουσία που έχει λαϊκή στήριξη, όπως αρέσκεται να λέει, και προκύπτει από τις δημοκρατικές εκλογές, δεν έχει ανάγκη ούτε τη βία, ούτε την αστυνομία. Έχει το λαό (που την ψήφισε) με το μέρος της, καθώς επίσης και το δίκαιο, αν τα επιχειρήματα της στέκουν. Σπανίως όμως βλέπουμε τις φωνές των φοιτητών να προβάλλονται. Αυτό από μόνο του αποτελεί στοιχείο, όταν τα πάντα (διαμαρτυρίες, αντιδράσεις) συνδέονται με "επεισόδια" και περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Όταν τηλεοπτικά πάνελ κατακλύζονται από δημοσιογράφους και πολιτικούς, εμποδίζοντας σε μεγάλο βαθμό την έκφραση της διαφορετικής άποψης, ακόμα και τις λίγες φορές που κάποιος που τις φέρει είναι παρών. Δημιουργούν όλα αυτά υποψίες, για την προβολή των απόψεων "εντός ασύλου" και την κρίση τους από το κοινό.
Το επιχείρημα υπέρ της κατάργησης του ασύλου, ξεκινάει και τελειώνει σε ένα στοιχείο: Τους "κουκουλοφόρους" που οχυρώνονται εκεί, και πετάνε μολότωφ έξω. Κι αυτό όμως, αν και βασίζεται στην πραγματικότητα, έχει στοιχεία που το κλονίζουν: Όλοι οι νόμοι, και ο τρέχων (σηκώνει πολύ συζήτηση) αλλά και ο πολυετούς εφαρμογής προηγούμενος, αναφέρουν ρητά ότι σε περίπτωση κακουργηματικών πράξεων, μπορεί να γίνει άρση του ασύλου με άδεια εισαγγελέα (και όχι των πρυτανικών αρχών). Ωστόσο δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο, σε μεγάλες νύχτες όπου οι μέσα πετάνε μολότωφ στους έξω και οι έξω δακρυγόνα στους μέσα. Κάποιος θα έλεγε ότι η αστυνομία φοβόταν να κάνει χρήση του νόμου, και γι' αυτό αν και είχε το δικαίωμα, δεν επενέβαινε. Αυτό το επιχείρημα, αν και πάσχει από μόνο του (κανείς δεν πρέπει να φοβάται όταν νιώθει ότι έχει το δίκιο με το μέρος του, ειδικά αν έχει και την ισχύ, όπως εδώ), καταρρίπτεται από τελευταία γεγονότα - οι "ελάχιστες περιπτώσεις" που ανέφερα πριν από δύο παραγράφους.
Περιπτώσεις κατά τις οποίες η αστυνομία δε δίστασε να μπει στο άσυλο (του πολυτεχνείου του ΑΠΘ εν προκειμένω), όταν όμως σε αυτό βρισκόταν μεγάλο πλήθος διαδηλωτών, που δε συμμετείχαν σε επεισόδια (ούτε κουκούλες είχαν, ούτε τίποτα). Αφορμές δώθηκαν, όμως έχουν δωθεί και μεγαλύτερες, χωρίς επέμβαση της αστυνομίας. Εδώ όμως, με ελάχιστες ως προς το μέσο ώρο αφορμές (κάποιες πέτρες εναντίων "αστακών" αστυνομικών) ή εντελώς αβάσιμες (επεισόδια, αλλά δύο και τρεις ώρες πριν), αποφασίστηκε από την αστυνομία (και με αμφίβολη την παρουσία εισαγγελέα) η "εφαρμογή του νόμου". Αποτελέσματα; Επίσης προβληματικά. Συλλήψεις τυχαίων ατόμων, κανένας περιορισμός του προβλήματος.
Δε θέλω να επιβάλλω την κρίση μου σε κάποιον, ούτε να αναδείξω την απόλυτη αλήθεια. Θέλω ωστόσο να παρουσιάσω μια διαφορετική οπτική γωνία για το πρόβλημα, που σίγουρα δεν τυγχάνει ιδιαίτερης προβολής από τα μέσα, παρότι πλήθος ανθρώπων σκέφτεται με αυτό τον τρόπο.
Ώστε, όλοι όσοι λένε "άσυλο - κατάργηση - κουκουλοφόροι - επεισόδια" να μπουν στη διαδικασία να κάνουν βαθύτερους και πολυπλοκότερους συλλογισμούς:
Κατάργηση, με ποιο όφελος;
Κατάργηση, από ποιους;
Κουκολοφόροι, τι πρόβλημα αποτελούν, και πως/αν θα λυθεί.
Επεισόδια, γιατί συμβαίνουν, ποιοι τα προκαλούν, είναι τόσο σημαντικά, γιατί πνίγουν αιτήματα, ειδήσεις και γεγονότα;
Το εύκολο, όταν αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα, είναι να πιαστούμε από ένα μέρος του, και να ρίξουμε όλη την ευθύνη εκεί. Το δύσκολο είναι να εκτιμήσουμε το ρεαλιστικό όφελος, να μπούμε βαθειά στο πρόβλημα ώστε να λύσουμε την πραγματική αιτία, και εν τέλει, να ξέρουμε τι είναι αυτό που θέλουμε, και όχι μόνο τι από αυτό που δε θέλουμε αλλά υπάρχει, τυχαίνει να μας ενοχλεί. Νομίζω ότι στον παραπάνω συλλογισμό δεν υπάρχει μεγάλο περιθώριο διαφωνιών. Κανείς δε θέλει επιφανειακή λύση των προβλημάτων. Κι αν τη θέλει, ανοίγει μια άλλη συζήτηση. Όπως και να'χει όμως, δίκιο δεν του δίνει.
Σχόλια ευπρόσδεκτα και σίγουρα επιθυμητά.
R
Πανεπιστημιακό Άσυλο: Κατάργηση;
(Μέρος Δεύτερο: Άσυλο)
Αυτή την αστυνομία λοιπόν (βλ. πρώτο μέρος), υπάρχει η άποψη που επιμένει να της δώσει το δικαίωμα να μπαίνει μέσα στο πανεπιστημιακό άσυλο. Από μόνο του, αυτό αποτελεί ένα θεμελιώδες ζήτημα - με βάση τα παραπάνω, και όχι μόνο. Οι προβληματισμοί διαδέχονται ο ένας τον άλλο: Εγκληματικές πράξεις, ανάλογες αυτών που υποτίθεται θα παταχθούν με την κατάργηση του ασύλου, συμβαίνουν παντού: Επεισόδια, μολότωφ, καταστροφές, γίνονται συχνά εκτός ασύλου. Ωστόσο κανείς δε μπορεί να πει ότι έχουν αντιμετωπιστεί τέτοια φαινόμενα, παρότι κανένα άσυλο δε στέκεται εμπόδιο. Ποια η διαφορά που κάνει η ύπαρξη του ασύλου στην εγκληματικότητα της πόλης, στο χουλιγκανισμό; Εφόσον αυτά δεν αντιμετωπίζονται, γιατί στην προκειμένη είναι μόνο το άσυλο το πρόβλημα και όχι κάτι άλλο, βαθύτερο;
Κατ' αρχάς το θέμα μπαίνει σε λάθος βάση, καθώς όλοι εστιάζουν στην καταστολή των φαινομένων, και όχι στην εξάλειψη των αιτιών. Διότι η σωστή αντιμετώπιση είναι να βρεις γιατί συμβαίνει κάτι, και να προσπαθήσεις να το χτυπήσεις στη ρίζα του. Και όχι να καταπολεμάς τα συμπτώματα, ολοένα και πιο σκληρά. Αυτό όμως αποτελεί θέμα άλλης συζήτησης.
Άλλο επιχείρημα, σαθρό όμως, είναι ότι το άσυλο αποτελεί εστία εγκληματικότητας. Ωστόσο πολλές μελέτες επιβεβαιώνουν ότι η εγκληματικότητα εντός ασύλου είναι ανάλογη με την εγκληματικότητα εκτός ασύλου. Άρα και πάλι οι αιτίες -και οι λύσεις- βρίσκονται σε διαφορετική κατεύθυνση.
Τι είναι το πανεπιστήμιο όμως, και γιατί αυτό χρήζει προστασίας του ασύλου;
Κάπου εδώ αφήνουμε τη θεωρία του ασύλου της ελεύθερης διακίνησης ιδεών, και μπαίνουμε στην πράξη: Η κοινωνία στην οποία ζούμε, για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, ανεξαρτήτως φρονιμάτων, είναι προβληματική. Όμως, αυτοί που αντιδρούν και πρωτοστατούν σε τέτοιου είδους κινητοποιήσεις, είναι κατά κανόνα οι φοιτητές. Για πολλούς λόγους, είναι ο πλεόν πολιτικοποιημένος χώρος, όπου αναπτύσσονται οι περισσότερες δράσεις και διαδικασίες. Όλες σωστές; Κανείς δεν ισχυρίστηκε κάτι τέτοιο. Είναι όμως, αναμφισβήτητα, ο πιο ζωντανός χώρος.
Καλώς ή κακώς, καμία εξουσία δε θέλει να αμφισβητείται. Χρειάζεται συζήτηση αυτό; Ίσως ναι. Όχι όμως στα πλαίσια αυτού του θέματος. Ο πυρήνας της αμφισβήτησης, ανεξαρτήτως δικαίου ή αδίκου, βρίσκεται στα πανεπιστήμια. Ως εκ τούτου, είναι λογικό η εξουσία να θέλει να έχει μεγαλύτερη ισχύ μέσα σε αυτά, κάτι στο οποίο στέκεται εμπόδιο το άσυλο, καθώς η κατασταλτική δύναμη της εξουσίας δε μπορεί να δράσει, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων. Κάποιες εκ των οποίων θα σχολιάσω λίγο αργότερα.
Όμως, η εξουσία που έχει λαϊκή στήριξη, όπως αρέσκεται να λέει, και προκύπτει από τις δημοκρατικές εκλογές, δεν έχει ανάγκη ούτε τη βία, ούτε την αστυνομία. Έχει το λαό (που την ψήφισε) με το μέρος της, καθώς επίσης και το δίκαιο, αν τα επιχειρήματα της στέκουν. Σπανίως όμως βλέπουμε τις φωνές των φοιτητών να προβάλλονται. Αυτό από μόνο του αποτελεί στοιχείο, όταν τα πάντα (διαμαρτυρίες, αντιδράσεις) συνδέονται με "επεισόδια" και περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Όταν τηλεοπτικά πάνελ κατακλύζονται από δημοσιογράφους και πολιτικούς, εμποδίζοντας σε μεγάλο βαθμό την έκφραση της διαφορετικής άποψης, ακόμα και τις λίγες φορές που κάποιος που τις φέρει είναι παρών. Δημιουργούν όλα αυτά υποψίες, για την προβολή των απόψεων "εντός ασύλου" και την κρίση τους από το κοινό.
Το επιχείρημα υπέρ της κατάργησης του ασύλου, ξεκινάει και τελειώνει σε ένα στοιχείο: Τους "κουκουλοφόρους" που οχυρώνονται εκεί, και πετάνε μολότωφ έξω. Κι αυτό όμως, αν και βασίζεται στην πραγματικότητα, έχει στοιχεία που το κλονίζουν: Όλοι οι νόμοι, και ο τρέχων (σηκώνει πολύ συζήτηση) αλλά και ο πολυετούς εφαρμογής προηγούμενος, αναφέρουν ρητά ότι σε περίπτωση κακουργηματικών πράξεων, μπορεί να γίνει άρση του ασύλου με άδεια εισαγγελέα (και όχι των πρυτανικών αρχών). Ωστόσο δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο, σε μεγάλες νύχτες όπου οι μέσα πετάνε μολότωφ στους έξω και οι έξω δακρυγόνα στους μέσα. Κάποιος θα έλεγε ότι η αστυνομία φοβόταν να κάνει χρήση του νόμου, και γι' αυτό αν και είχε το δικαίωμα, δεν επενέβαινε. Αυτό το επιχείρημα, αν και πάσχει από μόνο του (κανείς δεν πρέπει να φοβάται όταν νιώθει ότι έχει το δίκιο με το μέρος του, ειδικά αν έχει και την ισχύ, όπως εδώ), καταρρίπτεται από τελευταία γεγονότα - οι "ελάχιστες περιπτώσεις" που ανέφερα πριν από δύο παραγράφους.
Περιπτώσεις κατά τις οποίες η αστυνομία δε δίστασε να μπει στο άσυλο (του πολυτεχνείου του ΑΠΘ εν προκειμένω), όταν όμως σε αυτό βρισκόταν μεγάλο πλήθος διαδηλωτών, που δε συμμετείχαν σε επεισόδια (ούτε κουκούλες είχαν, ούτε τίποτα). Αφορμές δώθηκαν, όμως έχουν δωθεί και μεγαλύτερες, χωρίς επέμβαση της αστυνομίας. Εδώ όμως, με ελάχιστες ως προς το μέσο ώρο αφορμές (κάποιες πέτρες εναντίων "αστακών" αστυνομικών) ή εντελώς αβάσιμες (επεισόδια, αλλά δύο και τρεις ώρες πριν), αποφασίστηκε από την αστυνομία (και με αμφίβολη την παρουσία εισαγγελέα) η "εφαρμογή του νόμου". Αποτελέσματα; Επίσης προβληματικά. Συλλήψεις τυχαίων ατόμων, κανένας περιορισμός του προβλήματος.
Δε θέλω να επιβάλλω την κρίση μου σε κάποιον, ούτε να αναδείξω την απόλυτη αλήθεια. Θέλω ωστόσο να παρουσιάσω μια διαφορετική οπτική γωνία για το πρόβλημα, που σίγουρα δεν τυγχάνει ιδιαίτερης προβολής από τα μέσα, παρότι πλήθος ανθρώπων σκέφτεται με αυτό τον τρόπο.
Ώστε, όλοι όσοι λένε "άσυλο - κατάργηση - κουκουλοφόροι - επεισόδια" να μπουν στη διαδικασία να κάνουν βαθύτερους και πολυπλοκότερους συλλογισμούς:
Κατάργηση, με ποιο όφελος;
Κατάργηση, από ποιους;
Κουκολοφόροι, τι πρόβλημα αποτελούν, και πως/αν θα λυθεί.
Επεισόδια, γιατί συμβαίνουν, ποιοι τα προκαλούν, είναι τόσο σημαντικά, γιατί πνίγουν αιτήματα, ειδήσεις και γεγονότα;
Το εύκολο, όταν αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα, είναι να πιαστούμε από ένα μέρος του, και να ρίξουμε όλη την ευθύνη εκεί. Το δύσκολο είναι να εκτιμήσουμε το ρεαλιστικό όφελος, να μπούμε βαθειά στο πρόβλημα ώστε να λύσουμε την πραγματική αιτία, και εν τέλει, να ξέρουμε τι είναι αυτό που θέλουμε, και όχι μόνο τι από αυτό που δε θέλουμε αλλά υπάρχει, τυχαίνει να μας ενοχλεί. Νομίζω ότι στον παραπάνω συλλογισμό δεν υπάρχει μεγάλο περιθώριο διαφωνιών. Κανείς δε θέλει επιφανειακή λύση των προβλημάτων. Κι αν τη θέλει, ανοίγει μια άλλη συζήτηση. Όπως και να'χει όμως, δίκιο δεν του δίνει.
Σχόλια ευπρόσδεκτα και σίγουρα επιθυμητά.
R
Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009
H1N1
Αφορμή για το σημερινό blog αποτελεί η είδηση για το θάνατο 19χρονης φοιτήτριας στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης, "από τη νέα γρίπη". Φυσικά δε μιλάμε για το μοναδικό κρούσμα (γρίπης, τε και παρόμοιας αντιμετώπισης από τα ΜΜΕ). Επιπλέον κίνητρα αποτελούν τα διάφορα άρθρα που κυκλοφορούν για το εμβόλιο, αφενός για την αποτελεσματικότητα του αλλά και την επικινδυνότητα(!) του, αφεταίρου για τις σκοπιμότητες που εξυπηρετούνται. Προτιμώ σε πρώτη φάση να μη δώσω hyperlink για τα παραπάνω, μπορεί όμως εύκολα κάποιος να απομονώσει φράσεις, να τις βάλει στο google (ή άλλη μηχανή αναζήτησης!) και να δει/κρίνει μόνος του.
H1N1
Ο πρωτοφανής (?) πανικός με βάση τη "νέα γρίπη" ή "γρίπη των χοίρων" ή ...επιστημονικά "H1N1" έχει αρχίσει και αγγίζει εκτός από τα δελτία ειδήσεων, την καθημερινή ζωή, σκέψη και συζήτηση όλων. Καλώς, ή κακώς. Η συζήτηση βέβαια και η ανταλλαγή απόψεων ή πληροφοριών ποτέ δε βλάπτει, το ζήτημα όμως είναι και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες γίνονται όλα αυτά.
Αρχής γενομένης από το γεγονός που ανέφερα στην εισαγωγή, είχαμε -δυστυχώς- ένα θάνατο, όπως αναφέρουν τα σχετικά άρθρα. Σας καλώ λοιπόν να αναζητήσετε σχετικό άρθρο, πριν πάτε παρακάτω.
Το αναζητήσατε;
Έστω ναι.
Πάμε παρακάτω!
Ο βαρύς τίτλος του "θανάτου από τη γρίπη" σίγουρα τραβάει την προσοχή, και αν μη τι άλλο προκαλεί φόβο. Δεύτερες σκέψεις, για όλους αυτούς τους ατρόμητους, που αγνοούν τον πανικό και συνεχίζουν κανονικά τη ζωή τους.
Λίγο παρακάτω όμως, τα άρθρα αναφέρουν το πρόβλημα της άτυχης φοιτήτριας. Η καρδιά της ήταν σε εξαιρετικά άσχημη κατάσταση - ανεξαρτήτως γρίπης. Τι ήταν λοιπόν αυτό που προκάλεσε το θάνατο της;!
Καλό είναι να ξεκινήσουμε από κάποιες απλές παραδοχές:
1) Σοβαρές ασθένειες δεν σκοτώνουν από μόνες τους, αλλά δημιουργούν συνθήκες που οδηγούν εκεί. Κυριότερο παράδειγμα το AIDS. Δε μπορούμε να πούμε ότι πεθαίνει κάποιος από τον ιό HIV, όμως η ιδιότητα του να εξασθενεί σε τέτοιο βαθμό το ανοσοποιητικό σύστημα, καθιστά έναν άνθρωπο ευάλωτο ακόμα και σε μια κοινή γρίπη, και εν τέλει ανίκανο να την αντιμετωπίσει, με αποτέλεσμα το θάνατο του.
2) Όλες οι ασθένειες, ακόμη και η κοινή γρίπη, μπορούν να οδηγήσουν στο θάνατο, αλλά κάτι τέτοιο αποτελεί πολύ σπάνιο ενδεχόμενο για τις περισσότερες από αυτές. Γι' αυτό και συνήθως κανείς δεν ανησυχεί αν ανεβάσει λίγο πυρετό. Ωστόσο αποτελεί μεγάλο κίνδυνο όταν μιλάμε για πολύ ευαίσθητα άτομα.
3) Οι άνθρωποι πεθαίνουν. Κι όμως, όσο κυνικό κι αν αυτό ακούγεται για ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, είναι η πραγματικότητα. Ο άνθρωπος δε μπορεί να νικήσει το θάνατο, το μόνο που προσπαθεί να καταφέρει είναι να τον καθυστερήσει.
4) Από λίγες βασικές γνώσεις βιολογίας, μια από τις κυριότερες ιδιότητες των ιών είναι ότι μεταλλάσονται πολύ εύκολα, κάτι που καθιστά δύσκολη τη δημιουργία ενός φαρμάκου, καθώς αυτό θα είναι αποτελεσματικό μόνο για λίγα στελέχη του ιού. Εξ όσων γνωρίζω, η κοινή γρίπη που από λίγο ως πολύ όλοι κολλάμε μια-δυο φορές το χρόνο, δεν έχει εμβόλιο.
5) Οι φαρμακευτικές εταιρίες δεν είναι όμιλοι αγγέλων. Έχουν γυριστεί ντοκιμαντέρ για τη διαφθορά τους, τις μεθόδους που χρησιμοποιούν για να αυξήσουν τα κέρδη τους, τα πειραματόζωα που χρησιμοποιούν (ειδικά στον τρίτο κόσμο) και γενικά το ρόλο τους, που απέχει πολύ από αυτόν μιας εταιρίας που προσπαθεί να σώσει την ανθρωπότητα από τις ασθένειες.
6) Ο αντίστοιχος ρόλος των μέσων μαζικής ενημέρωσης δημιουργεί συνέχεια ερωτηματικά για τα συμφέροντα που εξυπηρετούν, ή στην απλούστερη περίπτωση, τον τρόπο που διαχειρίζονται τα γεγονότα ώστε να αυξήσουν τη θεαματικότητα τους
7) Το πιο επικίνδυνο χαρακτηριστικό της νέας γρίπης (γιατί νέα, άραγε?) είναι η ευκολία της μετάδοσης της. Σύμφωνα με μία μελέτη, άτομο που ασθενεί από κοινή ίωση στατιστικά μεταδίδει την ασθένεια σε ένα ακόμα άτομο. Ο ασθενής της νέας γρίπης, όμως, μεταδίδει κατά μέσο όρο την ασθένεια σε 3 (τρία) άτομα επιπλέον. Εύκολα κανείς αντιλαμβάνεται ότι αυτός ο τρόπος μετάδοσης στατιστικά προσεγγίζεται από γεωμετρική πρόοδο. Τουτέστιν, χωρίς μέτρα προστασίας, είναι πολύ πιθανό να νοσήσει ακόμα και ολόκληρος ο πληθυσμός.
8) Σκοπίμως ή όχι, είναι σχετικά συγκεχυμένο κατά πόσον ο συγκεκριμένος ιός μεταλάσσεται εύκολα. Κάνοντας και πάλι την (ατυχή) σύγκριση με τον HIV, που μεταλλάσεται πολύ εύκολα, και δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την εξεύρεση αποτελεσματικού εμβολίου.
9) Όλα τα παραπάνω αποτελούν δικές μου γνώσεις, και μάλιστα εγκυκλοπαιδικές - δεν έχω σπουδάσει ιατρική. Οποιοσδήποτε μπορεί να αμφισβητήσει οτιδήποτε, ώστε αν κάτι αποδειχτεί λάθος, να διορθωθεί. Πλην του (3). Αυτό δεν επιδέχεται αμφισβήτηση!!
Με βάση την πρώτη παραδοχή, αναζητούμε τα πραγματικά αίτια των θανάτων. Μία κοπέλα που έχει καρδιά παρόμοια με ατόμου ηλικίας 80-90 ετών, δεν πεθαίνει από τη νέα γρίπη. Η αναγωγή των αιτίων στη γρίπη, μόνο προβληματισμό μπορεί να προκαλέσει. Ποιος άνθρωπος με κρίση που λειτουργεί δε μπορεί να καταλάβει ότι αυτή η καρδιά δεν αντέχει απλές δραστηριότητες; Αν η κοπέλα πέθαινε από έντονη σωματική άσκηση, θα αποδίδαμε το θάνατο στην έντονη σωματική άσκηση;
Οι δημοσιογράφοι που επιμελούνται αυτών των άρθρων δεν κατάφεραν να κάνουν αυτό το συλλογισμό; Αναγκαστικά, στα μέσα του άρθρου περίπου, το αναφέρουν. Ο τίτλος όμως, εξακολουθεί να αποδίδει το θάνατο στη γρίπη. Η απλή εξήγηση, είναι η θεαματικότητα. Η "θεωρία συνομωσίας", λέει ότι ο πανικός για τη γρίπη είναι κατευθυνόμενος. Και οποιοδήποτε γεγονός χρησιμοποιείται προς αυτή την κατεύθυνση.
Κι όμως, οι άνθρωποι πεθαίνουν. Αλλά δεν πεθαίνουν μόνο από τη "νέα γρίπη", ακόμη κι αν δεχτούμε ότι αυτός ο ιός μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο. Πεθαίνουν από την πείνα, στην Αφρική. Σε τεράστια νούμερα. Πεθαίνουν από απλές ασθένειες, επειδή σε κάποια μέρη του κόσμου δεν υπάρχουν φάρμακα. Πεθαίνουν σε τροχαία ατυχήματα, κατά χιλιάδες (μόνο στην ελλάδα), και μάλιστα κυρίως νέοι άνθρωποι. Καν'τε την απλή σύγκριση, πόσοι άνθρωποι πέθαναν από τη νέα γρίπη στην Ελλάδα το χρόνο που μας πέρασε, και πόσοι από τροχαία; Τα δελτία ειδήσεων καθημερινά μας βομβαρδίζουν για τα νέα κρούσματα της ίωσης, αλλά αποφεύγουν επιμελώς αντίστοιχης έκτασης ειδήσεις για τους θανάτους των τροχαίων, ακόμη κι αν σε αριθμό και σοβαρότητα είναι πολύ μεγαλύτερες. Γιατί;!
Δεν συζητάμε για τους ανθρώπους που ζουν "μακριά από εμάς". Γι' αυτούς ισχύει, εκτός από την αδιαφορία του "ανεπτυγμένου κόσμου", η ρήση ότι ένας θάνατος είναι τραγωδία, ένα εκαττομύριο θάνατοι είναι απλά στατιστική. Ο κίνδυνος από μία γρίπη που μπορεί να διαδοθεί στο σύνολο του πληθυσμού, είναι υπαρκτός. Όταν έστω και κατά ελάχιστο ποσοστό υπάρχουν θάνατοι από την οποιαδήποτε γρίπη, η ασθένεια που θα προκαλέσει σχεδόν ολόκληρο τον πληθυσμό να νοσήσει, θα οδηγήσει σε απόλυτο αριθμό αρκετούς ανθρώπους στο θάνατο. Πρέπει όμως να αποφασίσουμε που εξετάζουμε τα πράγματα στατιστικά (εκατοντάδες θάνατοι στην ελλάδα από τη γρίπη, χιλιάδες από τροχαία, εκατομμύρια από πείνα στον κόσμο) και που εξετάζουμε κάθε θάνατο ξεχωριστά.
Τέλος, αναφορικά με το θέμα του εμβολίου, μόνο ξεκάθαρα δεν είναι τα πράγματα. Κατ' αρχάς, για την αποτελεσματικότητα του. Υπάρχουν απόψεις γιατρών που συγκρούονται σχετικά. Δεύτερον, και αρκετά σοβαρότερο, για την επικινδυνότητα του. Επίσης μπορείτε να βρείτε άφθονα άρθρα στο διαδίκτυο - και τις εφημερίδες. Και τρίτον, για το ρόλο των φαρμακευτικών εταιριών. Κι όμως, οι μεν εταιρίες είναι σίγουρες ότι κατασκεύασαν το "σωστό" εμβόλιο, οι δε κυβερνήσεις* συμβουλεύουν τους πολίτες να εμβολιαστούν. Γιατροί, που υποτίθεται ότι πρέπει να εμβολιαστούν (ως άτομα υψηλού κινδύνου), το αποφεύγουν. Αυτό από μόνο του προβληματίζει. Τα ΜΜΕ, ενώ έχουν ήδη τρομοκρατήσει τον κόσμο αναφορικά με τους κινδύνους, κάπου εδώ διατηρούν ασαφή στάση, επιτείνοντας τον πανικό.
*Όχι όλες. Σε κάποιες χώρες απαγορεύτηκε το εμβόλιο!!
Τι είναι αυτό που άραγε συμβαίνει; Και γιατί γίνονται όλα αυτά;
R
H1N1
Ο πρωτοφανής (?) πανικός με βάση τη "νέα γρίπη" ή "γρίπη των χοίρων" ή ...επιστημονικά "H1N1" έχει αρχίσει και αγγίζει εκτός από τα δελτία ειδήσεων, την καθημερινή ζωή, σκέψη και συζήτηση όλων. Καλώς, ή κακώς. Η συζήτηση βέβαια και η ανταλλαγή απόψεων ή πληροφοριών ποτέ δε βλάπτει, το ζήτημα όμως είναι και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες γίνονται όλα αυτά.
Αρχής γενομένης από το γεγονός που ανέφερα στην εισαγωγή, είχαμε -δυστυχώς- ένα θάνατο, όπως αναφέρουν τα σχετικά άρθρα. Σας καλώ λοιπόν να αναζητήσετε σχετικό άρθρο, πριν πάτε παρακάτω.
Το αναζητήσατε;
Έστω ναι.
Πάμε παρακάτω!
Ο βαρύς τίτλος του "θανάτου από τη γρίπη" σίγουρα τραβάει την προσοχή, και αν μη τι άλλο προκαλεί φόβο. Δεύτερες σκέψεις, για όλους αυτούς τους ατρόμητους, που αγνοούν τον πανικό και συνεχίζουν κανονικά τη ζωή τους.
Λίγο παρακάτω όμως, τα άρθρα αναφέρουν το πρόβλημα της άτυχης φοιτήτριας. Η καρδιά της ήταν σε εξαιρετικά άσχημη κατάσταση - ανεξαρτήτως γρίπης. Τι ήταν λοιπόν αυτό που προκάλεσε το θάνατο της;!
Καλό είναι να ξεκινήσουμε από κάποιες απλές παραδοχές:
1) Σοβαρές ασθένειες δεν σκοτώνουν από μόνες τους, αλλά δημιουργούν συνθήκες που οδηγούν εκεί. Κυριότερο παράδειγμα το AIDS. Δε μπορούμε να πούμε ότι πεθαίνει κάποιος από τον ιό HIV, όμως η ιδιότητα του να εξασθενεί σε τέτοιο βαθμό το ανοσοποιητικό σύστημα, καθιστά έναν άνθρωπο ευάλωτο ακόμα και σε μια κοινή γρίπη, και εν τέλει ανίκανο να την αντιμετωπίσει, με αποτέλεσμα το θάνατο του.
2) Όλες οι ασθένειες, ακόμη και η κοινή γρίπη, μπορούν να οδηγήσουν στο θάνατο, αλλά κάτι τέτοιο αποτελεί πολύ σπάνιο ενδεχόμενο για τις περισσότερες από αυτές. Γι' αυτό και συνήθως κανείς δεν ανησυχεί αν ανεβάσει λίγο πυρετό. Ωστόσο αποτελεί μεγάλο κίνδυνο όταν μιλάμε για πολύ ευαίσθητα άτομα.
3) Οι άνθρωποι πεθαίνουν. Κι όμως, όσο κυνικό κι αν αυτό ακούγεται για ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, είναι η πραγματικότητα. Ο άνθρωπος δε μπορεί να νικήσει το θάνατο, το μόνο που προσπαθεί να καταφέρει είναι να τον καθυστερήσει.
4) Από λίγες βασικές γνώσεις βιολογίας, μια από τις κυριότερες ιδιότητες των ιών είναι ότι μεταλλάσονται πολύ εύκολα, κάτι που καθιστά δύσκολη τη δημιουργία ενός φαρμάκου, καθώς αυτό θα είναι αποτελεσματικό μόνο για λίγα στελέχη του ιού. Εξ όσων γνωρίζω, η κοινή γρίπη που από λίγο ως πολύ όλοι κολλάμε μια-δυο φορές το χρόνο, δεν έχει εμβόλιο.
5) Οι φαρμακευτικές εταιρίες δεν είναι όμιλοι αγγέλων. Έχουν γυριστεί ντοκιμαντέρ για τη διαφθορά τους, τις μεθόδους που χρησιμοποιούν για να αυξήσουν τα κέρδη τους, τα πειραματόζωα που χρησιμοποιούν (ειδικά στον τρίτο κόσμο) και γενικά το ρόλο τους, που απέχει πολύ από αυτόν μιας εταιρίας που προσπαθεί να σώσει την ανθρωπότητα από τις ασθένειες.
6) Ο αντίστοιχος ρόλος των μέσων μαζικής ενημέρωσης δημιουργεί συνέχεια ερωτηματικά για τα συμφέροντα που εξυπηρετούν, ή στην απλούστερη περίπτωση, τον τρόπο που διαχειρίζονται τα γεγονότα ώστε να αυξήσουν τη θεαματικότητα τους
7) Το πιο επικίνδυνο χαρακτηριστικό της νέας γρίπης (γιατί νέα, άραγε?) είναι η ευκολία της μετάδοσης της. Σύμφωνα με μία μελέτη, άτομο που ασθενεί από κοινή ίωση στατιστικά μεταδίδει την ασθένεια σε ένα ακόμα άτομο. Ο ασθενής της νέας γρίπης, όμως, μεταδίδει κατά μέσο όρο την ασθένεια σε 3 (τρία) άτομα επιπλέον. Εύκολα κανείς αντιλαμβάνεται ότι αυτός ο τρόπος μετάδοσης στατιστικά προσεγγίζεται από γεωμετρική πρόοδο. Τουτέστιν, χωρίς μέτρα προστασίας, είναι πολύ πιθανό να νοσήσει ακόμα και ολόκληρος ο πληθυσμός.
8) Σκοπίμως ή όχι, είναι σχετικά συγκεχυμένο κατά πόσον ο συγκεκριμένος ιός μεταλάσσεται εύκολα. Κάνοντας και πάλι την (ατυχή) σύγκριση με τον HIV, που μεταλλάσεται πολύ εύκολα, και δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την εξεύρεση αποτελεσματικού εμβολίου.
9) Όλα τα παραπάνω αποτελούν δικές μου γνώσεις, και μάλιστα εγκυκλοπαιδικές - δεν έχω σπουδάσει ιατρική. Οποιοσδήποτε μπορεί να αμφισβητήσει οτιδήποτε, ώστε αν κάτι αποδειχτεί λάθος, να διορθωθεί. Πλην του (3). Αυτό δεν επιδέχεται αμφισβήτηση!!
Με βάση την πρώτη παραδοχή, αναζητούμε τα πραγματικά αίτια των θανάτων. Μία κοπέλα που έχει καρδιά παρόμοια με ατόμου ηλικίας 80-90 ετών, δεν πεθαίνει από τη νέα γρίπη. Η αναγωγή των αιτίων στη γρίπη, μόνο προβληματισμό μπορεί να προκαλέσει. Ποιος άνθρωπος με κρίση που λειτουργεί δε μπορεί να καταλάβει ότι αυτή η καρδιά δεν αντέχει απλές δραστηριότητες; Αν η κοπέλα πέθαινε από έντονη σωματική άσκηση, θα αποδίδαμε το θάνατο στην έντονη σωματική άσκηση;
Οι δημοσιογράφοι που επιμελούνται αυτών των άρθρων δεν κατάφεραν να κάνουν αυτό το συλλογισμό; Αναγκαστικά, στα μέσα του άρθρου περίπου, το αναφέρουν. Ο τίτλος όμως, εξακολουθεί να αποδίδει το θάνατο στη γρίπη. Η απλή εξήγηση, είναι η θεαματικότητα. Η "θεωρία συνομωσίας", λέει ότι ο πανικός για τη γρίπη είναι κατευθυνόμενος. Και οποιοδήποτε γεγονός χρησιμοποιείται προς αυτή την κατεύθυνση.
Κι όμως, οι άνθρωποι πεθαίνουν. Αλλά δεν πεθαίνουν μόνο από τη "νέα γρίπη", ακόμη κι αν δεχτούμε ότι αυτός ο ιός μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο. Πεθαίνουν από την πείνα, στην Αφρική. Σε τεράστια νούμερα. Πεθαίνουν από απλές ασθένειες, επειδή σε κάποια μέρη του κόσμου δεν υπάρχουν φάρμακα. Πεθαίνουν σε τροχαία ατυχήματα, κατά χιλιάδες (μόνο στην ελλάδα), και μάλιστα κυρίως νέοι άνθρωποι. Καν'τε την απλή σύγκριση, πόσοι άνθρωποι πέθαναν από τη νέα γρίπη στην Ελλάδα το χρόνο που μας πέρασε, και πόσοι από τροχαία; Τα δελτία ειδήσεων καθημερινά μας βομβαρδίζουν για τα νέα κρούσματα της ίωσης, αλλά αποφεύγουν επιμελώς αντίστοιχης έκτασης ειδήσεις για τους θανάτους των τροχαίων, ακόμη κι αν σε αριθμό και σοβαρότητα είναι πολύ μεγαλύτερες. Γιατί;!
Δεν συζητάμε για τους ανθρώπους που ζουν "μακριά από εμάς". Γι' αυτούς ισχύει, εκτός από την αδιαφορία του "ανεπτυγμένου κόσμου", η ρήση ότι ένας θάνατος είναι τραγωδία, ένα εκαττομύριο θάνατοι είναι απλά στατιστική. Ο κίνδυνος από μία γρίπη που μπορεί να διαδοθεί στο σύνολο του πληθυσμού, είναι υπαρκτός. Όταν έστω και κατά ελάχιστο ποσοστό υπάρχουν θάνατοι από την οποιαδήποτε γρίπη, η ασθένεια που θα προκαλέσει σχεδόν ολόκληρο τον πληθυσμό να νοσήσει, θα οδηγήσει σε απόλυτο αριθμό αρκετούς ανθρώπους στο θάνατο. Πρέπει όμως να αποφασίσουμε που εξετάζουμε τα πράγματα στατιστικά (εκατοντάδες θάνατοι στην ελλάδα από τη γρίπη, χιλιάδες από τροχαία, εκατομμύρια από πείνα στον κόσμο) και που εξετάζουμε κάθε θάνατο ξεχωριστά.
Τέλος, αναφορικά με το θέμα του εμβολίου, μόνο ξεκάθαρα δεν είναι τα πράγματα. Κατ' αρχάς, για την αποτελεσματικότητα του. Υπάρχουν απόψεις γιατρών που συγκρούονται σχετικά. Δεύτερον, και αρκετά σοβαρότερο, για την επικινδυνότητα του. Επίσης μπορείτε να βρείτε άφθονα άρθρα στο διαδίκτυο - και τις εφημερίδες. Και τρίτον, για το ρόλο των φαρμακευτικών εταιριών. Κι όμως, οι μεν εταιρίες είναι σίγουρες ότι κατασκεύασαν το "σωστό" εμβόλιο, οι δε κυβερνήσεις* συμβουλεύουν τους πολίτες να εμβολιαστούν. Γιατροί, που υποτίθεται ότι πρέπει να εμβολιαστούν (ως άτομα υψηλού κινδύνου), το αποφεύγουν. Αυτό από μόνο του προβληματίζει. Τα ΜΜΕ, ενώ έχουν ήδη τρομοκρατήσει τον κόσμο αναφορικά με τους κινδύνους, κάπου εδώ διατηρούν ασαφή στάση, επιτείνοντας τον πανικό.
*Όχι όλες. Σε κάποιες χώρες απαγορεύτηκε το εμβόλιο!!
Τι είναι αυτό που άραγε συμβαίνει; Και γιατί γίνονται όλα αυτά;
R
Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009
Ο μύθος του Λευκού
Καλημέρα,
4 Οκτωβρίου σήμερα, ημέρα εθνικών εκλογών. Για κάποιους αλλάζουν πολλά, για άλλους λίγα, για άλλους τίποτα.
Είναι αλήθεια ότι οι εκλογικές αναμετρήσεις σε ένα τέτοιο μη αναλογικό - αντιπροσωπευτικό σύστημα συνήθως δεν αλλάζουν ριζικά τα πράγματα. Οι αλλαγές στην πράξη, στη φιλοσοφία είναι συνήθως ελάχιστες.
Όπως και να'χει, ο κυριότερος λόγος που γράφω σήμερα είναι μία ακόμη προσπάθεια να καταρριφθεί ο αστικός (εκ της αστικής δημοκρατίας; :) μύθος του λευκού.
Ο μύθος του Λευκού
Πόσες φορές έχετε ακούσει ότι "το λευκό πάει στο πρώτο κόμμα"; Γι' αυτό και "εγώ δεν ψηφίζω λευκό, να στηρίζω το πρώτο κόμμα". Αυτό είναι μύθος, είναι ψέμα, είναι εν τέλει κάτι χαζό, αν το συνειδητοποιήσει κάποιος. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο, μπορείτε να ρωτήσετε οποιοδήποτε δικαστικό αντιπρόσωπο να σας το επιβεβαιώσει.
Λευκό σημαίνει: Δε θέλω κανέναν από εσάς, δε με καλύπτει το σύστημα αυτό, δεν πρόκειται να στηρίξω με τη συμμετοχή μου κανένα κόμμα που συμβάλει στη διατήρηση αυτής της κατάστασης.
Αντίθετα, άκυρο σημαίνει πολύ απλά... δεν ξέρω να ψηφίσω. Κάνω λάθος, είμαι χαζός, είμαι κάφρος, κάτι μεταξύ. Το άκυρο πάντως είναι όπως το λέει και η λέξη... άκυρο. Σα να μην υπάρχει.
Η αποχή, που υποτίθεται "δίνει το μήνυμα", είναι ξεκάθαρα "αφήνω άλλους να αποφασίσουν για μένα". Κάποιοι τη θεωρούν "επαναστατική πράξη". Κατ' αρχάς για να είναι κάτι επαναστατική πράξη προϋποθέτει... πράξη! Και όχι απραξία. Το δεύτερο και κυριότερο επιχείρημα είναι ότι επί της ουσίας κανείς δεν προβληματίζεται με τα ποσοστά της αποχής. Κανένα κόμμα δεν έχει πρόβλημα με την αποχή, ό,τι κι αν δείχνει να λέει, εκτός αν πρόκειται για εν δυνάμει ψηφοφόρους του. Αλλά είτε ψηφίσουν όλοι, είτε το 70%, είτε το 40%, θα βγουν 300 βουλευτές και τα ποσοστά των κομμάτων αθροιστικά θα δίνουν 100%. Θυμάστε να λέμε για ψήφους των κομμάτων, ή μήπως μένουμε πάντα (και μόνο!) στο ποσοστό; Το ποσοστό όμως, συνειδητοποιήστε το, δεν αλλάζει, όση κι αν είναι η αποχή. Τουτέστιν, πας δεν πας, αυτοί... θα βγουν με την ίδια δύναμη.
Επιπροσθέτως, η "συνειδητοποιημένη" αποχή, σε αντίθεση με την "αδιάφορη", δεν κάνει καμία διαφορά. Το αντίθετο μάλιστα. Τα κόμματα που "δεν πας", όσο απέχεις από την εκλογική διαδικασία, είναι χαρούμενα και ήσυχα. Θα ανησυχούσαν πολύ περισσότερο αν ψήφιζες έστω κάποιο μικρό (εξωκοινοβουλευτικό) κόμμα, γιατί θα μείωνες με αυτό τον τρόπο το ποσοστό τους. Εξωκοινοβουλευτικά κόμματα υπάρχουν πολλά. Κάποιο ενδεχομένως να σε καλύπτει.
Και κάτι τελευταίο, περί αποχής. Έχουμε δει εκλογικές αναμετρήσεις με μεγάλη αποχή. Έχουμε δει χώρες με εκλογικές διαδικασίες με τεράστια αποχή. Άλλαξε τίποτα; Άλλαξαν οι βουλευτές; Άλλαξε το σύστημα;
Αντίθετα, εκλογικές αναμετρήσεις με 30% λευκό δεν έχουμε δει. Εκεί θα ήταν το ξεκάθαρο μήνυμα "κύριοι, δε μου κάνετε". Εκεί θα άρχιζε να τρίζει το σύστημα. Κι εν πάσει περιπτώσει, αξίζει να το δοκιμάσει κάποιος, αντί απλά να ...απέχει. Και να επαναστατεί, μην κάνοντας τίποτα.
Δεν προσπαθώ να προτρέψω κάποιον να ψηφίσει κάτι συγκεκριμένο, ούτε είμαι υπέρμαχος του λευκού. Είμαι κατά της αποχής, ό,τι κι αν είναι από πίσω (αναρχική ιδεολογία, έλλειψη και της ελάχιστης πίστης στο αντιπροσωπευτικό σύστημα ή τους συγκεκριμένους πολιτικούς, αδιαφορία). Όμως, και η συμμετοχή έχει την ευθύνη της, αυτό οφείλω να γράψω για να είναι ολοκληρωμένο το κείμενο. Ψηφίζοντας ένα κομμα, είσαι συνυπεύθυνος για την πολιτική του και τις πράξεις του. Κι αν αυτό είναι κυβέρνηση, είναι πιο έντονο το φαινόμενο. Τουτέστιν, το παράδοξο ερώτημα "που είναι το κράτος" σε κάθε αναποδιά, όταν κάποιος το ψηφίζει κατά κανόνα (δηλαδή κινείται μεταξύ των δύο κομμάτων εξουσίας, ποσοστό 70% με 80% του ενεργού εκλογικού σώματος) δείχνει μεγάλο πρόβλημα συνείδησης.
Αναφέρω και το ακραίο παράδειγμα, της αποστολής στρατιωτικής δύναμης σε ξένη χώρα. Εφόσον ζεις σε μια δημοκρατική χώρα, με δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, την οποία στήριξες με την ψήφο σου, δε μπορείς να επικαλεστείς "αθωότητα" όταν ο καμικάζι της χώρας που τελεί υπό κατοχή έρθει και ανατιναχτεί δίπλα σου. Κακά τα ψέματα, αθώοι πολίτες σε μια δημοκρατική χώρα είναι μόνο όσοι αντιμάχονται των στρατιωτικών αποστολών εκτός της χώρας. Γνωρίζω ότι σηκώνει πολύ συζήτηση το θέμα, αλλά δε θέλω να επικεντρωθώ σε αυτό, γιατί το νόημα της ανάρτησης είναι άλλο. Θέλω να τονίσω την ευθύνη της επιλογής, ειδικά κυβερνητικού κόμματος. Κι εκτός του ακραίου παραδείγματος, σε όλες τις επιλογές που θα κάνει ως κυβέρνηση. Ώστε να μην αναφωνείς αργότερα "που είναι το κράτος", ενώ ο αφελής (στην καλύτερη περίπτωση) το επικροτείς να λειτουργεί με αυτό τον τρόπο.
Για το τέλος, κρατάω μια ερμηνεία που εικάζω ότι βρίσκεται πίσω από το μύθο του λευκού. Τα ποσοστά των κομμάτων βγαίνουν επί των εγκύρων ψηφοδελτίων. Συνεπώς, αν ψηφίσεις λευκό αντί για οτιδήποτε άλλο, βγάζεις τον εαυτό σου έξω από τα έγκυρα ψηφοδέλτια που συμβάλουν στα ποσοστά (καθώς το λευκό δε βγάζει... βουλευτή). Με αυτό τον τρόπο, τα ποσοστά των κομμάτων πλαταίνουν, γιατί από τους 10 που ψήφισαν, μετράνε μόνο οι 8 (που δεν ψήφισαν λευκό). Το μεγαλύτερο ποσοστό, όπως είναι προφανές, πλαταίνει περισσότερο. Και με αυτή τη λογική, ναι, το πρώτο κόμμα έχει ένα όφελος. ΟΜΩΣ: Το ίδιο συμβαίνει και με το να μην πας να ψηφίσεις, ή με το να ρίξεις άκυρο. Είτε ψηφίσουν 10 και οι 2 ρίξουν λευκό, είτε μόνο 8 και κανείς δε ρίξει λευκό, είτε 12 και οι 4 ρίξουν άκυρο, το αποτέλεσμα στα ποσοστά των κομμάτων είναι το ίδιο. Συνεπώς το "ψηφίζω άκυρο αντί για λευκό γιατί θα πάει στο πρώτο κόμμα" ή "δεν πάω να ψηφίσω, γιατί θα ψήφιζα λευκό και θα στήριζα τον πρώτο" είναι εντελώς λάθος. Το γιατί αξίζει το λευκό έναντι της αποχής, το ανέλυσα (αρκετά, ελπίζω) παραπάνω.
Ολοληρώνοντας την εικασία μου, υποψιάζομαι ότι ο μύθος του λευκού καλλιεργείται έντονα και δεν υπάρχει τυχαία, με σκοπό να αποτρέπονται οι ψηφοφόροι από το λευκό. Διότι πολύ απλά, το σύστημα (κόμματα, εξουσία, ΜΜΕ) θα δυσκολευτεί να διαχειριστεί ένα μεγάλο ποσοστό λευκών, αντίθετα με το μεγάλο ποσοστό της αποχής, που δείχνει να διαχειρίζεται μια χαρά.
Τα σχόλια σε ένα τέτοιο θέμα είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα.
R
4 Οκτωβρίου σήμερα, ημέρα εθνικών εκλογών. Για κάποιους αλλάζουν πολλά, για άλλους λίγα, για άλλους τίποτα.
Είναι αλήθεια ότι οι εκλογικές αναμετρήσεις σε ένα τέτοιο μη αναλογικό - αντιπροσωπευτικό σύστημα συνήθως δεν αλλάζουν ριζικά τα πράγματα. Οι αλλαγές στην πράξη, στη φιλοσοφία είναι συνήθως ελάχιστες.
Όπως και να'χει, ο κυριότερος λόγος που γράφω σήμερα είναι μία ακόμη προσπάθεια να καταρριφθεί ο αστικός (εκ της αστικής δημοκρατίας; :) μύθος του λευκού.
Ο μύθος του Λευκού
Πόσες φορές έχετε ακούσει ότι "το λευκό πάει στο πρώτο κόμμα"; Γι' αυτό και "εγώ δεν ψηφίζω λευκό, να στηρίζω το πρώτο κόμμα". Αυτό είναι μύθος, είναι ψέμα, είναι εν τέλει κάτι χαζό, αν το συνειδητοποιήσει κάποιος. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο, μπορείτε να ρωτήσετε οποιοδήποτε δικαστικό αντιπρόσωπο να σας το επιβεβαιώσει.
Λευκό σημαίνει: Δε θέλω κανέναν από εσάς, δε με καλύπτει το σύστημα αυτό, δεν πρόκειται να στηρίξω με τη συμμετοχή μου κανένα κόμμα που συμβάλει στη διατήρηση αυτής της κατάστασης.
Αντίθετα, άκυρο σημαίνει πολύ απλά... δεν ξέρω να ψηφίσω. Κάνω λάθος, είμαι χαζός, είμαι κάφρος, κάτι μεταξύ. Το άκυρο πάντως είναι όπως το λέει και η λέξη... άκυρο. Σα να μην υπάρχει.
Η αποχή, που υποτίθεται "δίνει το μήνυμα", είναι ξεκάθαρα "αφήνω άλλους να αποφασίσουν για μένα". Κάποιοι τη θεωρούν "επαναστατική πράξη". Κατ' αρχάς για να είναι κάτι επαναστατική πράξη προϋποθέτει... πράξη! Και όχι απραξία. Το δεύτερο και κυριότερο επιχείρημα είναι ότι επί της ουσίας κανείς δεν προβληματίζεται με τα ποσοστά της αποχής. Κανένα κόμμα δεν έχει πρόβλημα με την αποχή, ό,τι κι αν δείχνει να λέει, εκτός αν πρόκειται για εν δυνάμει ψηφοφόρους του. Αλλά είτε ψηφίσουν όλοι, είτε το 70%, είτε το 40%, θα βγουν 300 βουλευτές και τα ποσοστά των κομμάτων αθροιστικά θα δίνουν 100%. Θυμάστε να λέμε για ψήφους των κομμάτων, ή μήπως μένουμε πάντα (και μόνο!) στο ποσοστό; Το ποσοστό όμως, συνειδητοποιήστε το, δεν αλλάζει, όση κι αν είναι η αποχή. Τουτέστιν, πας δεν πας, αυτοί... θα βγουν με την ίδια δύναμη.
Επιπροσθέτως, η "συνειδητοποιημένη" αποχή, σε αντίθεση με την "αδιάφορη", δεν κάνει καμία διαφορά. Το αντίθετο μάλιστα. Τα κόμματα που "δεν πας", όσο απέχεις από την εκλογική διαδικασία, είναι χαρούμενα και ήσυχα. Θα ανησυχούσαν πολύ περισσότερο αν ψήφιζες έστω κάποιο μικρό (εξωκοινοβουλευτικό) κόμμα, γιατί θα μείωνες με αυτό τον τρόπο το ποσοστό τους. Εξωκοινοβουλευτικά κόμματα υπάρχουν πολλά. Κάποιο ενδεχομένως να σε καλύπτει.
Και κάτι τελευταίο, περί αποχής. Έχουμε δει εκλογικές αναμετρήσεις με μεγάλη αποχή. Έχουμε δει χώρες με εκλογικές διαδικασίες με τεράστια αποχή. Άλλαξε τίποτα; Άλλαξαν οι βουλευτές; Άλλαξε το σύστημα;
Αντίθετα, εκλογικές αναμετρήσεις με 30% λευκό δεν έχουμε δει. Εκεί θα ήταν το ξεκάθαρο μήνυμα "κύριοι, δε μου κάνετε". Εκεί θα άρχιζε να τρίζει το σύστημα. Κι εν πάσει περιπτώσει, αξίζει να το δοκιμάσει κάποιος, αντί απλά να ...απέχει. Και να επαναστατεί, μην κάνοντας τίποτα.
Δεν προσπαθώ να προτρέψω κάποιον να ψηφίσει κάτι συγκεκριμένο, ούτε είμαι υπέρμαχος του λευκού. Είμαι κατά της αποχής, ό,τι κι αν είναι από πίσω (αναρχική ιδεολογία, έλλειψη και της ελάχιστης πίστης στο αντιπροσωπευτικό σύστημα ή τους συγκεκριμένους πολιτικούς, αδιαφορία). Όμως, και η συμμετοχή έχει την ευθύνη της, αυτό οφείλω να γράψω για να είναι ολοκληρωμένο το κείμενο. Ψηφίζοντας ένα κομμα, είσαι συνυπεύθυνος για την πολιτική του και τις πράξεις του. Κι αν αυτό είναι κυβέρνηση, είναι πιο έντονο το φαινόμενο. Τουτέστιν, το παράδοξο ερώτημα "που είναι το κράτος" σε κάθε αναποδιά, όταν κάποιος το ψηφίζει κατά κανόνα (δηλαδή κινείται μεταξύ των δύο κομμάτων εξουσίας, ποσοστό 70% με 80% του ενεργού εκλογικού σώματος) δείχνει μεγάλο πρόβλημα συνείδησης.
Αναφέρω και το ακραίο παράδειγμα, της αποστολής στρατιωτικής δύναμης σε ξένη χώρα. Εφόσον ζεις σε μια δημοκρατική χώρα, με δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, την οποία στήριξες με την ψήφο σου, δε μπορείς να επικαλεστείς "αθωότητα" όταν ο καμικάζι της χώρας που τελεί υπό κατοχή έρθει και ανατιναχτεί δίπλα σου. Κακά τα ψέματα, αθώοι πολίτες σε μια δημοκρατική χώρα είναι μόνο όσοι αντιμάχονται των στρατιωτικών αποστολών εκτός της χώρας. Γνωρίζω ότι σηκώνει πολύ συζήτηση το θέμα, αλλά δε θέλω να επικεντρωθώ σε αυτό, γιατί το νόημα της ανάρτησης είναι άλλο. Θέλω να τονίσω την ευθύνη της επιλογής, ειδικά κυβερνητικού κόμματος. Κι εκτός του ακραίου παραδείγματος, σε όλες τις επιλογές που θα κάνει ως κυβέρνηση. Ώστε να μην αναφωνείς αργότερα "που είναι το κράτος", ενώ ο αφελής (στην καλύτερη περίπτωση) το επικροτείς να λειτουργεί με αυτό τον τρόπο.
Για το τέλος, κρατάω μια ερμηνεία που εικάζω ότι βρίσκεται πίσω από το μύθο του λευκού. Τα ποσοστά των κομμάτων βγαίνουν επί των εγκύρων ψηφοδελτίων. Συνεπώς, αν ψηφίσεις λευκό αντί για οτιδήποτε άλλο, βγάζεις τον εαυτό σου έξω από τα έγκυρα ψηφοδέλτια που συμβάλουν στα ποσοστά (καθώς το λευκό δε βγάζει... βουλευτή). Με αυτό τον τρόπο, τα ποσοστά των κομμάτων πλαταίνουν, γιατί από τους 10 που ψήφισαν, μετράνε μόνο οι 8 (που δεν ψήφισαν λευκό). Το μεγαλύτερο ποσοστό, όπως είναι προφανές, πλαταίνει περισσότερο. Και με αυτή τη λογική, ναι, το πρώτο κόμμα έχει ένα όφελος. ΟΜΩΣ: Το ίδιο συμβαίνει και με το να μην πας να ψηφίσεις, ή με το να ρίξεις άκυρο. Είτε ψηφίσουν 10 και οι 2 ρίξουν λευκό, είτε μόνο 8 και κανείς δε ρίξει λευκό, είτε 12 και οι 4 ρίξουν άκυρο, το αποτέλεσμα στα ποσοστά των κομμάτων είναι το ίδιο. Συνεπώς το "ψηφίζω άκυρο αντί για λευκό γιατί θα πάει στο πρώτο κόμμα" ή "δεν πάω να ψηφίσω, γιατί θα ψήφιζα λευκό και θα στήριζα τον πρώτο" είναι εντελώς λάθος. Το γιατί αξίζει το λευκό έναντι της αποχής, το ανέλυσα (αρκετά, ελπίζω) παραπάνω.
Ολοληρώνοντας την εικασία μου, υποψιάζομαι ότι ο μύθος του λευκού καλλιεργείται έντονα και δεν υπάρχει τυχαία, με σκοπό να αποτρέπονται οι ψηφοφόροι από το λευκό. Διότι πολύ απλά, το σύστημα (κόμματα, εξουσία, ΜΜΕ) θα δυσκολευτεί να διαχειριστεί ένα μεγάλο ποσοστό λευκών, αντίθετα με το μεγάλο ποσοστό της αποχής, που δείχνει να διαχειρίζεται μια χαρά.
Τα σχόλια σε ένα τέτοιο θέμα είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα.
R
Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009
Καρτοκινητά και νέος "ΦΠΑ"
Για όσους διαβάσουν έγκαιρα αυτό το blog -και δεν είναι ήδη ενημερωμένοι, θα αποδειχτεί χρήσιμο ώστε να γλιτώσουν μερικά χρήματα. Κατά τα άλλα, είναι άλλο ένα εξαιρετικό δείγμα για το πόσο μας σέβεται και μας εκτιμά αυτό το κράτος...
Καρτοκινητά και νέος "ΦΠA"
Όπως όλοι ξέρουμε, όταν χρησιμοποιούμε το κινητό μας (τηλέφωνο ή sms, ή οτιδήποτε εν πάσει περιπτώσει), πληρώνουμε στις χρεώσεις και το λεγόμενο φόρο προστειθέμενης αξίας, που πάει στο κράτος. Δηλαδή από το ποσό που κοστίζει η κλήση -τα χρήματα που κερδίζει η εταιρία για την υπηρεσία που προσφέρει, ένα ποσοστό 19% (άλλη ιστορία η αύξηση του, παρεμπιπτόντως, που έως και λίγους μήνες πριν τύγχανε κατηγορηματικής διάψευσης) πηγαίνει στο κράτος. Σεβαστό, και ενδεχομένως δίκαιο - επίσης άλλη ιστορία αυτό.
Σύμφωνα με το νέο νόμο για τα καρτοκινητά, όμως, επιβάλλεται επιπλέον φόρος κατά την αγορά του χρόνου ομιλίας, 12%! Δηλαδή από τα 10 ευρώ που δίνεις για την κάρτα στον περιπτερά, τα 8.80 θα γίνονται χρόνος ομιλίας, το 1.20 θα πηγαίνει (που αλλού?) στο κράτος! Τουτέστιν, πληρώνεις το ΦΠΑ κανονικά για τη χρήση της υπηρεσίας (αφού προστείθεται στο κόστος των κλήσεων), θα πληρώνεις επιπλέον και ένα 12% επειδή... έβαλες κάρτα.
Δε μπορώ να φανταστώ τη φιλοσοφία πίσω αυτή τη ρύθμιση -πέραν του έξτρα φόρου για να μαζέψει το κράτος λεφτά ώστε να δίνει καλύτερες μίζες. Ίσως θέλουν να μειώσουν τη χρήση των καρτοκινητών (προς όφελος των σταθερών; των συνδέσεων; των καρτοτηλεφώνων; των ταχυδρομικών περιστεριών;!)
Ίσως νοιάζονται για την υγεία των πολιτών και προσπαθούν να αποτρέψουν τη χρήση κινητών για να τους προστατέψουν από την ακτινοβολία -το ξέρω ότι κάνω ηλίθιους συλλογισμούς, αλλά ούτως ή άλλως ως ηλίθιους μας συμπεριφέρονται, άρα είμαι εντός θέματος.
Είναι καταπληκτικό το πως κατάφερε αυτή η κυβέρνηση να περάσει όλους τους αντιδραστικούς νόμους (και φορολογίες) που ήθελε (κουκούλες, κάμερες, φόροι) τελευταία στιγμή. Φυσικά κανείς δεν περιμένει από την επόμενη κυβέρνηση, όποια κι αν είναι (που ποια θα είναι....) να τους καταργήσει. Γιατί η λογική δεν αλλάζει, τα πρόσωπα αλλάζουν.
Ποιο το νόημα αυτού του blog ειδικά σήμερα, ο πρώτος ή ο τελευταίος παράλογος νόμος είναι; Ο τρόπος για να γλιτώσεις το φόρο (ως ένα βαθμό βέβαια...) είναι να φορτώσεις την κάρτα σου πριν τις 15 Σεπτεμβρίου, που αρχίζει να ισχύει ο νόμος. Συνεπώς έχετε δύο μέρες καιρό (από τη δημοσίευση -βλέπε ημερομηνία, όχι από την... ανάγνωση!) για να γλιτώσετε μερικά ευρώ. Φυσικά για τους ανθρώπους που δε μπορούν να κρατήσουν μεγάλη κάρτα (όπως και πολλά χρήματα στα χέρια τους) γιατί τα σκορπάνε, δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα -αντί να πάρει το κράτος τα λεφτά, που στο κάτω κάτω ένα ψίχουλο θα το δώσει, θα τα πάρουν οι εταιρίες. Άσε που η πολυλογία δεν οφελεί και πολύ.
Αν κάποιος έχει να διαψεύσει οτιδήποτε από τα παραπάνω, παρακαλείται να το κάνει με σχόλιο (και...επιχειρήματα). Η αλληλεπίδραση είναι πάντα χρήσιμη.
R
Καρτοκινητά και νέος "ΦΠA"
Όπως όλοι ξέρουμε, όταν χρησιμοποιούμε το κινητό μας (τηλέφωνο ή sms, ή οτιδήποτε εν πάσει περιπτώσει), πληρώνουμε στις χρεώσεις και το λεγόμενο φόρο προστειθέμενης αξίας, που πάει στο κράτος. Δηλαδή από το ποσό που κοστίζει η κλήση -τα χρήματα που κερδίζει η εταιρία για την υπηρεσία που προσφέρει, ένα ποσοστό 19% (άλλη ιστορία η αύξηση του, παρεμπιπτόντως, που έως και λίγους μήνες πριν τύγχανε κατηγορηματικής διάψευσης) πηγαίνει στο κράτος. Σεβαστό, και ενδεχομένως δίκαιο - επίσης άλλη ιστορία αυτό.
Σύμφωνα με το νέο νόμο για τα καρτοκινητά, όμως, επιβάλλεται επιπλέον φόρος κατά την αγορά του χρόνου ομιλίας, 12%! Δηλαδή από τα 10 ευρώ που δίνεις για την κάρτα στον περιπτερά, τα 8.80 θα γίνονται χρόνος ομιλίας, το 1.20 θα πηγαίνει (που αλλού?) στο κράτος! Τουτέστιν, πληρώνεις το ΦΠΑ κανονικά για τη χρήση της υπηρεσίας (αφού προστείθεται στο κόστος των κλήσεων), θα πληρώνεις επιπλέον και ένα 12% επειδή... έβαλες κάρτα.
Δε μπορώ να φανταστώ τη φιλοσοφία πίσω αυτή τη ρύθμιση -πέραν του έξτρα φόρου για να μαζέψει το κράτος λεφτά ώστε να δίνει καλύτερες μίζες. Ίσως θέλουν να μειώσουν τη χρήση των καρτοκινητών (προς όφελος των σταθερών; των συνδέσεων; των καρτοτηλεφώνων; των ταχυδρομικών περιστεριών;!)
Ίσως νοιάζονται για την υγεία των πολιτών και προσπαθούν να αποτρέψουν τη χρήση κινητών για να τους προστατέψουν από την ακτινοβολία -το ξέρω ότι κάνω ηλίθιους συλλογισμούς, αλλά ούτως ή άλλως ως ηλίθιους μας συμπεριφέρονται, άρα είμαι εντός θέματος.
Είναι καταπληκτικό το πως κατάφερε αυτή η κυβέρνηση να περάσει όλους τους αντιδραστικούς νόμους (και φορολογίες) που ήθελε (κουκούλες, κάμερες, φόροι) τελευταία στιγμή. Φυσικά κανείς δεν περιμένει από την επόμενη κυβέρνηση, όποια κι αν είναι (που ποια θα είναι....) να τους καταργήσει. Γιατί η λογική δεν αλλάζει, τα πρόσωπα αλλάζουν.
Ποιο το νόημα αυτού του blog ειδικά σήμερα, ο πρώτος ή ο τελευταίος παράλογος νόμος είναι; Ο τρόπος για να γλιτώσεις το φόρο (ως ένα βαθμό βέβαια...) είναι να φορτώσεις την κάρτα σου πριν τις 15 Σεπτεμβρίου, που αρχίζει να ισχύει ο νόμος. Συνεπώς έχετε δύο μέρες καιρό (από τη δημοσίευση -βλέπε ημερομηνία, όχι από την... ανάγνωση!) για να γλιτώσετε μερικά ευρώ. Φυσικά για τους ανθρώπους που δε μπορούν να κρατήσουν μεγάλη κάρτα (όπως και πολλά χρήματα στα χέρια τους) γιατί τα σκορπάνε, δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα -αντί να πάρει το κράτος τα λεφτά, που στο κάτω κάτω ένα ψίχουλο θα το δώσει, θα τα πάρουν οι εταιρίες. Άσε που η πολυλογία δεν οφελεί και πολύ.
Αν κάποιος έχει να διαψεύσει οτιδήποτε από τα παραπάνω, παρακαλείται να το κάνει με σχόλιο (και...επιχειρήματα). Η αλληλεπίδραση είναι πάντα χρήσιμη.
R
Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009
Κύριε πρωθυπουργέ, είστε καραγκιόζης
Με αφορμή την κύρηξη πρόωρων εκλογών, για μια ακόμη φορά χωρίς σοβαρή αιτία. Συγχωρείστε μου την έκφραση, αν και νομίζω πως έχει νομιμοποιηθεί η χρήση της -ο πρώην υπουργός Γ. Λιάνης αποκάλεσε δημόσια (τηλεοπτικά) έτσι τον νομάρχη Θεσσαλονίκης Π. Ψωμιάδη, χωρίς ο δεύτερος να αντιδράσει καν.
Κύριε πρωθυπουργέ, είστε καραγκιόζης.
1. Κάνετε εκλογές επειδή βολεύει το μαγαζάκι σας.
2. Στα χρόνια της άχρηστης διακυβέρνησης σας, δεν κάνατε ούτε ένα χρήσιμο πράγμα. Με πολύ κόπο μου έρχεται στο μυαλό μόνο η συμφωνία για τον αγωγό του φυσικού αερίου, αμφίβολων συμφερόντων κι αυτός. Θεοποιήσατε τον "επικοινωνιακό τρόπο διακυβέρνησης", αδιαφορώντας πλήρως για τα πραγματικά προβλήματα και τις λύσεις τους.
3. Αντί για κάτι χρήσιμο, όλη η κυβερνητική σας θητεία αναλώθηκε σε:
- Επιπλέον φόρους
- Φασιστικούς νόμους για να ελέγχονται (αύριο - μεθαύριο, αλλά και σήμερα) οι αντιδράσεις
- Πώληση κρατικών περιουσιακών στοιχείων με μειωμένο κέρδος (ΟΤΕ, Ολυμπιακή - όλως τυχαίως με τον ίδιο αποδέκτη)
- Δολοφονία από όργανο του κράτους ενός δεκαπεντάχρονου παιδιού
- Κάψατε όσα περισσότερα δάση μπορούσατε, ώστε να νομιμοποιήσετε την οικοπεδοποίηση τους
4. Και την προηγούμενη φορά προκυρήξατε πρόωρες εκλογές, κοροϊδεύοντας με περίσσιο θράσσος τους πολίτες, παραβιάζοντας ουσιαστικά (ενδεχομένως και τυπικά) το Σύνταγμα, αφού πρώτα είχε καεί υπ' ευθύνη σας η μισή Ελλάδα (κυριολεκτικά). Φέτος η ιστορία επαναλαμβάνεται, με στάχτη (πρόοδος αυτό) μόνο το μισό νομό Αττική.
5. Κατηγορείτε την αντιπολίτευση (κανείς δεν είναι άγιος φυσικά) για έλλειψη σεβασμού στους θεσμούς, όταν η κυβέρνηση σας είναι η πρώτη που το κάνει αυτό, παραβιάζοντας παράλληλα και το Σύνταγμα (νομοσχέδιο για την παιδεία, νομοσχέδια για κάμερες) και προκυρήσσοντας εκλογές όποτε σας βολεύει.
6. Συμπληρώστε εσείς...R
Το τελευταίο δέντρο αφήστε το για να κρεμαστείτε
Το παρακάτω κείμενο είναι αναδημοσίευση, και δεν είναι και σύγχρονο. Αλλά είναι μάλλον αρκετά επίκαιρο, συνδυασμός μεγάλης πυρκαγιάς και πρόωρων εκλογών. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, και μάλιστα με μικρή περίοδο.
Τρίτη , 28 Αυγούστου 2007
Το τελευταίο δέντρο αφήστε το για να κρεμαστείτε
Είναι μόδα τις τελευταίες μέρες τα blogs διαμαρτυρίας. Εγώ δεν είμαι και πολύ φαν ούτε της μόδας ούτε της μεθόδου, αποφάσισα όμως να πω κι εγώ τη γνώμη μου.
Κατ' αρχάς αν κάτι έχω να πω πάνω απ' όλα, είναι ότι περισσότερο από τα μαζικά blogs, αυτό που βοηθάει πιο πολύ την απελπιστική κατάσταση είναι οι συζητήσεις (εκ του σύνεγγυς ή σε forum) σε πρώτη φάση και οι δράσεις σε δεύτερη. Μια απλή διακύρηξη από τον καθένα μας με τη διαμαρτυρία του νομίζω πως δεν έχει ιδιαίτερα αποτελέσματα, παρά μόνο την αύξηση της έντασης και της προσοχής γύρω από την επικαιρότητα. Σημαντικό, αλλά ανεπαρκές.
Το παρακάτω αποτελεί μάλλον το κυριότερο σημείο του blog και ενδεχομένως ο λόγος που το γράφω: Η πληροφορία ίσως να είναι ανακριβής ως προς τα στοιχεία της, είναι όμως ακριβής ως προς την ουσία της, μακάρι να το συζητήσουμε για καλύτερα συμπεράσματα.
Μόλις λίγες μέρες μετά την πυρκαγιά στην Πάρνηθα, 50 (κατά άλλους 200, edit:βλ. σημείωση) στρέμματα πουλήθηκαν στο γνωστό καζίνο. ΔΥΣΤΥΧΩΣ, παρά τις διαμαρτυρίες που έγιναν για την πυρκαγιά, για την οικολογική καταστροφή, για τα συμφέροντα, "για για για για", το θέμα τώρα έχει περάσει στο ντούκου. Οι αντιεξουσιαστές, που κατηγορούνται από κάποιους ότι έβαλαν τις φωτιές, είχαν αντιληφθεί (και όχι μόνο αυτοί) τι θα γινόταν, και είχαν κάνει πορεία διαμαρτυρίας (μόνο αυτοί). Το αποτέλεσμα ήταν να συλληφθούν και να ξυλοκοπηθούν με συνοπτικές διαδικασίες και το θέμα να περάσει επίσης στο ντούκου.
Σημείωση: Δεν είμαι δημοσιογράφος, από απλή έρευνα που έκανα το ακριβές νούμερο πρέπει να είναι 65 στρέμματα. Όπως είπα όμως και πριν, σημασία έχει το θέμα και όχι το νούμερο. Άλλωστε το καζίνο διαθέτει ήδη 3000 στρέμματα, άρα το νόημα δε βρίσκεται στα +50, αλλά στην ενέργεια, ελάχιστο καιρό μετά την καταστροφή.
Ίσως το παραπάνω το πνίγει η επικαιρότητα της Πελοποννήσου, αλλά επί της ουσίας μιλάμε για το ίδιο θέμα. Και αυτό, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, δείχνει και τις διαθέσεις μας: Διαμαρτυρία, έντονη πολλές φορές, ενδεχομένως συζητήσεις, πιο ενδεχομένως λίγες δράσεις, και κατόπιν ΛΗΘΗ. Αυτό που μας τρώει σ'αυτή τη χώρα...Καμία μνήμη από τις συμφορές του παρελθόντος.
Φοβάμαι ότι του χρόνου τέτοιες μέρες το μόνο που θα έχει μείνει, εκτός από τα ερείπια και τις κατεστραμμένες ψυχές, θα είναι μια "επέτειος των μαύρων ημερών" από τα κανάλια και ενδεχομένως κάποιες σπασμωδικές εκδηλώσεις, εκπομπές (το πολύ) ή ρεπορτάζ (το σίγουρο) με "ανθρώπους που δε βοηθήθηκαν από την πολιτεία", "είναι στο δρόμο", "βρίσκονται σε απόγνωση", και όλα αυτά "ένα χρόνο μετά τη συμφορά που έπληξε όλη την Ελλάδα".
Το θέμα που κυριαρχεί και θα κυριαρχήσει ακόμα περισσότερο μέχρι να το πνίξουν εν μέρει οι εκλογές, είναι ποιος έβαλε τις φωτιές. Τα αυτάκια μου ως τώρα έχουν ακούσει πολλά. Τα παραθέτω χωρίς να πω ποιος είπε τι:
-Ασύμμετρη απειλή
-Ξένες δυνάμεις
-Οικοπεδοφάγοι
-Συσσωρευμένη αμέλεια σε συνδυασμό με τον καιρό.
-Μεγάλα συμφέροντα, που θα αποδειχτούν τα επόμενα χρόνια.
Δεν αντέχω, και επιγραμματικά τα σχολιάζω:
-Το πρώτο πραγματικά μ' έχει κάνει να αισθάνομαι πολύ χαζός: Τι είναι η ασύμμετρη απειλή; Το αντίθετο της συμμετρικής; Δηλαδή αν δεχόμασταν συμμετρική απειλή, θα είχαμε τις μισές φωτιές στην Πελοπόννησο και τις άλλες μισές στη Μακεδονία; Πραγματικά απορώ για τον όρο (σ.σ. χρησιμοποιήθηκε από το ΝΑΤΟ στο παρελθόν αναφερόμενο τρομοκρατικές ενέργειες). Αν κάποιος μου τον εξηγήσει, θα τα πάρω πίσω όλα και θα ζητήσω και συγνώμη. Εν πάσει περιπτώσει, ποιος θέλει να μας τρομοκρατήσει; Να βλάψει τον τουρισμό της Πελοποννήσου; Το κύρος της Ελλάδας;
-Για το δεύτερο τι να πω...Αν είναι, ας περιμένουμε μετά τον τορπιλισμό της Έλλης και την κύρηξη του πολέμου...
-Σύμφωνοι. Για πολλές περιοχές. Αλλά και στην κορυφή του Ταϋγετου;
-Επίσης σύμφωνοι. Αλλά σε άσχετα σημεία, συνεχόμενα, μέσα στη μαύρη νύχτα;
-Θα δούμε, στο μέλλον. Ίσως.
Δεν κατέχω κάποια γνώση παραπάνω, τουναντίον. Απλά απορώ και προσπαθώ να καταλάβω. Εγώ για τον εαυτό μου δε δίνω καμία απάντηση. Δυσκολεύομαι.
Νομίζω πως ό,τι έγινε έγινε, και το θέμα είναι τι κάνουμε από εδώ και πέρα. Δε θα καθήσω να κάνω κήρυγμα, ποιος να μ'ακούσει άραγε. Ούτε να μιλήσω για την ανεπάρκεια της κρατικής μηχανής. Το κάνουν άλλοι, καλύτερα από μένα, επαγγελματικά.
Μια ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ θα κάνω μόνο, και με αυτή θα κλείσω:
Ανεξαρτήτως του μεγέθους των δράσεων και αντιδράσεων που θα γίνουν αυτές τις μέρες, το ζητούμενο για μένα είναι άλλο. Όχι μόνο να μη μείνουμε σε αυτές, αλλά να ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ. Να μας στοιχειώνει μια ζωή, να μας αφήσει γνώση που θα χρησιμοποιούμε στις επιλογές μας από εδώ και πέρα. Δεν ξέρουμε ποιος έβαλε τη φωτιά και ενδεχομένως να μη μάθουμε και ποτέ. Την έριξε ο Θεος να μας τιμωρήσει -μόνο αυτό δεν ακούστηκε ως τώρα. Δεν επιτρέπεται όμως ούτε να το ξεχάσουμε, ούτε να αφήσουμε κάποιον να βγάλει κέρδος σε βάρος των χαμένων ψυχών και των μαύρων δασών.
Όσο για τη φύση, θα βρει τον τρόπο να αναγεννηθεί, ακόμα και χωρίς τη βοήθεια μας. Αρκεί να την αφήσουμε στην ησυχία της, και να προστατεύσουμε την ησυχία της. Με τους ανθρώπους όμως...
Τρίτη , 28 Αυγούστου 2007
Το τελευταίο δέντρο αφήστε το για να κρεμαστείτε
Είναι μόδα τις τελευταίες μέρες τα blogs διαμαρτυρίας. Εγώ δεν είμαι και πολύ φαν ούτε της μόδας ούτε της μεθόδου, αποφάσισα όμως να πω κι εγώ τη γνώμη μου.
Κατ' αρχάς αν κάτι έχω να πω πάνω απ' όλα, είναι ότι περισσότερο από τα μαζικά blogs, αυτό που βοηθάει πιο πολύ την απελπιστική κατάσταση είναι οι συζητήσεις (εκ του σύνεγγυς ή σε forum) σε πρώτη φάση και οι δράσεις σε δεύτερη. Μια απλή διακύρηξη από τον καθένα μας με τη διαμαρτυρία του νομίζω πως δεν έχει ιδιαίτερα αποτελέσματα, παρά μόνο την αύξηση της έντασης και της προσοχής γύρω από την επικαιρότητα. Σημαντικό, αλλά ανεπαρκές.
Το παρακάτω αποτελεί μάλλον το κυριότερο σημείο του blog και ενδεχομένως ο λόγος που το γράφω: Η πληροφορία ίσως να είναι ανακριβής ως προς τα στοιχεία της, είναι όμως ακριβής ως προς την ουσία της, μακάρι να το συζητήσουμε για καλύτερα συμπεράσματα.
Μόλις λίγες μέρες μετά την πυρκαγιά στην Πάρνηθα, 50 (κατά άλλους 200, edit:βλ. σημείωση) στρέμματα πουλήθηκαν στο γνωστό καζίνο. ΔΥΣΤΥΧΩΣ, παρά τις διαμαρτυρίες που έγιναν για την πυρκαγιά, για την οικολογική καταστροφή, για τα συμφέροντα, "για για για για", το θέμα τώρα έχει περάσει στο ντούκου. Οι αντιεξουσιαστές, που κατηγορούνται από κάποιους ότι έβαλαν τις φωτιές, είχαν αντιληφθεί (και όχι μόνο αυτοί) τι θα γινόταν, και είχαν κάνει πορεία διαμαρτυρίας (μόνο αυτοί). Το αποτέλεσμα ήταν να συλληφθούν και να ξυλοκοπηθούν με συνοπτικές διαδικασίες και το θέμα να περάσει επίσης στο ντούκου.
Σημείωση: Δεν είμαι δημοσιογράφος, από απλή έρευνα που έκανα το ακριβές νούμερο πρέπει να είναι 65 στρέμματα. Όπως είπα όμως και πριν, σημασία έχει το θέμα και όχι το νούμερο. Άλλωστε το καζίνο διαθέτει ήδη 3000 στρέμματα, άρα το νόημα δε βρίσκεται στα +50, αλλά στην ενέργεια, ελάχιστο καιρό μετά την καταστροφή.
Ίσως το παραπάνω το πνίγει η επικαιρότητα της Πελοποννήσου, αλλά επί της ουσίας μιλάμε για το ίδιο θέμα. Και αυτό, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, δείχνει και τις διαθέσεις μας: Διαμαρτυρία, έντονη πολλές φορές, ενδεχομένως συζητήσεις, πιο ενδεχομένως λίγες δράσεις, και κατόπιν ΛΗΘΗ. Αυτό που μας τρώει σ'αυτή τη χώρα...Καμία μνήμη από τις συμφορές του παρελθόντος.
Φοβάμαι ότι του χρόνου τέτοιες μέρες το μόνο που θα έχει μείνει, εκτός από τα ερείπια και τις κατεστραμμένες ψυχές, θα είναι μια "επέτειος των μαύρων ημερών" από τα κανάλια και ενδεχομένως κάποιες σπασμωδικές εκδηλώσεις, εκπομπές (το πολύ) ή ρεπορτάζ (το σίγουρο) με "ανθρώπους που δε βοηθήθηκαν από την πολιτεία", "είναι στο δρόμο", "βρίσκονται σε απόγνωση", και όλα αυτά "ένα χρόνο μετά τη συμφορά που έπληξε όλη την Ελλάδα".
Το θέμα που κυριαρχεί και θα κυριαρχήσει ακόμα περισσότερο μέχρι να το πνίξουν εν μέρει οι εκλογές, είναι ποιος έβαλε τις φωτιές. Τα αυτάκια μου ως τώρα έχουν ακούσει πολλά. Τα παραθέτω χωρίς να πω ποιος είπε τι:
-Ασύμμετρη απειλή
-Ξένες δυνάμεις
-Οικοπεδοφάγοι
-Συσσωρευμένη αμέλεια σε συνδυασμό με τον καιρό.
-Μεγάλα συμφέροντα, που θα αποδειχτούν τα επόμενα χρόνια.
Δεν αντέχω, και επιγραμματικά τα σχολιάζω:
-Το πρώτο πραγματικά μ' έχει κάνει να αισθάνομαι πολύ χαζός: Τι είναι η ασύμμετρη απειλή; Το αντίθετο της συμμετρικής; Δηλαδή αν δεχόμασταν συμμετρική απειλή, θα είχαμε τις μισές φωτιές στην Πελοπόννησο και τις άλλες μισές στη Μακεδονία; Πραγματικά απορώ για τον όρο (σ.σ. χρησιμοποιήθηκε από το ΝΑΤΟ στο παρελθόν αναφερόμενο τρομοκρατικές ενέργειες). Αν κάποιος μου τον εξηγήσει, θα τα πάρω πίσω όλα και θα ζητήσω και συγνώμη. Εν πάσει περιπτώσει, ποιος θέλει να μας τρομοκρατήσει; Να βλάψει τον τουρισμό της Πελοποννήσου; Το κύρος της Ελλάδας;
-Για το δεύτερο τι να πω...Αν είναι, ας περιμένουμε μετά τον τορπιλισμό της Έλλης και την κύρηξη του πολέμου...
-Σύμφωνοι. Για πολλές περιοχές. Αλλά και στην κορυφή του Ταϋγετου;
-Επίσης σύμφωνοι. Αλλά σε άσχετα σημεία, συνεχόμενα, μέσα στη μαύρη νύχτα;
-Θα δούμε, στο μέλλον. Ίσως.
Δεν κατέχω κάποια γνώση παραπάνω, τουναντίον. Απλά απορώ και προσπαθώ να καταλάβω. Εγώ για τον εαυτό μου δε δίνω καμία απάντηση. Δυσκολεύομαι.
Νομίζω πως ό,τι έγινε έγινε, και το θέμα είναι τι κάνουμε από εδώ και πέρα. Δε θα καθήσω να κάνω κήρυγμα, ποιος να μ'ακούσει άραγε. Ούτε να μιλήσω για την ανεπάρκεια της κρατικής μηχανής. Το κάνουν άλλοι, καλύτερα από μένα, επαγγελματικά.
Μια ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ θα κάνω μόνο, και με αυτή θα κλείσω:
Ανεξαρτήτως του μεγέθους των δράσεων και αντιδράσεων που θα γίνουν αυτές τις μέρες, το ζητούμενο για μένα είναι άλλο. Όχι μόνο να μη μείνουμε σε αυτές, αλλά να ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ. Να μας στοιχειώνει μια ζωή, να μας αφήσει γνώση που θα χρησιμοποιούμε στις επιλογές μας από εδώ και πέρα. Δεν ξέρουμε ποιος έβαλε τη φωτιά και ενδεχομένως να μη μάθουμε και ποτέ. Την έριξε ο Θεος να μας τιμωρήσει -μόνο αυτό δεν ακούστηκε ως τώρα. Δεν επιτρέπεται όμως ούτε να το ξεχάσουμε, ούτε να αφήσουμε κάποιον να βγάλει κέρδος σε βάρος των χαμένων ψυχών και των μαύρων δασών.
Όσο για τη φύση, θα βρει τον τρόπο να αναγεννηθεί, ακόμα και χωρίς τη βοήθεια μας. Αρκεί να την αφήσουμε στην ησυχία της, και να προστατεύσουμε την ησυχία της. Με τους ανθρώπους όμως...
Καλώς ήρθατε
On With The Action
Καλημέρα, καλησπέρα, και καλώς ήρθατε.
Ο παρών διαδυκτιακός χώρος λειτουργεί πειραματικά -αρχικά τουλάχιστον, ανάλογα με την ανταπόκριση.
Για τους μουσικόφιλους, ο τίτλος προέρχεται από το ομώνυμο κομμάτι του συγκροτήματος UFO.
Ελπίζω να βρείτε ενδιαφέροντα τα όποια κείμενα δημοσιευτούν και να υπάρχει διαδραστική επικοινωνία.
Καλή ανάγνωση,
R
Καλημέρα, καλησπέρα, και καλώς ήρθατε.
Ο παρών διαδυκτιακός χώρος λειτουργεί πειραματικά -αρχικά τουλάχιστον, ανάλογα με την ανταπόκριση.
Για τους μουσικόφιλους, ο τίτλος προέρχεται από το ομώνυμο κομμάτι του συγκροτήματος UFO.
Ελπίζω να βρείτε ενδιαφέροντα τα όποια κείμενα δημοσιευτούν και να υπάρχει διαδραστική επικοινωνία.
Καλή ανάγνωση,
R
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
