Πάλι εκλογές! Πως θα ψηφίσουμε αυτή τη φορά;

Αφορμή για το σημερινό, ας το πω εξ' αρχής, είναι αυτό το κείμενο. Πριν φύγεις από εδώ για να διαβάσεις το κείμενο, είναι από αυτά που με συγχίζουν και όχι αυτά που με εκφράζουν. Το λέω αυτό, γιατί μπορεί να μην είναι και τόσο σαφές*, ελπίζοντας ότι θα ξαναγυρίσεις.

Εσύ που δεν έφυγες ή το έχεις διαβάσει ή θα το διαβάσεις μετά, παραθέτω μερικά στοιχεία επιγραμματικά, όπως τα καταλαβαίνω εγώ, άλλωστε αυτά τα ακούς/διαβάζεις παντού. Για μένα είναι η συνισταμένη του τρόπου σκέψης πριν τις εκλογές.

• Disclaimer: Εγώ δε θέλω να εκφράσω προσωπική άποψη ή να επηρεάσω κανέναν, αλλά... (βλ. reading between the lines)
• Κράξιμο στη ΝΔ.
• Κράξιμο στο Σύριζα - με σωστά αλλά και με ανακρίβειες**. Εμμέσως; Κράξιμο στις "ιδεολογίες"  (πρώτο τρίγκερ)
• Ηδονή για την καταστροφή του πασοκ
• Συμπόνια για το ποτάμι (δεύτερο τρίγκερ)
• Δέος για το Γιώργο (εδώ συμφωνούμε απόλυτα...)
• Όλοι οι υπόλοιποι στο ίδιο τσουβάλι, μικρή αναφορά στο πλήθος των ναζί ψηφοφόρων, αλλά ούτε στο φασισμό, ούτε στις αιτίες του, ούτε στους συσχετισμούς με τη γενικότερη κατάσταση
• Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης: "Να πάτε την Κυριακή και να ψηφίσετε ό,τι καταλαβαίνετε, αλλά δεν έχει σημασία. Δεν έχετε σημασία. Η συνισταμένη είναι σαφής, ισχυρή, αλλοπρόσαλλη μα αταλάντευτη." (τρίτο τρίγκερ) μαζί με την ανακρίβεια για το 25% των ψηφοφόρων που είναι άνω των 71.

Πριν φτάσω στα τρίγκερς, δύο κουβέντες για το σύριζα και για τις αρχές λειτουργίας του, όπως τις καταλαβαίνω εγώ:

Ο Σύριζα πιστεύω ότι θα προσπαθήσει να κάνει μια καλύτερη διαχείριση και κάποιες παλαιοπασοκικές μεταρρυθμίσεις, στην πιο αισιόδοξη περίπτωση και μια πάταξη της διαφθοράς και ...ως εκεί. Ούτε αυτά είναι δεδομένα. Δεδομένο είναι ότι δε θα φέρει καμία επαναστατική αλλαγή ή δραστική βελτίωση.

Επίσης, για μένα δεδομένο είναι ότι πολλοί θα τον ψηφίσουν γιατί ΔΕΝ πιστεύουν ότι θα κάνει (κάποια από) αυτά που λέει. Όπως έγινε με το "έξω από το νάτο και την εόκ" πασόκ του 81. Ακολουθώντας το δόγμα του Αντρέα, "ο λαός να ακούει κάτι περισσότερο από αυτό που μπορεί να αντέξει".

Πάμε τώρα σε "αυτά που λέει". Ένα ισχυρό επιχείρημα κριτικής προς το σύριζα, πέραν της τρομοκρατίας "θα φύγουμε από το ευρώ, θα πεινάσουμε, θα ξαναβγουν στη γη οι δεινόσαυροι", είναι η ασυνέπεια μεταξύ των απόψεων που εκφράζονται από τα στελέχη του. Αλλά ένα λάθος που κάνει ενδεχομένως πολύς κόσμος, είναι να νομίζει πως στο σύριζα είναι ανοργάνωτοι τρόμπες. Η γνώμη μου είναι ότι ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν και τι λένε: Λένε τα πάντα και τους καλύπτουν όλους. Και νοικοκυριό, και επανάσταση. Και σκληρή διαπραγμάτευση κι όπου βγει, και σιγουριά για ένα συμβιβαστικό αποτέλεσμα. Και σαμπουάν, και μαλλακτικό. Κάθε μαλακία που λέει ένας από αυτούς, τραβάει και κάποιο (μαλάκα? ή αλλιώς απελπισμένο, εύπιστο?) ψηφοφόρο ωστόσο δε διώχνει κάποιο (μη) μαλάκα ψηφοφόρο αντίστοιχα, όπως θα'πρεπε, γιατί ο κόσμος δεν ψάχνει συνέπεια. Άρα όλοι ευχαριστημένοι! Είτε είναι οργανωμένο σχέδιο είτε όχι, έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της δύναμης του. Μα γιατί, αφού είναι ασυνεπής; Μα γιατί η ασυνέπεια δεν ήταν ποτέ στα κριτήρια των ελλήνων ψηφοφόρων. Αν ήταν, δε θα ξαναψήφιζε το ίδιο κόμμα δεύτερη φορά. Αντίθετα αυτό έκανε επί 40 χρόνια. Μια τραβηγμένη πρόβλεψη μου είναι ότι με την τακτική αυτή ο σύριζα θα πάρει αυτοδυναμία στις εκλογές. Η τρομοκρατία πλέον δεν περνάει και η κριτική ξεθωριάζει από το "μπροστά στους προηγούμενους".

Και τα τρία τρίγκερς, έχουν κοινό παρονομαστή: Κάτω οι ιδεολογίες! Οι ιδεολογίες πέθαναν! Ζούμε στον 21 αιώνα! Βέβαια αν (λέω αν...) οι ιδεολογίες ζούσαν για τους προηγούμενους 20 μ.Χ. και άλλους πόσους π.Χ., δεν καταλαβαίνω γιατί πέθαναν ειδικά τώρα επειδή αλλάξαμε μιλένιουμ. Επίσης, μια στοχευμένη κριτική στο "κομουνιστικό μοντέλο που απέτυχε" (άρα κράξιμο σε συγκεκριμένη ιδεολογία) και στους "ρομαντικούς αριστερούς φοιτητές". Αυτά μπορεί ένα άρθρο να τα γράφει χιουμοριστικά ή όχι, αλλά πολύς κόσμος αυτό πιστεύει. Αγνοεί όμως ότι:
α) Ο κομμουνισμός δεν απέτυχε γιατί απλά δεν εφαρμόστηκε. Υπήρξε μία εφαρμογή του "σταλινικού" (επιφανειακή η προσέγγιση μου) σοσιαλισμού, η οποία κι αυτή συζητιέται πόσο πιο πολύ απέτυχε από τα... 
β) καπιταλιστικά κραχ (ειδικά αυτό του 30 που έφερε και παγκόσμιο πόλεμο)
γ) τη "σοσιαλοδημοκρατία", αν μπορείς να την πεις σύστημα βέβαια, που είδαμε κι αυτή που οδήγησε
δ) Όλα τα υπόλοιπα συστήματα που εφαρμόστηκαν (φεουδαρχία, αριστοκρατία, θεοκρατία, βασιλεία και δεν ξέρω τι άλλο...) κι αυτά μπορείς να τα πεις αποτυχημένα
ε) τον ενθικοσοσιαλισμό, άλλο πετυχημένο "σύστημα". 

Τώρα που το σκέφτομαι, μόνο την αναρχία δεν έχουμε δοκιμάσει, κάτι πήγε να κάνει ο Γιώργος βέβαια, αλλά το άφησε στη μέση...

Άρα:

• Κράζουμε γενικά τις ιδεολογίες, αλλά ουδέποτε τις αρχές λειτουργίας του τρέχοντος συστήματος.
• Προβάλουμε κάτι που δεν έχει ιδεολογία, ή τουλάχιστον λέει ότι δεν έχει.
• Μοιρολατρούμε. Ό,τι και να κάνεις, δεν υπάρχει καμία σωτηρία.

Άρα;
Η κατάσταση είναι αυτή που είναι. Μην προσπαθήσεις να την αλλάξεις. Ζήσε τη μοίρα σου. Μάλιστα, αν έχεις δεύτερες σκέψεις για κάτι διαφορετικό (ό,τι κι αν είναι αυτό) μην έχεις. Καλύτερα να ενστερνιστείς την άποψη "έτσι είναι τα πράγματα, βρες κάποιον που μπορεί απλά να προσαρμοστεί καλύτερα και εμπιστεύσου τον". Έννοιες όπως προσωπική/διαφορετική άποψη, όραμα, αξιοπρέπεια, δεν έχουν θέση εδώ.

Και κάτι τελευταίο, για τις "ιδεολογίες". Οι ιδεολογίες δεν είναι κάτι "παρωχημένο" ούτε κάτι που προέκυψε ξαφνικά κάποια στιγμή στην ανθρώπινη ιστορία και όπως ήρθε θα παρέλθει. Υπήρχε πάντα. Είναι ένα "κωδικοποιημένο" σετ απόψεων, που κουμπώνουν μεταξύ τους στο μυαλό αυτού που την ενστερνίζεται, γιατί θεωρεί ότι οι απόψεις αυτές είναι αλληλένδετες και προκύπτουν από λογικά συμπεράσματα.

Αν η συζήτηση είναι για το αν όλες οι ιδεολογίες είναι "σωστές" ως προς τη δομή τους (ανεξάρτητα από τις απόψεις που προβάλλουν, που κι αυτό ελέγχεται) και δεν πέφτουν σε αντιφάσεις, αν είναι υδροκέφαλες ή χοντροκομμένες ή καλουπωμένες μέχρι τελευταίου καρφιού ή τόσα ακόμα, πολύ ευχαρίστως να την κάνουμε. Αλλά η ιδεολογία δεν είναι αξεσουάρ ή μόδα. Είναι κάτι που υπάρχει. Είναι το σύνολο των αρχών και αξιών που διέπει έναν άνθρωπο με τον οποίο συναναστρέφεσαι ή καλείσαι να εμπιστευτείς/ψηφίσεις. Είτε αυτό λέγεται με μία λέξη/φράση που σημαίνει πολλά (κομμουνιστής, νεοφιλελεύθερος, εθνικιστής) είτε είναι ένα εξατομικευμένο σετ στο μυαλό και την ψυχή του ανθρώπου που το φέρει. Δε γίνεται να είσαι υπέρ της ισότητας όλων των ανθρώπων και ρατσιστής. Δε γίνεται να είσαι γενικά κατά του κράτους, αλλά υπέρ του κράτους δικαίου/πρόνοιας. Κάποιες απόψεις αναγκαστικά οδηγούν σε κάποιες διακλαδώσεις και αποκλείουν κάποιες άλλες.

Αυτά. Άντε και καλά μας ξεμπερδέματα.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

*Είναι αναμφίβολο, ο καλύτερος τρόπος για να κινητοποιηθείς να γράψεις ή να συζητήσεις, είναι να διαβάσεις κάτι με το οποίο διαφωνείς, αλλά το αναγνωρίζεις ως δημοφιλή άποψη. Αν δεις ένα κείμενο να ισχυρίζεται ότι τα μαρούλια μιλάνε, διαφωνείς μεν, αλλά δε θα κάτσεις να διατυπώσεις και καμιά σοβαρή απάντηση. Αντίθετα, αν διαπιστώσεις ότι είναι πολλοί όσοι συμφωνούν με τα μαρούλια που μιλάνε, κάπου εκεί είτε προβληματίζεσαι (λες να μιλάνε?), είτε προσπαθείς να συγκεντρώσεις την "αντίδραση" σου. Δεν ανακάλυψα καμιά πυρίτιδα σε συνολικό επίπεδο (άλλωστε αυτό που γράφω σίγουρα έχει διατυπωθεί κωδικοποιημένα), ανακάλυψα όμως ποιο είναι το "κατώφλι" που ξεχωρίζει μια σκέψη στο κεφάλι μου ή μια συζήτηση με ένα φίλο, από το να κάτσω να τα καταγράψω όλα αυτά σε ένα κείμενο. Συνήθως, τα θέματα με τα οποίο ασχολούμαι, μου φαίνονται να διέπονται από εξωπραγματική για μένα λογική.


**Οι ανακρίβειες έχουν να κάνουν με το εξής -αντιγράφω σχόλιο του φίλου μου του Τάσσου, γιατί τα λέει πιο εύστοχα απ' ό,τι θα τα'γραφα εγώ: "Για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ισχύει η αναφορά του άρθρου ότι "πρεσβεύει τα αγαθά του σοσιαλισμού, τον πλήρη έλεγχο της οικονομίας και της λειτουργίας της δημόσιας ζωής από το κράτος". Πουθενά δεν υπάρχει κάτι τέτοιο στο πρόγραμμα με το οποίο κατεβαίνει στις εκλογές. Το πρόγραμμα είναι καθαρά σοσιαλδημοκρατικό, η λέξη "σοσιαλισμός" δεν υπάρχει ούτε για τα μάτια του (με κομμουνιστικές καταβολές) κόσμου. Επίσης, στα σημεία που το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται στην διαπλοκή κράτους-μμε-τραπεζών κ στον κρατικοδίαιτο καπιταλισμό αλά ελληνικά μπορεί να συναντήσεις κ καθαρά φιλελεύθερους που συμφωνούν. Αυτά περί προγράμματος ΣΥΡΙΖΑ. Για τους παραπάνω λοιπόν λόγους δεν ισχύει κ η υπόθεση της συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ. Το πρόγραμμα του ΚΚΕ έχει καθαρά σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό προσανατολισμό (μιλά δηλαδή καθαρά για "κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής", για να είμαστε κ πιο συγκεκριμένοι ως προς αυτό το "σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό" που μπαίνει ως επίθετο) κ δεν έχει καμία σχέση, ούτε μπορεί να συμπέσει, με ένα πρόγραμμα που αποδέχεται την οικονομία της ελεύθερης αγοράς κ προσπαθεί να ασκήσει κοινωνική πολιτική στο εσωτερικό της" 

ΥΓ. Αξίζει κάπου εδώ να ασχοληθούμε πραγματικά με το τι (έστω, λέει ότι) εκφράζει ο καθένας. Διαβάζοντας έστω τα προγράμματα των υποψηφίων.

Το πιο βαθύ καζάνι της Κόλασης φυλάγεται γι' αυτόν που σε περιόδους κρίσης αποφεύγει να επιλέξει στρατόπεδο

Το ξέρω ότι είχα να γράψω από τον Ιούλιο, και μέσα σε μια βδομάδα είναι η τρίτη ανάρτηση. Αντιλαμβάνομαι τι σημαίνει αυτό. Δεν είναι τυχαίο, ο χρόνος που δεν είχα δεν αποτελεί δικαιολογία, τουλάχιστον όχι αρκετή.

Είναι η εσωτερική πίεση που νιώθει κάποιος, όταν κάποια γεγονότα τον φέρνουν στα άκρα και αναγκάζεται να πάρει θέση. Ζούμε σε μια πενταετία που ένας ιστορικός του μέλλοντος θα μπορούσε να καταγράψει ως τη "μνημονιακή εποχή". Κι αν μείνει στην πενταετία.

Τι ιδιαίτερο έχει αυτή η εποχή; Πολλά. Αλλά θα σταθώ σε ένα από αυτά. Χωρίστηκαν οι πολίτες σε "μνημονιακούς" και "αντιμνημονιακούς". Τι σημαίνει αυτό; Ότι 1-2 γενιές απαθών ελλήνων, πήραν θέση. Πως πήραν θέση; Έτσι. Κάνω πολλές παραπομπές τώρα τελευταία, μάλλον τα είχα μαζεμένα. Αλλά ούτε σε αυτό θα σταθώ πολύ, στο τι θέση πήραν, ή πως την πήραν. Θα σταθώ ότι την πήραν. Μεγάλωσα σε μια εποχή πιο εύκολη, αλλά γεμάτη "ναιμεναλλά". Μια εποχή που δεν υπήρχαν σαφείς θέσεις, δεν υπήρχε διάθεση τοποθέτησης, υπήρχε ένα "κι αυτοί τα ίδια κάναν, τι το ψάχνεις μωρέ, ποιος ασχολείται τώρα, δε βαριέσαι".

Πόσο άλλαξε αυτή η "κοινή γνώμη"; Επί της ουσίας ελάχιστα. Παλιότερα υπήρχαν μόνο τα καφενεία και οι καφέδες, πλέον έχουν διαδοθεί τα πληκτρολόγια. Οι άνθρωποι μπαίνουν δεξιά κι αριστερά και εκθέτουν απόψεις. Σπανίως με ανεκτό τρόπο, συνήθως με τσιτάτα, άναρθρες κραυγές και μισές προτάσεις. Πέραν τούτου, ουδέν. Επί της ουσίας δηλαδή, τίποτα δεν άλλαξε.

Προς τι όλη αυτή η εισαγωγή. Προς το ό,τι δε θα καταφέρω ποτέ να μπω στο βέλτιστο για ένα κείμενο μέγεθος. Αλλά αυτό είναι δικό μου πρόβλημα.

Γιατί δε μπορώ να καταλάβω τι είναι τέλος πάντων αυτή η πόλωση. Καλή ή κακή; Από τη μία, άνθρωποι οι οποίοι δεν έβλεπαν πέρα από τη μύτη τους, διατυπώνουν απόψεις.  Από την άλλη, τι απόψεις είναι αυτές που διατυπώνουν και ποιος καρπώθηκε ένα μεγάλο μέρος αυτής της άβουλης μάζας που στην πλειοψηφία της στήριζε τα κόμματα του τέως δικομματισμού, χωρίς να μπορεί να δώσει βασικές εξηγήσεις για το τι είναι η σοσιαλοδημοκρατία ή ο νεοφιλελευθερισμός, αντίστοιχα; Η επιφανειακή προσέγγιση των πραγμάτων σίγουρα δεν άλλαξε.

Ως αποτέλεσμα όμως όλων αυτών, τι έρχεται; Ότι εφόσον πλέον κάποιος παίρνει θέση, αντί να κρυφτεί πίσω από το "δεν ασχολούμαι με πολιτικά και τέτοια, πάμε για καφέ", μπορείς να καταλάβεις καλύτερα ποιους έχεις γύρω σου. Μπορείς να καταλάβεις αυτούς που δεν έχουν διαμορφώσει στιβαρή άποψη αλλά τη διατυπώνουν με θέρμη, αυτούς που καταπίνουν αμάσητο ό,τι τους σερβίρεται, αυτούς που έχουν κυριευτεί από φόβο (αυτούς τους δικαιολογώ εν μέρει), αυτούς που θέλουν κάτι να αλλάξει αλλά δεν ξέρουν με ποιους να τα βάλουν κι αυτούς που, ενώ δεν τους έπιανε το μάτι σου, ευαισθητοποιούνται με πράγματα που νόμιζες πως τους είναι αδιάφορα, γιατί αυτή την εικόνα σου είχαν δώσει όταν οι εποχές ήταν πιο "χαλαρές".

Αυτές τις μέρες ζούμε το θρίλερ του Ρωμανού. Θα ζήσει; Θα νικήσει; Θα θυσιαστεί; Θα βρεθεί μια συμβιβαστική λύση; Αυτό το τελευταίο συγκεντρώνει τις λιγότερες πιθανότητες. Ακριβώς ως επιτομή όλων των παραπάνω. Ζούμε στην εποχή της πόλωσης. Δεν υπάρχουν συμβιβασμοί. Ο ίδιος είναι αρκετά ξεροκέφαλος/γενναίος για να πεθάνει, η εξουσία νιώθει απόλυτα την ανάγκη για επιβολή, ο κόσμος από κάτω δεν ξέρει τι να πει. Τρομοκράτη τον αποκαλεί (σ.σ. δεν έχει καταδικαστεί για κάτι τέτοιο), επαναστάτη τον θεωρεί (σ.σ. επειδή διατυπώνει αντιστασιακές απόψεις και λήστεψε μια τράπεζα).

Κάποιοι άνθρωποι συγκεντρώνονται γύρω από κάτι συμβολικό. Και άλλοι τόσοι, λιγότεροι ή περισσότεροι, αντιδρούν σε αυτό. Άλλοι λέγοντας "και τι μας νοιάζει" σε κάθε μισή πρόταση που διατυπώνουν (σ.σ. άρα σας νοιάζει), άλλοι "να πάει να πνιγεί, τι μας απασχολεί", άλλοι "φοβόμαστε, τι θα γίνει αν βγει έξω ο τρομοκράτης", κάποιοι με φωνή λογικής και εκτόνωσης "ας βρεθεί μια συμβιβαστική λύση, να βγαίνει με αυστηρή συνοδεία, βραχιολάκι, κάτι", άλλοι βρίζοντας και κοροϊδεύοντας "να ψοφήσει, μας το παίζει επαναστάσης, μετά επικαλείται τους νόμους, κακομαθημένο πλουσιόπαιδο, ήρωες ήταν όλοι αυτοί του 21 (W.T.F.) και όχι οι ψευτοεπαναστάτες της αριστεράς που έχει την κυρίαρχη κουλτούρα (W.T.F.2)" κλπ κλπ που δεν αντέχω να γράψω (κομπλεξικοί κατά τη γνώμη μου, κομπλεξικός κι εγώ που τους κρίνω, γιατί δεν αντέχουν τους ανθρώπους που αγωνίζονται, για τους σωστούς ή λάθος τρόπους, αλλά δεν κάθονται στον καναπέ, ούτε είναι μοιρολάτρες).

Διλήμματα τείθονται διαρκώς αυτό τον καιρό. Ασφάλεια vs διεκδικήσεων, αναταραχή vs κινητοποιήσεων, σταθερότητα vs ελπίδα/καταστροφή, ρίσκο vs συντήρηση. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η εποχή καλεί όλο τον κόσμο να πάρει θέση. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, την παίρνει. Αβίαστα και αβασάνιστα συνήθως, με ψήφους ή με σχόλια στα sm και τα διαδικτυακά άρθρα, με δελτία ειδήσεων ή με κινητοποιήσεις. Αργά ή γρήγορα όμως, προς μια κατεύθυνση θα εκτονωθεί όλο αυτό...



Δεν ξέρω να δώσω απαντήσεις. Το μόνο που ξέρω είναι να αξιολογώ αυτά που διαβάζω. Ποιος θέλει καταλήψεις, απεργίες, διαδηλώσεις;

Θεωρητικά, κανείς. Είναι πράγματα ζημιογόνα. Γι' αυτόν που τα διαπράττει, γι' αυτόν που επηρεάζεται. Η απεργία στερεί από ανθρώπους δουλειά, η κινητοποίηση δυσκολεύει την καθημερινή ζωή. Αυτοί που τα στηρίζουν, πλήττονται εξίσου. Αυτοί που τα κατακρίνουν... το μόνο που κάνουν είναι να γκρινιάζουν. Δεν προβάλλουν ρεαλιστική προοπτική, το μόνο που ζητάνε είναι την ...ησυχία τους. Αλλά δεν έχουν καταλάβει, πλην λίγων προνομιούχων που δε με απασχολούν, γιατί είναι λίγοι (και συνήθως αρκετά ήσυχοι), ότι η ησυχία έχει χαθεί στις μέρες μας. Ο Ρωμανός ή θα δικαιωθεί ή θα πεθάνει, η συντήρηση του ευρώ ή θα διατηρηθεί με λιτότητα ή τα διαλυθεί σε αβεβαιότητα, οι μέσες λύσεις πέθαναν. Και κάθε άβουλος άνθρωπος βρίσκεται στην πιο ζόρικη γι' αυτόν κατάσταση: Να πάρει θέση.

Επί του θέματος που δε με αφήνει να ηρεμήσω αυτές τις μέρες, σε σημείο που κάθε άλλη είδηση μου φαίνεται αδιάφορη, διάβασα μια νομική άποψη επί του θέματος. Μαζί με τα σχόλια από κάτω, η προσωπική μου κρίση παραμένει στα ίδια: Είναι θέμα ερμηνείας. Γι' αυτό και κανείς δε μπορεί να το δει ανεξάρτητα από το ψυχολογικό του υπόβαθρο, το θάρρος του, την προσωπική του άποψη και την ιδεολογία του. Με βάση αυτά κατέληξα στη θέση μου, με βάση αυτά κατέληξε κάποιος άλλος στη δική του. Σημαντικότερο μέρος της οποίας είναι ότι δεν αντέχω τους κακόψυχους ανθρωπάκους. Ειδικά από τη στιγμή που σε συνδυασμό -ή ως αποτέλεσμα- των ΜΜΕ, διαμορφώνουν αυτή την (διαρκώς τη βάζω σε εισαγωγικά) "κοινή γνώμη".


Η εποχή απαιτεί θάρρος και αποφάσεις. Το υπόβαθρο δε μου εμπνέει αισιοδοξία. Αλλά πρέπει να είμαστε γενναίοι και όχι μοιρολάτρες. Μόνο αυτό μπορώ να πω.

Κι όπως δε μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι τη φράση του Δάντη, το πιο βαθύ καζάνι της Κόλασης φυλάγεται γι' αυτόν που σε περιόδους κρίσης αποφεύγει να επιλέξει στρατόπεδο.

Η βία της εξουσίας ξαναχτυπά? (διάλογος και συνέχεια)

Πάνω στο χτεσινό κείμενο, έλαβα από καλό μου φίλο απάντηση, την οποία δεν ήθελε ο ίδιος να γράψει σε σχόλιο, συνεπώς το κάνω εγώ γι' αυτόν - η νέα ανάρτηση προκύπτει επειδή είναι λίγο μεγάλο - μαζί με την απάντηση - για σχόλιο.

"Κι εγώ προβληματίστηκα για το Ρωμανό και έκανα τους ίδιους παραλληλισμούς, δηλαδή κατά πόσο θα με ενοχλούσε να είναι χρυσαυγίτης στη θέση του (αν και αμφιβάλλω αν θα'χε το θάρρος). Για τον οποιοδήποτε χρυσαυγίτη όπως και για τον οποιονδήποτε αναρχικό που κάνει ληστείες, θα έλεγα ότι ο νόμος προβλέπει μεν εκπαιδευτικές άδειες, αλλά δε προβλέπει το πότε θα τις πάρεις, πρέπει να υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις (μιλάω εξ όσων έχω διαβάσει), δηλαδή υπάρχει ένα δικαιολογημένο σκεπτικό στην απόφαση της δικαιοσύνης.

Αυτή η περίπτωση, μπορεί να αντιστοιχηθεί με έναν χρυσαυγίτη, ο οποίος έγινε αυτό που έγινε, επειδή είδε π.χ. μπροστά στα μάτια του να σκοτώνεται κάποιος δικός του από κάποιον μετανάστη όταν ήταν κι αυτός έφηβος. Στο μυαλό ενός εφήβου τέτοια πράγματα θα τον βάλουν σε άλλη πορεία, κι όχι στο μονοπάτι της κοινής λογικής. Αυτές οι περιπτώσεις πρέπει να αντιμετωπιστούν διαφορετικά, θα έπρεπε να υποχωρήσουν, ακόμα κι αν τυπικά καλύπτονται από τον νόμο, για τον απλούστατο λόγο ότι ως κράτος έχουν ευθύνη για το τί πορεία πήρε αυτό το παιδί"

Αναφορικά με το τι ορίζει ο νόμος, όπως ξεκαθάρισα από την αρχή, δεν είμαι νομικός και δε θα εκφραστώ με απόλυτο τρόπο. Ωστόσο όπως είπα εξ' αρχής, η πολιτεία δε γίνεται να τον αφήνει να δίνει εξετάσεις, να τον βραβεύει και μετά να του αρνείται το δικαίωμα στις σπουδές. Για μένα είναι αντιφατικό. Σε κάθε περίπτωση, αντιγράφω από άρθρο που διάβασα (δεν το βρίσκω τώρα, είναι του Βήματος πάντως):

"Σύμφωνα με το σκεπτικό του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών, η περίπτωση του Ρωμανού δεν πληροί τις προϋποθέσεις του άρθρου 58, του νόμου 2776/99, με βάση το οποίο για την έκδοση εκπαιδευτικής άδειας υπόδικου κρατούμενου, απαιτείται η σύμφωνη γνώμη του δικαστικού οργάνου που διέταξε την κράτησή του, εν προκειμένω του κ. Ευτύχη Νικόπουλου, ειδικού εφέτη ανακριτή.

Νομικές πηγές τονίζουν ωστόσο ότι το θέμα περιπλέκεται, καθώς ο Ρωμανός είναι μεν υπόδικος (έχει μπροστά του ακόμη δυο δίκες), με την κατηγορία της συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση – Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, πλην όμως το πρώτο δικαστήριο που έχει ολοκληρωθεί τον έχει ήδη αθωώσει ως προς το συγκεκριμένο σκέλος. «Υπάρχει εκκρεμοδικία», τονίζουν οι ίδιες πηγές. «Δεν μπορεί να δικαστεί για την ίδια κατηγορία, συνεπώς τα επόμενα δικαστήρια δεν μπορεί παρά να είναι αθωωτικά». "

Άλλη προσέγγιση επί του θέματος, υπάρχει και εδώ (εφσυν)

Πάνω στη "νομική" σύγχιση, αυτό το παιδί έρχεται και διεκδικεί κάτι με σθένος. Το βλέπει αυτό ο νόμος; Δεν ξέρω. Εγώ προσωπικά το βλέπω. Αναφορικά με την οπτική που δίνεις ότι "το κράτος έχει εν μέρει ευθύνη, άρα θα'πρεπε να το δει διαφορετικά". Νομικά προφανώς δε στέκει, στη λογική του όμως με βρίσκει σύμφωνο και δεν το είχα σκεφτεί καθόλου έτσι. Βέβαια ο μετανάστης του παραδείγματος σου δεν έχει θεσμικό ρόλο.

Η εικόνα είναι από εδώ, με αφορμή την απαγόρευση της κυκλοφορίας.

Και το δεύτερο κομμάτι του σχολίου:

"Υπάρχουν τα δεδομένα τώρα ότι δεν υποχωρεί το κράτος και δεν σταματάει ο Ρωμανός, φοβάμαι ότι έχει αποφασίσει να γίνει μάρτυρας και μάλιστα δε μου φαίνεται καθόλου τυχαίο, ότι βάσει ημερών από τη μέρα που ξεκίνησε, στις 6 Δεκέμβρη θα διανύει μία πολύ κρίσιμη περίοδο για τη ζωή του.

Κι εδώ έρχεται το κράτος, αν δε θέλουν να έχουν νεκρό τον Ρωμανό, θα τον εξαναγκάσουν κάπως με ορούς, με οτιδήποτε, θα τον κρατήσουν μπορεί όμως και να τον θέλουν νεκρό, μπορεί να βολεύει περισσότερο, η ζημιά να είναι πιο ελεγχόμενη, πιο προσωρινή, γιατί ο νεκρός Ρωμανός του χρόνου θα είναι μια επέτειος, ο ζωντανός μπορεί να γίνει σύμβολο. Φαίνεται και ξύπνιο παιδί, ειδικά άμα μεγαλώσει λίγο και ωριμάσει.

Θα γίνουν μερικές ταραχές φέτος, του χρόνου, θα πέσουν μερικές εκατοντάδες δακρυγόνα θα διαλυθούν, το υπόλοιπο 90% σε μισο-κοιμισμένη κατάσταση ποσοστό της κοινωνίας θα το ξεχάσει στο π & φ (και μεις μαζί τους πιθανότατα). Γι' αυτό τον λόγο, θεωρώ ότι θα πρέπει πριν το τέλος να υποχωρήσει αυτός, γιατί αν τον θέλουν νεκρό, όπως είπαν οι γονείς του και δεν πρέπει να τους κάνει τη χάρη, πρέπει να τον πείσουν οι δικοί του άνθρωποι να ζήσει για να μπορέσει να συνεχίσει να αγωνίζεται. Μπορεί να καταλάβει τότε ότι, ληστεύοντας μόνο μία τράπεζα, δε κάνεις τίποτα."

Ο Ρωμανός σίγουρα θα έλαβε υπ' όψιν του τέτοιες παραμέτρους. Προσωπικά το πρώτο που μου είχε έρθει στο μυαλό ήταν η επέτειος του Πολυτεχνείου. Δε σκεφτόμουν ότι θα φτάσει ως εδώ το θέμα. Να που έφτασε. Δεν ξέρω αν θα περάσει τόσο απαλά. Οι καιροί είναι από μόνοι τους περίεργοι, η "επέτειος" του φίλου του κάθε χρόνο "επίκαιρη", η πολιτική σκηνή της χώρας ασταθής, ένα τέτοιο γεγονός μπορεί να πυροδοτήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις. Το υποννοούσα και στο πρώτο κείμενο, το επισημαίνω και τώρα. Σίγουρα στη "στρατηγική" του, ο Ρωμανός θα το έχει συνυπολογίσει. Πιστεύω πως το κράτος βρίσκεται σε αμηχανία, γι' αυτό και αυτές οι σπασμωδικές κινήσεις του έκτακτου "νομοσχεδίου" για την εξ' αποστάσεως φοίτηση (τουφεκιά στον αέρα από τις λίγες, το είχε προτείνει ο υπουργός από την πρώτη μέρα και ο Ρωμανός το είχε απορρίψει). Αν υποχωρήσει, θα φανεί αδύναμο, και δεν ξέρω η "κοινή γνώμη" σε ποιου το μέρος "στέκεται". Γι' αυτό κάθομαι και γράφω όλα αυτά τα κείμενα. Γιατί πιστεύω πως έχει σημασία τι στάση κρατάει ο καθένας μας, φυσικά η μεγάλη σημασία είναι στη δραστήρια στάση (πριν ξαναπάω στα τσακίδια). Από την άλλη, μία έκρηξη βίας μπορεί να ρίξει την κυβέρνηση, αλλά και να συντηρητικοποιήσει ακόμα περισσότερο τον κόσμο. Κανείς δεν ξέρει. Δεν έχει νόημα και να κάνουμε εκτιμήσεις.

Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει ο Ρωμανός αν επιβιώσει. Προσωπικά δεν τρέφω μεγάλες ελπίδες. Αλλά ότι τώρα θέλει να γίνει η αφορμή για μια συνολική έκρηξη, αυτό το πιστεύω. Και όπως είπα και προχτές, το θάρρος του το εκτιμώ. Κι αυτό που επιθυμώ είναι να υποχωρήσει η κυβέρνηση και να εκτονωθεί η κατάσταση, μαζί με την ελπίδα που θα πάρουν αρκετοί ότι κάτι μπορεί να αλλάξει αν έχεις το θάρρος να αγωνιστείς γι' αυτό.

Πέρα από όλα αυτά, ο πρώτος και κύριος λόγος που μπήκα στον κόπο να γράψω, είναι γιατί όλοι, όλοι, ασχολούνται με αυτό το θέμα. Χτυπάει την ευαισθησία ή την αναισθησία όλων των ανθρώπων. Όλοι έχουν μια γνώμη, κανείς δεν το περνάει στο ντούκου. Ακόμη κι αυτοί που σχολιάζουν κάτω από άρθρα "τι μας νοιάζει εμάς αυτό;", τους νοιάζει. Γι' αυτό μπήκαν και σχολίασαν.

Ψάχνοντας πριν στο "Βήμα" για να βρω το άρθρο από το οποίο παρέθεσα κομμάτι, βρήκα αυτό: Ένας ήρωας γεννιέται. Διαφωνώ με το χαρακτηρισμό του ήρωα. Αλλά το άρθρο λέει ενδιαφέροντα πράγματα και εξεπλάγην με το θάρρος του να γράψει τέτοιο άρθρο στο Βήμα. Φυσικά τα σχόλια από κάτω δε με άφησαν παραπονεμένο. Άλλη μια παρέλαση κακόψυχων ανθρώπων και σχολίων. Για όλους αυτούς δε θα ξαναγράψω τίποτα, απλά ένα ρητό και άλλη μια παραπομπή.

"Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση για έναν ανθρωπάκο από το να δει να λυγίζει αυτός που τολμάει να αγωνίζεται εναντιων αυτών που τον συνθλίβουν"

Πιτσιρίκος (Ελευθερία ή Θάνατος - αξίζει πολύ και το υστερόγραφο του)

"Ο Νίκος Ρωμανός κάνει απεργία πείνας διεκδικώντας το δικαίωμα του να πάρει εκπαιδευτικές άδειες για να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο και να κερδίσει «ανάσες ελευθερίας», και φέρνει με το κορμί του και τη ζωή του μπροστά στα μάτια όλων των Ελλήνων, το εθνικό σύνθημα της Ελλάδας: Ελευθερία ή θάνατος»"

Τέλος, κι ένα δικό μου υστερόγραφο. Τις απόψεις όλων αυτών των παραπομπών  που κάνω δε σημαίνει πως τις υιοθετώ. Δε μπαίνω στον κόπο να διαχωρίσω τη θέση μου από οτιδήποτε διαφωνώ, γιατί θα χαθεί το νόημα των παραπομπών. Σίγουρα δίνουν μια επιπλέον οπτική και αυτό είναι που εκτιμώ και αναδημοσιεύω.

Η "βία" της εξουσίας ξαναχτυπά;

Το κείμενο που ακολουθεί αφορά την υπόθεση με την απεργία πείνας (άνω των 20 ημερών) του Νίκου Ρωμανού, με αίτημα τη χορήγηση των εκπαιδευτικών αδειών που δικαιούται βάσει του νόμου και που αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση. Μαζί με αυτόν -και με το ενδεχόμενο μιας αλυσιδωτής αντίδρασης, βρίσκονται πολλά πράγματα σε πολύ κρίσιμη κατάσταση επίσης. Το θέμα είναι στην επικαιρότητα, ωστόσο μερικά γεγονότα τα ξαναγράφω συνοπτικά:

• Ο Νίκος Ρωμανός είναι ο στενός φίλος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ο οποίος πέθανε στα χέρια του πριν 6 χρόνια παρά 4 μέρες.
• Συνελήφθη το Φεβρουάριο του 2013 σε απόπειρα ένοπλης ληστείας, σε μια κατάσταση που και τότε με είχε κάνει να γράψω και εκεί παραπέμπει ο τίτλος, κυρίως αηδιασμένος και σοκαρισμένος από "μέρος" της "κοινής" γνώμης, παρά από τα γεγονότα αυτά καθ' αυτά.
• Έκανε χρήση του δικαιώματος του και έδωσε πανελλήνιες εξετάσεις και πέρασε στο πανεπιστήμιο. 
• Γι' αυτό μάλιστα "βραβεύτηκε" (τα εισαγωγικά γιατί δεν παρέστη) από τον τότε υπουργό παιδείας (Αρβανιτόπουλο) και τον πρόεδρο της δημοκρατίας (Παπούλια). Επ' αυτού, ειρήσθω εν παρόδω, τοποθετήθηκε πριν λίγες μέρες ο νυν υπουργός παιδείας (στον οποίο σε κάποια φάση έφτασε το μπαλάκι και δήλωσε αναρμόδιος, Λοβέρδος*) ότι εφόσον χορηγήθηκε η άδεια συμμετοχής στις εξετάσεις, πρέπει να χορηγηθεί και η εκπαιδευτική άδεια.
• Οι εκπαιδευτικές άδειες δεν του χορηγούνται και κάνει απεργία πείνας, πλέον βρισκόμενος σε κρίσιμη κατάσταση, αρνήθηκε την υποχρεωτική σίτιση, ως είχε δικαίωμα και συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις (η οποία χαρακτηριζόμενη διεθνώς ως "βασανιστήριο" σε αντίστοιχες καταστάσεις)
• Υπάρχουν πολλές δηλώσεις και εκδηλώσεις συμπαράστασης στον αγώνα του και όλα κρέμονται από μία κλωστή.

Πέραν του παραπάνω "ενημερωτικού" χαρακτήρα, πρέπει να ομολογήσω ότι δεν προσφέρω, δεν προσέφερα και δε θα προσφέρω τίποτα ουσιαστικό στον αγώνα αυτού του παιδιού, ο οποίος ενδεχομένως να με έχει στείλει κι εμένα προκαταβολικά στα τσακίδια με την επιστολή του, την ημέρα που ξεκίνησε την απεργία πείνας. Όποιος θέλει να έχει άποψη στο θέμα, πιστεύω πως οφείλει να τη διαβάσει, ωστόσο στέκομαι ειδικά σε ένα σημείο:

"Οι νόμοι, εκτός από εργαλεία ελέγχου και καταστολής, αποτελούν ταυτόχρονα και μια διατήρηση ισορροπιών ή αλλιώς αυτό που επιγραμματικά ονομάζουμε κοινωνικά συμβόλαια, αντανακλούν κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς και διαμορφώνουν τμηματικά ορισμένες θέσεις διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου. Γι’ αυτό και η επιλογή που κάνω θέλω να είναι όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρη: δεν υπερασπίζομαι τη νομιμότητά τους· αντίθετα, απευθύνω έναν πολιτικό εκβιασμό ώστε να κερδίσω ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού."

Νομικά, δεν ξέρω αν πληροί όλα τα τυπικά κριτήρια. Νομίζω πως ναι, δεν είμαι νομικός κι αν θέλει κάποιος ας με διαφωτίσει, ωστόσο από τη στιγμή που η πολιτεία ...τον βράβευσε;

Το θέμα δε νομίζω πως είναι τυπικό, για όποιον έχει νιώσει λίγο την κατάσταση. Αυτό το παιδί** καταδικάστηκε για ένοπλη ληστεία. Ούτε για τρομοκρατία, ούτε για τις απόψεις του. Τις οποίες δεν προσποιήθηκε ότι άλλαξε για να "πέσει στα μαλακά", σε αντίθεση με ...άλλους***. Ωστόσο η εξουσία, όπως και όταν τον συνέλαβε (ίσως), έτσι και τώρα εκδικητικά δεν του χορηγεί κάτι που δικαιούται. Κι αυτός δεν κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια, αντεπιτείθεται. Τον θαυμάζω. Διαφωνώ σχεδόν κάθετα μαζί του σε πολλά πράγματα, αλλά δε μπορώ να μην παραδεχτώ ότι το 1/10 της θέλησης και του θάρρους του να είχαν όλοι οι άνθρωποι, τώρα θα ζούσαμε σε ένα καλύτερο κόσμο.

Οι απόψεις και η στάση αυτού του παιδιού κάνουν την κατάσταση ιδιαίτερη, είτε για τους αλληλέγγυους σε αυτόν (ίσως κακώς κατά τη γνώμη μου, γιατί πιστεύω ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ανεξάρτητα από τις απόψεις) είτε για το "κλασσικό" πλέον τμήμα της "κοινής γνώμης" που αντιδρά σε γενικές γραμμές ως εξής:

• Εφόσον δε συμφωνεί με τους νόμους της κοινωνίας, γιατί τους επικαλείται; (το απάντησε ο ίδιος, να συμπληρώσω κι εγώ: ο νόμος εξαρτάται από τις απόψεις των ανθρώπων?)
• Λήστεψε μια τράπεζα και θέλει και άδεια; Γιατί λήστεψε; Γιατί δεν καθόταν στα αυγά του; Είχε λεφτά. Καλά να πάθει. Να μην πάρει άδειες αυτός. (σε αυτούς τι να απαντήσω; Τα'χει πει όλα ο Πρίγκηπας. Εγώ να πω μόνο ότι... δεν το κοιτάει αυτό ο νόμος; Να τον αλλάξουμε και να καταδικάζουμε σε θάνατο τους εγκληματίες να τελειώνουμε...)
• Για ένα κακομαθημένο πλουσιόπαιδο ταράζονται πάλι οι μέρες μας. Να εφαρμοστεί ο νόμος και να συλληφθούν όσοι κάνουν επεισόδια. (αααα...εδώ να εφαρμοστεί ο νόμος δηλαδή?)
• Γιατί ασχολούμαστε μαζί του; Στ' @@ μας!! (ανθρώπινα δικαιώματα? στ' αρχίδια μας κι αυτά...)
• Θέλει να αποδράσει και εκμεταλεύεται το νόμο. (οκ...αυτό έχει βάση. Το κράτος τι κάνει γι' αυτό; Έχει μέσα, ας τα χρησιμοποιήσει ώστε και ο νόμος να εφαρμοστεί, και αυτό να αποφευχθεί. Οι άλλοι κρατούμενοι που παίρνουν άδειες δε θέλουν να αποδράσουν; Μόνο αυτός θέλει; ) 

...και το τελευταίο, που σηκώνει και την πιο μεγάλη απάντηση: 

• Αν ένας από τους προφυλακισμένους χρυσαυγήτες επικαλούνταν το νόμο, θα λεγες τα ίδια;

Προσωπικά; Ναι. Ανθρώπινα δικαιώματα. Αλλά να κάνω κι εγώ μια ερώτηση; Γιατί συσχετίζονται πάντα αυτά μεταξύ τους (άκρα αριστερά, άκρα δεξιά?) Θεωρία των δύο άκρων; Προσπαθείς να με βγάλεις ανακόλουθο; Και γιατί δε με ρωτάς αν θα έλεγα το ίδιο για έναν άλλο τυχαίο βαρυποινήτη (σ.σ. δεν ξέρω αν η ένοπλη ληστεία είναι τόσο ..βαρύ αδίκημα) αλλά ειδικά για τους ακροδεξιούς; Να κάνω συνειρμούς για σένα;

Δε θα καθόμουν φυσικά να γράψω κείμενο. Και δε μπορώ να έχω την ίδια ευαισθησία για έναν μισάνθρωπο, ρατσιστή, υποστηρικτή δολοφόνων, του Χίτλερ, ένα κατακάθι της κοινωνίας, δεν είμαι αντικειμενικός και δεν πιστεύω στην αντικειμενικότητα έτσι κι αλλιώς. Αλλά δε θα έλεγα "χρυσαυγήτης είναι, να μην ισχύσει ο νόμος γι' αυτόν". Όταν αποφυλακίστηκε ο Κασιδιάρης, δεν ήμουν από αυτούς που "εκνευρίστηκαν". Όχι γιατί δεν τον θέλω στη φυλακή, αλλά θέλω αυτό να κριθεί σε ένα (δίκαιο) δικαστήριο. Να καταδικαστεί και να φυλακιστεί. Η προφυλάκιση του κρίθηκε "υπερβολική", καθότι δεν υπήρχε κίνδυνος να διαφύγει από τη χώρα κλπ, αποφυλακίστηκε (κάποιοι πανηγύριζαν...σα να δικαιώθηκε, με αυτό όντως εκνευρίστηκα) και τελικά ξαναφυλακίστηκε (ως όφειλε). Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Αξίζει στο σημείο αυτό να σχολιάσουμε και κάτι. Ο Ρωμανός όταν συνελήφθη δε δήλωσε μεταμελημένος, δε δήλωσε ότι δεν ήξερε τι έκανε, δε ζήτησε να πέσει στα μαλακά, φώναξε την άποψη του (ζήτω η αναρχία). Άλλοι, όταν συνελήφθησαν δεν ήξεραν, δεν είδαν, δεν άκουσαν, δεν είχαν σχέση, αρνήθηκαν ιδεολογίες, αρνήθηκαν τα πάντα. Δε θα κρίνω πόσο αξιόποινη είναι η κάθε πράξη. Αλλά τη διαφορά στο ήθος δε γίνεται να μην τη διακρίνει κανείς...Εδώ αναφερόταν η δεύτερη παραπομπή (***)


Άνθρωποι αδιάφοροι για ό,τι συμβαίνει, που δεν τους νοιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, που δεν τους νοιάζει η συνολική κατάσταση της χώρας (ή δεν κάνουν κάτι γι' αυτό), τα βάζουν με έναν άνθρωπο που ρισκάρει τη ζωή του για να διασφαλίσει ένα δικαίωμα και που μάχεται, με το δικό του τρόπο, κάποιοι διαφωνούμε, για ένα καλύτερο κόσμο για όλους. Μάχεται όμως. Δε θα μπω στον κόπο να απαντήσω, αηδιάζω για άλλη μια φορά. Αντί δικής μου, μπορεί κάποιος να διαβάσει μια απάντηση εδώ
 

Πηγές - Παραπομπές

Ραδιόφωνο - Ελληνοφρένεια
Τηλεόραση - ΕΡΤ 3
Κείμενα:
Ποιανού παιδί είναι αυτός ο άντρας
Ασφυξία για μια ανάσα ελευθερίας (Απεργία πείνας Ν. Ρωμανού)
Απεργία πείνας: Το έσχατο μέσο αγώνα


Υστερόγραφα - Σημειώσεις

* Δεν περιμένω να το έχει παρατηρήσει κανείς, από παλιά συνήθιζα όταν έγραφα να μην αναφέρω ονόματα αξιωματούχων παρά μόνο τους τίτλους. Το έκανα αυτό γιατί πίστευα ότι δε μετράει το όνομα στη θέση, αλλά ότι στο σύστημα που ζούμε οι πράξεις εξαρτώνται από τη θέση των αξιωματούχων και όχι από το όνομα τους. Δεν έχω αλλάξει γνώμη. Ωστόσο η πορεία κάποιων ανθρώπων (και αναφέρομαι ειδικά στο Λοβέρδο) με κάνει να μη μπορώ να αναφερθώ σε αυτούς μόνο δηλώνοντας τη θέση τους. Ειδικά για το συγκεκριμένο έχω γράψει πολλές φορές, προχτές διάβασα για την διαπομπευμένη (από αυτόν) πόρνη που αυτοκτόνησε (Η Κατερίνα δραπέτευσε) και θυμήθηκα πως ένιωθα και τότε, όταν έγραφα γι' αυτό (Πουτάνες??). Ναι, τελικά ίσως δεν είναι "όλοι ίδιοι". Κάποιοι είναι πιο "ίδιοι" και χειρότεροι από τους άλλους.

** Όταν γράφω "παιδί", δε θέλω σε καμία περίπτωση να τονίσω το νεαρό της ηλικίας του σε συνάρτηση με τις απόψεις και τις δράσεις του. Είναι ενήλικας πια, και τότε και τώρα, ίσως και από το 2008 όταν τον "ωρίμασε" πριν την ώρα του η δολοφονία του φίλου του. Το χρησιμοποιώ ως έκφραση ανεξαρτήτως ηλικίας. Σωστές ή λανθασμένες οι απόψεις του, είναι απόψεις ενός ώριμου ανθρώπου και δε δέχομαι ούτε το "πλουσιόπαιδο", ούτε το "ένα παιδί ήταν όταν έκανε τη ληστεία". Δεν ήταν.

***  Βγήκε μεγάλη για "σημείωση" και την μετέφερα παραπάνω.