Όχι?

Σήμερα λέω να κάνω κάτι που γενικώς αποφεύγω - να γράψω για ένα θέμα το οποίο δεν το κατέχω σε βάθος. Θα ήθελα όμως να καταγράψω μερικές σκέψεις μου, μετά από καιρό.

Ξεκινάω με ένα διάλογο (από μνήμης) από καρέ του Αρκά (Ισοβίτης) που μου ήρθε κατευθείαν στο μυαλό μόλις διάβασα τη σημερινή ειδησεογραφία, με έναν κρατούμενο που αποφυλακίζεται και απευθύνεται για τελευταία φορά στο δεσμοφύλακα:

Κρατούμενος: Ξέρεις τι μου έλειψε τόσα χρόνια στη φυλακή;
Δεσμοφύλακας: Ξέρω γω...Οι γυναίκες;
Κρ.: Όχι
Δεσμ: Το ποτό;
Κρ.: Όχι
Δεσμ.: Το σπίτι σου;
Κρ.: Όχι
Δεσμ.: Ε τότε τι?!
Κρ.: Το δικαίωμα να λέω όχι.

Ξέρω ότι δεν είναι από τα "αστεία" του Αρκά, αλλά συμπυκνώνει ακριβώς τις σκέψεις που έκανα όταν έμαθα ότι η Κύπρος (σ.σ. η Βουλή) είπε "όχι" στην πρόταση για το "κούρεμα" των τραπεζικών καταθέσεων.

Προσωπικά δε θέλω να πάρω θέση για το αν θεωρώ την απόφαση "σωστή" ή "λάθος". Πρώτον, γιατί δεν το έχω μελετήσει ιδιαίτερα το θέμα. Κι αν για την Ευρώπη ξέρω εκ των πραγμάτων πολλά πράγματα, για το "αντίπαλο δέος" της υπόθεσης και τις επενδύσεις του στην περιοχή, δεν ξέρω τίποτα. Δεύτερον, γιατί είναι ένα θέμα που αφορά άλλο κράτος και σε κάθε περίπτωση τα πράγματα τα βλέπεις πιο αποστασιοποιημένα. Μπορεί να έχεις πιο ψύχραιμη κρίση, αλλά είσαι έξω από το χορό. Και προτιμώ να γράψω από εκεί.

Θέλω μόνο να παραθέσω μερικές σκέψεις, με σχετικά "μαθηματικό" τρόπο για να ξέρω τι μου γίνεται.

Όποιος θέλει να διαβάσει το παρακάτω με την αντίστοιχη δική μου μουσική υπόκρουση, κάνει link στο σύνδεσμο Iron Maiden - Strange World και το αφήνει να παίξει στο διπλανό παράθυρο - μην τρομάζετε, είναι κατάλληλο για όλους, ήπιο, μελωδικό και με ωραίο στίχο.

Συνεχίζω με την κρίσιμη ερώτηση:
Πρέπει να κάνεις "περικοπές" για να "σώσεις την οικονομία σου";

• Αν η απάντηση είναι "όχι", τότε είσαι ξεκάθαρος στο τι πρέπει να κάνεις και κοιτάς τις εναλλακτικές σου.
• Αν η απάντηση είναι "ναι", τότε πρέπει να απαντήσεις σε μια σειρά ερωτήματα: Τι περικοπές. Σε ποιους. Και ποια "οικονομία" θα σώσεις. Και τέλος, σώζεις την ...οικονομία ή τους ανθρώπους; Δεν πάνε πάντα μαζί αυτά.

Αφήνω πάλι την προσωπική μου άποψη στην άκρη, και δέχομαι την άποψη "ναι" ως την άποψη των Κυπρίων, δεδομένης της επιλογής τους στις αντίστοιχες εκλογές, την προσφυγή τους σε μηχανισμό στήριξης κοκ.

Κατόπιν έχουμε μια πρόταση σοκ: Φορολογία στις τραπεζικές καταθέσεις. Μισό λεπτό. Θέλεις να μου πεις ότι "σοκαρίστηκες" επειδή αποφάσισαν να πάρουν ένα ποσοστό (μικρό ή μεγάλο) από αυτούς που έχουν χρήματα? (οποιαδήποτε ομοιότητα με καταστάσεις που έγινε ακριβώς το αντίθετο - δηλαδή από αυτούς που δεν έχουν, είναι εντελώς συμπτωματική).

Συνειδητοποιείς ότι όσοι έχουν μεγάλες καταθέσεις θα "σηκώσουν" το βάρος ενώ όσοι έχουν μικρές ή καθόλου δε θα επηρεαστούν παρά ελάχιστα; Κάπου εδώ αρχίζεις και αναρωτιέσαι για το "ναι" που απάντησες στην προηγούμενη ερώτηση. Αλλά δεν το βάζεις κάτω, επιμένεις στο "ναι" γιατί "δε γίνεται αλλιώς".

Όμως το μέτρο το βρίσκεις λάθος, γιατί εκτός από το προσωπικό σου συμφέρον και τις καταθέσεις σου (σ.σ. μπορεί κάποιος να μην το συνεκτιμά καν αυτό), ισχυρίζεσαι ότι το πλήγμα στην οικονομία θα είναι μεγάλο γιατί θα πληγεί η αξιοπιστία στο τραπεζικό σύστημα (sic). Η οικονομία σου ζει σε μεγάλο βαθμό από ξένες επενδύσεις, αν αυτές πληγούν σε μεγάλο βαθμό (σ.σ. για αυτές το χτύπημα από το "κούρεμα" θα ήταν όντως μεγάλο) πιστεύεις πως μπορεί να καταρρεύσει.

Επανερχόμαστε πλαγιώς στο αρχικό ερώτημα: Θέλεις να σώσεις την οικονομία σου, προσφεύγεις σε ένα μηχανισμό στήριξης κι αυτός σου προτείνει κάτι που πιστεύεις πως θα την καταστρέψει. Βρες το λάθος (αν υπάρχει). Το αφήνουμε στην άκρη και επιστρέφουμε στο αρχικό σημείο για να κλείσουμε:

Δεν ξέρω αν είναι σωστή ή λάθος η απόφαση. Ξέρω όμως ότι ήταν απόφαση της Βουλής σύμφωνη με τη θέληση των ανθρώπων από κάτω. Μια τίμια απόφαση, μια αξιοπρεπής απόφαση. Μια θαραλλέα απόφαση. Το επέλεξα. Είχα τους λόγους μου, ας κάνω λάθος, αλλά το επέλεξα. Δεν εκβιάζομαι, δεν "υποκύπτω σε πιέσεις", παίρνω το "ρίσκο" μου κόντρα στους "σωτήρες" και κοιτάζω μπροστά. Όχι κάτω.

Ήταν λίγους μήνες πριν που χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο με την αντίστοιχη κατάσταση της Ελλάδας, τη μοιρολατρεία, το φόβο και την παντελή έλλειψη αξιοπρέπειας - και της "ηγεσίας" και του κόσμου. Ακόμα δεν έχω "ξεφύγει" από αυτά που έγραφα εδώ.

Φοβούνται, οι εταίροι, μήπως μας πληγώσουν...Πλήγωσε μας! Θα το αντέξουμε! Τουλάχιστον θα έχουμε το κεφάλι ψηλά...

Remember Tomorrow

Εις το επανιδείν

ΥΓ. Η μουσική υπόκρουση επηρεάστηκε από το θάνατο του Clive Burr, που παίζει drums στα παραπάνω κομμάτια.

ΥΓ2. If you are looking for the guilty you need only look into a mirror...

ΥΓ3. Αντίστοιχη "καταστροφή" θα είχε προκληθεί και με το προηγούμενο "όχι" των Κύπριων στο σχέδιο Ανάν. Δεν είναι ακριβώς της παρούσης, έχει μια αξία όμως να θυμηθεί κανείς τι έλεγε ο καθένας τότε...