- Συλλαμβάνονται 4 νεαροί στην Κοζάνη για ληστεία και έχοντας στην κατοχή τους καλάσνικοφ και έναν όμηρο.
- Η αστυνομία εκτιμά ότι πρόκειται για τρομοκράτες και επιπλέον, κατόπιν εντολής της εισαγγελίας, δημοσιεύει φωτογραφίες των νεαρών, στις οποίες δύο πράγματα είναι παραπάνω από εμφανή: Τα κακοποιημένα πρόσωπα τους και η πλήρως αποτυχημένη προσπάθεια "ρετούς" των φωτογραφιών από την αστυνομία.
- Οι νεαροί δηλώνουν αναρχικοί, αρνούνται να απολογηθούν και καταγγέλουν απάνθρωπες συνθήκες κράτησης (βασανιστήρια) - το ίδιο κάνουν και οι γονείς τους.
- Η αστυνομία βγάζει στη δημοσιότητα κι άλλες φωτογραφίες, χωρίς επεξεργασία αυτή τη φορά, στις οποίες είναι ακόμη πιο εμφανή τα σημάδια κακοποίησης.
- Τέλος -εδώ κρατάει η ιστορία ως αυτή την ώρα, καθώς κάθε μέρα υπάρχουν εξελίξεις, η αστυνομία και ο υπουργός υποστηρίζουν ότι η άσκηση βίας έγινε κατά τη σύλληψη και όχι μετά και ότι ήταν απολύτωςν δικαιολογημένη.
Κατ' αρχάς θέλω να τονίσω ότι υπάρχει ένα μεγάλο κενό, το οποίο κάποιος εξετάζοντας τα γεγονότα εκ των υστέρων δυσκολεύεται να διακρίνει -και ο λόγος που γράφω σήμερα τις σκέψεις μου έχει εκεί τις ρίζες του.
Η δημοσίευση των πρώτων φωτογραφιών και η δήλωση της αστυνομίας ότι κακοποιήθηκαν κατά τη σύλληψη και όχι μετά, έχουν μια σημαντική χρονική διαφορά. Στο μεταξύ, ο υπουργός έκανε την ασχολίαστη δήλωση ότι "η επεξεργασία των φωτογραφιών έγινε για να είναι ...αναγνωρίσιμοι!"
Όποιος έχει δει τις φωτογραφίες, καταλαβαίνει.
Ας πάρω για πρώτη φορά θέση στο θέμα - για τον αναγνώστη που δε θα πάει παρακάτω, γιατί για μένα το ζητούμενο αρχίζει και σταματάει εδώ: Πότε έγινε ο ξυλοδαρμός. Έχουμε σύλληψη (κατόπιν συμπλοκής) μεταξύ ενόπλων. Σύμφωνα με την απλή λογική μου -και δε βλέπω πολλές αμερικάνικες ταινίες δράσης, κάλλιστα θα μπορούσε να πέσει πιστολίδι και να έχουμε νεκρούς. Αντ' αυτού έχουμε έντονα τραυματισμένους συλληφθέντες. Όσο "κατά της αστυνομίας" και να είναι κάποιος, μπορεί να ισχυριστεί ότι έπρεπε να τους συλλάβουν "με το καλό" για να μην τους χτυπήσουν; Τους κατέχοντες ...καλάσνικοφ?! Εγώ προσωπικά όχι. Και είμαι ευχαριστημένος (το τονίζω, αν έγιναν έτσι τα γεγονότα) που έληξε αυτή η ιστορία χωρίς σφαίρες και νεκρούς. Θα ήθελα να σταθώ λίγο παραπάνω σε αυτό, αλλά το θέμα έχει τόσες διαστάσεις και παρακλάδια που δε θα τελειώσω ποτέ.
Πάμε λοιπόν παρακάτω.
Αν η κακοποίηση των κρατουμένων έγινε μετά τη σύλληψη όπως καταγγέλουν οι ίδιοι, δεμένοι πισθάγκωνα στα κρατητήρια της ασφάλειας; Κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν τρεις ενδείξεις ότι έγιναν έτσι τα πράγματα: Το μίσος και ο φόβος των αστυνομικών απέναντι στους αναρχικούς και τα καλάσνικοφ (και τούμπαλιν), το τελείως αποτυχημένο photoshop και η σύγχιση που προκλήθηκε μετά από την πρώτη δημοσίευση και τέλος, το πιο σημαντικό, ο πρότερος (αν)έντιμος βίος της αστυνομίας. Για να μην πάμε πίσω στα χρόνια της χούντας, θέλω να σημείωσω το εξής:
Υπάρχουν πρόσφατα κρούσματα αστυνομικής βίας, πέραν αυτών σε διαδηλώσεις, που αφορούν συλληφθέντες αντιφασιστικής μηχανοκίνητης πορείας. Τα έβγαλε στη φόρα ο Guardian (!!), ο υπουργός τα διέψευσε και είπε ότι θα μηνύσει την αγγλική εφημερίδα - εν τέλει εν μέσω ενός μπάχαλου απολύθηκαν (!!) δύο δημοσιογράφοι της κρατικής τηλεόρασης για υποτυπώδη σχολιασμό στο θέμα.
Τονίζω πως τα παραπάνω στοιχεία τα αναφέρω ως ενδείξεις και όχι ως αποδείξεις. Ελπίζω πως με κάποιο τρόπο (μάρτυρες, ιατροδικαστές - σίγουρα όχι ο εσωτερικός έλεγχος της ίδιας της αστυνομίας, μην κοροϊδευόμαστε) θα αναγκαστεί κάποιος να έχει γνώμη για το περιστατικό ανάλογα με τα γεγονότα και όχι την ιδεολογία του. Για να κλείσουμε αυτό το θέμα, εφόσον δεν υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία ακόμα, ένας "ουδέτερος" (αν υπάρχει τέτοιος) παρατηρητής καλείται να πιστέψει είτε μια κακόφημη και με αντίστοιχα προηγούμενα αστυνομία, είτε κάποιους φερόμενους "τρομοκράτες"!!! Τρέχα γύρευε δηλαδή.
Πίσω τώρα στο "ζουμί" της υπόθεσης. Γιατί γράφω λοιπόν, όταν εν τέλει προσωπικά μου λείπει το κρίσιμο κομμάτι του παζλ; Γιατί έχω φρικάρει με τον τρόπο που διακρίνω ότι ο κόσμος αντιμετωπίζει το θέμα.
Σε αυτό το "κενό" που ανέφερα πριν, μεταξύ της πρώτης δημοσίευσης και των εξηγήσεων της αστυνομίας (οι φωτογραφίες δημοσιεύτηκαν γιατί έτσι προβλέπεται σε συλλήψεις εν δυνάμει τρομοκρατών, η βία ασκήθηκε κατά τη διάρκεια της σύλληψης, το photoshop έγινε για να μπορεί ο κόσμος να τους αναγνωρίζει), ενώ τα γεγονότα είναι ακόμα ασαφή, οργιάζει η συζήτηση για το τι έγινε και συνεχίζεται απτόητη και μετά τους ισχυρισμούς της αστυνομίας -οι οποίοι δεν ξέρω ποιους πείθουν, αλλά δε θέλω και να το κρίνω στην παρούσα φάση.
Κάποιοι θεωρούν αυτονόητο ότι τα βασανιστήρια έγιναν στα κρατητήρια. Δεν τους αδικώ, υπάρχουν πολλοί που με τα βιώματα τους είναι δύσκολο να πιστέψουν κάτι άλλο.
Υπάρχουν άλλοι που θεωρούν ότι η βία που ασκήθηκε είναι παράλογα μεγάλη, ανεξαρτήτως χρόνου και τόπου. Αυτούς τους ...αδικώ. Δε μπορώ να κατηγορήσω τον αστυνομικό για "υπερβάλοντα ζήλο" όταν έχει απέναντι του οπλισμένους "αναρχικούς". Δε γίνεται η σύλληψη και η κράτηση να είναι το ίδιο πράγμα, πως να το κάνουμε δηλαδή.
Οι καλύτεροι όμως, το πιο σάπιο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, που δυστυχώς μάλλον είναι μεγάλο, αδιάφορο στην πλειοψηφία του για το τι έγινε και πότε (σ.σ. η αλήθεια είναι ότι δε διακρίνω σε όλους την ίδια ευαισθησία για την ακριβή αλληλουχία των γεγονότων), για τους νόμους ή έναν γενικότερο κώδικα ηθικής, επικροτεί τη βία της αστυνομίας: Ήταν τρομοκράτες, είχαν όπλα, είχαν όμηρο, και λίγες έφαγαν. Δηλώνουν ακόμα και μετά τη σύλληψη αμετανόητοι (σ.σ. για τη ληστεία) αναρχικοί, οι γονείς τους κάνουν δηλώσεις ότι είναι περήφανοι για τα παιδιά τους και την ιδεολογία τους (άρα αυτοί έπρεπε να φάνε το ξύλο...), άρα γιατί να τους λυπηθούμε;
Και γιατί είναι τόσο άρρωστο αυτό το κομμάτι της κοινωνίας; Από που να ξεκινήσω.
Πρώτον, γιατί κανονικά η κοινωνία μας έπρεπε να "σοκάρεται" από τη βία και να αντιδρά για τα βασανιστήρια στα κρατητήρια (σ.σ. οι "και λίγες έφαγαν" δε νοιάζονταν για το που έγιναν). Η πορεία στη βαρβαρότητα (θυμίζω την άνοδο Χρυσής Αυγής) συνεχίζεται, όταν συζητάμε αν αξιζαν βασανιστούν άνθρωποι και όχι ότι σε μια πολιστισμένη κοινωνία κανείς δεν πρέπει να βασανίζεται, αλλά να αντιμετωπίζει τις συνέπειες των πράξεων του απέναντι στο νόμο στο δικαστήριο.
Δεύτερον, η politically correct έκφραση της εποχής μας είναι το "καταδικάζουμε τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται". Τη φράση δε θα τη σχολίασω, την αντίφαση όμως αυτών που κλαίγονται για τις "καταστροφές των αναρχικών στις πορείες", των "νοικοκυρέων" και των υπέρμαχων της "τάξης" που φρικάρουν και οδύρονται για μια αναίμακτη έκρηξη σε εμπορικό κέντρο ή για σφαίρες στο άδειο γραφείο του πρωθυπουργού και άλλα τέτοια, όμως τώρα επικροτούν την ωμή βία της αστυνομίας, δε μπορώ να μην την κατατάξω στις πιο αρρωστημένες απόψεις που έχω δει.
Εμένα αυτό με προβληματίζει, με τρομάζει -και γι' αυτό έφαγα μία ώρα από το χρόνο μου και ένα τέταρτο από το δικό σας, αν φτάσατε ως το τέλος. Η υπερβολική βία του συστήματος σε μια σύλληψη τεσσάρων παιδιών που πήγαν αγρίως να τα βάλουν με το σύστημα, είναι κάτι που το σηκώνει η συνείδηση μου. Οι μόλωπες και οι κακώσεις στα πρόσωπα παιδιών που διάλεξαν να ζουν επικίνδυνα και "έχασαν", εφόσον έγιναν σε συμπλοκή ή τιμωρηθούν οι ένοχοι (σ.σ. επιμένω ότι είναι βασικό θέμα αυτό) με θλίβει, αλλά δε με σοκάρει.
Με σοκάρει όμως το κομμάτι της κοινωνίας που εθίζεται στη βία. Με σοκάρει ο κόσμος που είναι διψασμένος για αίμα. Με σοκάρει η έλλειψη κρίσης, η αδιαφορία για τα γεγονότα, η δικαιολόγηση της βίας ενάντια σε παιδιά, γιατί "τα έβαλαν με το σύστημα και την αστυνομία", ενώ οι νόμοι που το ίδιο το σύστημα έχει θεσπίσει (και θα τιμωρήσει τα παιδιά) μοιάζουν να μην αρκούν στους διψασμένους για αίμα κάφρους.
Νιώθει κανείς ότι αυτά είναι τα πρώιμα στάδια της απόλυτης βαρβαρότητας; Ή, σε μια άλλη ανάγνωση, της κοινωνίας που θα εμπιστευτεί έναν "ηγέτη" να βάλει δια της βίας τάξη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου